Άρθρο του Gordon S. Wood, ομότιμου καθηγητή στο πανεπιστήμιο Brown και συγγραφέα, πιό πρόσφατα, του βιβλίου «Empire of Liberty: A History of the Early Republic, 1789-1815», που δημοσιεύτηκε στους New York Times τον Μάιο του 2010.

Το κοινό των Ηνωμένων Πολιτειών ειναι δυσαρεστημένο με το Κογκρέσο. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει ότι λιγότεροι από το ένα τρίτο των ψηφοφόρων σκοπεύουν να επανεκλέξουν τον βουλευτή της περιφέρειας τους στις εκλογές του Νοεμβρίου. «Δεν υποστηρίζω κάνεναν αυτή την στιγμή», δήλωσε πρόσφατα μια γυναίκα από το Ντεκέιτορ του Ιλλινόι σε δημοσιογράφο της Ουάσιγκτον Ποστ. Όταν ρωτήθηκε για την σκοπιμότητα της εκλογής νέων βουλευτών στο Κογκρέσο, σημείωσε: «Όταν ιδρύθηκε η χώρα, οι ιδρυτές ήταν όλοι αρχάριοι. Πόσο άσχημο μπορεί να είναι;»

Στην πραγματικότητα, οι ιδρυτές μας δεν ήταν καθόλου αρχάριοι: οι άνδρες που ηγήθηκαν της επανάστασης εναντίον του Βρετανικού στέματος και δημιούργησαν τους πολιτικούς θεσμούς μας, ήταν οι ίδιοι έμπειροι κυβερνήτες. Ο Τζορτζ Ουάσιγκτον, ο Τόμας Τζέφερσον, ο Σάμιουελ Άνταμς και ο Τζον Άνταμς ήταν όλοι μέλη των αντίστοιχων τους αποικιακών κοινοβουλίων αρκετά χρόνια πριν από την Διακύρηξη της Ανεξαρτησίας. Πιό συγκεκριμένα, οι Επαναστάτες βασίζονταν σε μια παράδοση αυτοδιακυβέρνησης ενός και πλέον αιώνα. Οι κάτοικοι της Βιρτζίνια εξέλεγαν τους τοπικούς δικαστές και αντιπροσώπους στην πολιτειακή Βουλή. Ο λαός της Μασαχουσέτης συγκεντρώνονταν στις πλατείες των πόλεων και των χωριών και εξέλεγαν τα μέλη της Γενικής Αυλής, του πολιτειακού Κοινοβουλίου.

Βέβαια, οι γυναίκες, οι σκλάβοι και οι άνδρες που δεν κατείχαν περιουσία δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Παρ’ όλα αυτά, στα μέσα του 18ου αιώνα τα δύο τρίτα των ενήλικων λευκών ανδρών μπορούσαν να ψηφίσουν. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο ποσοστό λαϊκής συμμετοχής στον κόσμο. Σε αντίθεση, μόνο το ένα έκτο των ενήλικων ανδρών στην Αγγλία μπορούσαν να ψηφίσουν για την εκλογή μελών του Κοινοβουλίου.

Εάν θα ήθελε κανείς να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους η Γαλλική επανάσταση εκφυλίσθηκε και κατέληξε στην βία και την δικτατορία ενώ η Αμερικανική επανάσταση όχι, δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση από του ότι οι Αμερικανοί ήταν έμπειροι στην αυτοδιακυβέρνηση, ενώ οι Γάλλοι δεν ήταν. Στην Γαλλία του 18ου αιώνα κανείς δεν ψήφιζε ενώ η Εθνοσυνέλευση δεν είχε συγκληθεί από το 1614. Η Αμερικανική Επανάσταση ξέσπασε εκείνη τη χρονική στιγμή γιατί η Βρετανική Κυβέρνηση προσπάθησε, από το 1760, να αναμιχθεί σε αυτή τη μακρά παράδοση λαϊκής διακυβέρνησης.

Βεβαίως, μέρος αυτής της παράδοσης διακυβέρνησης αποτελούσε πάντα η βαθειά καχυποψία για την πολιτική εξουσία και ειδικά για την εκτελεστική εξουσία. Συνεπακόλουθα, μετά την διακύρηξη της ανεξαρτησίας, όταν οι Αμερικανοί συνέταξαν τα επαναστατικά πολιτειακά συντάγματα τους, το 1776, οι περισσότερες πολιτείες περιόρισαν τον αριθμό των ετήσιων θητειών που θα μπορούσαν να υπηρετήσουν οι εκλεγμένοι κυβερνήτες τους.

«Μια μακρά παραμονή στα ανώτερα κλιμάκια της εκτελεστικής εξουσίας ή των δημόσιων αξιωμάτων είναι επικίνδυνη για την ελευθερία», διακύρηξε το Σύνταγμα του Μέρυλαντ. «Γι’ αυτό, εναλλαγή στα αξιώματα αυτά είναι μιά από τις καλύτερες εγγυήσεις συνεχούς ελευθερίας». Επιπλέον της επιβολής περιορισμών στις θητείες της πολυπρόσωπης εκτελεστικής εξουσίας, το ριζοσπαστικό σύνταγμα της Πενσυλβάνιας του 1776 οριοθετούσε ότι ύστερα από τέσσερις μονοετείς θητείες ακόμη και οι βουλευτές θα έπρεπε να αποχωρήσουν για να «επιστρέψουν και να αναμιχθούν με τον λαό και να αισθανθούν με την άνεση τους τα αποτελέσματα των νόμων που ψήφισαν».

Παράλληλα, τα Άρθρα της Συνομοσπονδίας επίσης προέβλεπαν ότι κανένας εκπρόσωπος πολιτείας στο Κογκρέσο δεν θα μπορούσε να υπηρετήσει για πάνω από τρία χρόνια κάθε περίοδο έξι ετών.

Στην δεκαετία μετά την Διακύρηξη της Ανεξαρτησίας, όμως, πολλοί Αμερικανοί πολιτικοί ξανασκέφτηκαν τις αποφάσεις που είχαν λάβει εν μέσω του λαϊκού ενθουσιασμού του 1776. Καθώς πολλά πολιτειακά κοινοβούλια άλλαζαν περίπου τη μισή σύνθεση τους κάθε χρόνο και ψήφιζαν μια πλειάδα κακογραμμένων και άδικων νόμων, φάνηκε ότι το ζητούμενο ήταν η σταθερότητα και η εμπειρία.

Έτσι, πολλοί ηγέτες μετά το 1780 πρότειναν σημαντικές αλλαγές στις συνταγματικές δομές των πολιτειών τους, συμπεριλαμβανόμενης της κατάργησης του περιορισμού των επιτρεπόμενων θητειών. Στην Πενσυλβάνια, οι αναμορφωτές αυτοί κατήργησαν την υποχρεωτική εναλλαγή στα αξιώματα με το σκεπτικό ότι «το δικαίωμα του λαού στο εκλέγειν περιορίζεται μέχρι σήμερα από την αδυναμία τους να εκλέξουν τους εκπροσώπους που επιθυμούν».

Το νέο ομοσπονδιακό Σύνταγμα, που ήταν αντίδραση στον υπερβολικό λαϊκισμό της δεκαετίας του 1780, επίσης κατήργησε οτιδήποτε θα μπορούσε να εκληφθεί ως περιορισμός στο δικαίωμα του εκλέγεσθαι, προς απογοήτευση του Τόμας Τζέφερσον και πολλών άλλων, που ένοιωθαν άβολα από τις εξαιρετικές εξουσίες του Προέδρου. Ο Τζέφερσον πίστευε ότι χωρίς περιορισμούς στον αριθμό επιτρεπόμενων θητειών, ο Πρόεδρος θα επανεκλέγετο συνεχώς και, έτσι, θα ήταν ισόβιος. Όταν εξελέγη Πρόεδρος, ο Τζέφερσον αποχώρησε ύστερα από δύο θητείες και έτσι τίμησε το προηγούμενο που είχε δημιουργήσει ο Ουάσιγκτον – ένα προηγούμενο που τελικά ενσωματώθηκε στο Σύνταγμα με την 22α Τροπολογία του 1951.

Αν και ο περιορισμός του δικαιώματος επανεκλογής έχει περιορισθεί στο αξίωμα του Πρόεδρου, ο φόβος της εδραιωμένης και αποστασιοποιημένης πολιτικής εξουσίας, όπως δείχνει η σημερινή δυσαρέσκεια με το Κογκρέσο, παραμένει πάντα μέρος του Αμερικανικού λαϊκού χαρακτήρα. Όμως, ακριβώς επειδή είμαστε τόσο θορυβώδης και δημοκρατικός λαός, όπως γνώριζαν πολύ καλά οι συγγραφείς του Συντάγματος του 1787, έχουμε μάθει ότι μια κυβέρνηση εναλασσόμενων ερασιτεχνών δεν μπορεί να διαθέτει τη σταθερότητα και τη συνέχεια που απαιτεί η τεράστα χώρα μας.

Μετάφραση: Περικλή Φ. Κωνσταντινίδη.

Λεωνίδα μου, το πρόβλημα δεν είναι φαντάζομαι μόνο στις προτάσεις, αν και η δημόσια διαβούλευση είναι πολύ σημαντικό βήμα στην ανοικτή διακυβέρνηση. Ήδη βλέπω πως υπάρχει ανταπόκριση από ειδικούς και μη.

Το θέμα είναι η τήρηση και πιστή εφαρμογή στη συνέχεια των διαδικασιών και κατ’ επέκταση των νόμων και όχι η κατά το δοκούν ερμηνεία από τον κάθε γραμματέα/προϊστάμενο/απλό υπάλληλο που με συμπληρωματικές εγκυκλίους, ερμηνείες κλπ κλπ περιπλέκει μια αρχικά ξεκάθαρη βούληση του νομοθέτη, ώστε ο ίδιος και το όλο γραφειοκρατικό σύστημα να δικαιολογεί την ύπαρξή του.

Αυτό που γενικά πιστεύω πως θα μπορούσε μεταξύ άλλων να κάνει η νέα κυβέρνηση, στα πλαίσια των δυνατοτήτων που δίνονται από τη νέα τεχνολογία, είναι να δημιουργήσει ένα και μοναδικό site online καταγγελιών, δεν ξέρω αν αυτό θα λέγεται συνήγορος του πολίτη ή κάτι άλλο, όπου ο κάθε πολίτης σε θεματικές ενότητες (υγεία, παιδεία, ΟΤΑ, τράπεζες, αστυνομία, κλπ) να καταγγέλει συμπεριφορές με ονοματεπώνυμο και εν συνεχεία να υπάρχει ένα τμήμα δημοσίων υπαλλήλων που περισσεύουν (π.χ. Ολυμπιακή) που θα κυνηγά την κάθε υπόθεση, ώστε να δώσει λύση στον πολίτη (κάτι σαν το customer service μιας εταιρίας). Η δε αμοιβή τους θα περιλαμβάνει ένα σημαντικό μεταβλητό τμήμα (performance bonus), το οποίο θα είναι συνδεδεμένο με στοιχεία όπως η ταχύτητα απόκρισης και ο βαθμός λύσης του προβλήματος του πολίτη.

Εκεί λοιπόν, ο καθένας θα μπορεί να καταγγείλει τα πάντα, από το παράνομα παρκαρισμένο αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο (πχ με μια φωτο από το κινητό του), έως τον αστυνομικό (πλέον με τον αριθμο του, όπως ανακοίνωσε ο κ.Χρυσοχοΐδης) που τον πλάκωσε στο ξύλο στην πορεία, ή τον υπάλληλο της πολεοδομίας που ζήτησε φακελάκι, ή το κέντρο στο οποίο χτες βράδυ κάπνιζαν, ενώ ισχύει η απαγόρευση του καπνίσματος.

Αν δε απενοχοποιηθεί ο κάθε Έλληνας από το σύνδρομο του “καρφιού” και δεν συνειδητοποιήσει πως η εφαρμογή των νόμων και η συμμετοχή είναι μέλημα όλων μας και όχι κάποιων άλλων, δεν έχουμε κάνει ούτε ένα βήμα για να λύσουμε τα προβλήματά μας.

Ο καλόκαρδος πλην άσχετος αιγύπτιος αρχιτέκτων Ψαμμότοιχος ή Λογάριθμις

Στο εικονογράφημα Ο Αστερίξ κι η Κλεοπάτρα μαθαίνουμε για τον καλόκαρδο αλλά ανίκανο αιγύπτιο αρχιτέκτονα Ψαμμότοιχο (ή Λογάριθμις) ο οποίος καλείται να οικοδομήσει ένα μεγαλοπρεπές παλάτι για τον Ιούλιο Καίσαρα, κατ’ εντολή της Κλεοπάτρας, μέσα σε τρεις μήνες. Έχοντας επίγνωση της ανικανότητάς του, ο Ψαμμότοιχος προσφεύγει στον δρυίδη του γνωστού γαλατικού χωριού για βοήθεια.

Ο Ψαμμότοιχος δηλαδή γνωρίζει τις αδυναμίες του και ζητά βοήθεια.  Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με το άτομο που έχει αναλάβει το ρόλο του chief information officer (CIO) στο πρωθυπουργικό μέγαρο.  Έχουν περάσει δυο μήνες από την εκλογή νέας κυβέρνησης στην Ελλάδα.  Κι από τις 5 Οκτωβρίου 2009 ως σήμερα 5 Δεκεμβρίου 2009, ο θεσμικός ιστοτόπος του Έλληνα πρωθυπουργού παραμένει λεηλατημένος από τον CIO-Ψαμμότοιχο του Μαξίμου.

Τις πρώτες μέρες της κυβερνητικής μετάβασης η λεηλασία ενός πολιτειακού και θεσμικού ιστοτόπου από τον CIO-Ψαμμότοιχο, είχε όλα τα χαρακτηριστικά της Ελληνικής τσαπατσουλιάς.  Ένα κείμενο λίγων λέξεων το οποίο μεταδιδόταν στο διαδίκτυο κατά παράβαση στοιχειωδών κανόνων ανοιχτών τεχνικών προδιαγραφών.  Όποιος δοκίμασε να κάνει ένα validation εκείνη την πρώτη ιστοσελίδα διαπίστωνε πως ο πηγαίος κώδικας ήταν γεμάτος συντακτικά λάθη.  Λεπτομέρειες, ίσως.  Αλλά και ουσιαστικές παραλείψεις για ένα κόμμα το οποίο μας έχει πρήξει το σηκώτι εδώ και χρόνια με το ανοιχτό λογισμικο και τα ανοιχτά πρότυπα.

Στη συνέχεια — κι αφού έπεσε το αναμενόμενο τεχνικό κράξιμο για τα συντακτικά λάθη — ο θεσμικός ιστοτοπος του Έλληνα πρωθυπουργού λεηλατήθηκε εκ νέου.  Από τότε μέχρι σήμερα οι επισκέπτες στο www.primeminister.gr εκτρέπονται στον ιστοτόπο της ανοιχτής διακυβέρνησης.  Ωραία, αλλά πληροφορίες για τον Έλληνα πρωθυπουργό πού ακριβώς μπορούμε να βρούμε;

Ιθαγενείς θαυμάζουν με ανοιχτά στόματα τα ανοιχτά λογισμικά του CIO Ψαμμότοιχου

Μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως ένα κόμμα το οποίο ως αντιπολίτευση έκανε συστηματική προβολή της τεχνολογικής του ανωτερότητας και εξειδίκευσης δεν ήταν έτοιμο να υποστηρίξει τον θεσμικό ιστοτόπο του πρωθυπουργού από την πρώτη κιόλας μέρα.  Μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως ένα κόμμα που γνώριζε για βδομάδες πριν από τις εκλογες ότι έχει εξασφαλισμένη την εκλογική νίκη, δεν είχε προετοιμαστεί καταλλήλως για να υποστηρίξει τον θεσμικό ιστοτόπο του πρωθυπουργού από την πρώτη κιόλας μέρα.

Αυτή η έλλειψη σχεδιασμού και προετοιμασίας — η οποία έχει αποδειχτεί έμπρακτα — υπονομεύει πάνω απ΄όλα την αξιοπιστία του πρωθυπουργού.  Ή δεν είναι σε θέση να επιλέγει ικανούς συνεργάτες ή δεν είναι σε θέση να διοικεί τη λειτουργία των γραφείων που τον υποστηρίζουν.

Ο ιστοτόπος primeminister.gr είναι θεσμικός κόμβος της Ελληνικής πολιτείας.  Δεν είναι ούτε ιδιωτικός ούτε κομματικός.  Κανείς CIO-Ψαμμότοιχος δεν έχει το δικαίωμα να πειραματίζεται με τις ιδεοληψίες του περι ανοιχτού λογισμικού πάνω σ’ έναν τόσο ουσιαστικό κόμβο.   Τα παιχνίδια με τους θεσμούς είναι επικίνδυνα ακόμη κι γίνονται στον κυβερνοχώρο.  Δεν ισχυρίζομαι βεβαίως πως καταλύεται το πολίτευμα επειδή ένας Ψαμμότοιχος του ΕΛΛΑΚ βρέθηκε με τα κλειδιά του πρωθυπουργικού ιστοτόπου.  Όταν όμως αφήνουμε τον κάθε άσχετο να πειραματίζεται με τέτοια θεσμικά όργανα, υποσκάπτουμε τον σεβασμό προς τα στοιχεία του πολιτεύματος.

Η διαρκής και αξιόπιστη παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού στο διαδίκτυο — ειδικά ενός πρωθυπουργού που έχει ευαγγελιστεί το ρόλο της τεχνολογίας στην διακυβέρνηση — είναι πλέον στοιχείο του πολιτεύματος.  Το οποίο έχει λεηλατηθεί εδώ και 2 μήνες από κάποιον Ψαμμότοιχο ο οποίος συνεχίζει τους πειραματισμούς του δίχως συνέπειες για τις πράξεις του.

Στην ιστορία του Αστεριξ, τουλάχιστον, υπήρχαν οι ιεροί κροκόδειλοι.   Για τον Ψαμμότοιχο CIO του Μαξίμου ποιές είναι οι συνέπειες όταν επι 2 μήνες συστηματικά εκθέτει διεθνώς τον Έλληνα πρωθυπουργό;  Και τι θα γίνει προκειμένου να σταματήσει αυτή η κοροϊδία με το www.primeminister.gr;  Θα αποκτήσει ο Έλληνας πρωθυπουργός επιτέλους παρουσία στο διαδίκτυο και πότε;

Ο υπότιλος του άρθρου που υπογράφει ο Ambrose Evans-Pritchard στον Telegraph στις 22.11.09, είναι ωμός και ξεκάθαρος.

Η Ελλάδα είναι ανησυχητικά κοντά σε έναν φαύλο κύκλο συσσώρευσης χρέους.  Είναι η πρώτη ανεπτυγμένη χώρα και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού που σπρώχνει την ακάλυπτη γενναιοδωρία των παροχών στα όρια των ανοχών της αγοράς.

Και συνεχίζει:

Η συμμετοχή [της Ελλάδας] στην Ευρωζώνη εμποδίζει κάθε πιθανό τρόπο εξόδου από την κρίση εκτός από την επαιτεία εντός της ΕΕ.  Αυτό συμβαίνει όταν μια επιπόλαια πολιτική ελίτ προσχωρεί σε μια νομισματική ένωση για λόγους επίδειξης μεγαλείου ή για να δρέψει πρόσκαιρα οφέλη δίχως να αντιλαμβάνεται τους όρους του Φαουστιανού συμβολαίου.

Ο επικριτικός τόνος του άρθρου συνεχίζει ως το τέλος:

Η ΕΕ μπορεί να εξομαλύνει [την κρίση] μεταφέροντας μεγάλα χρηματικά ποσά στην Ελλάδα.  Θα επιτρέψουν όμως Βερολίνο και Παρίσι — και Λονδίνο που αντιμετωπίζει επίσης κρίση — να ξελασπώσει έτσι μια χώρα που αγνόησε τους κανόνες της λέσχης [ΕΕ] τόσο προκλητικά, κραδαίνοντας το Κυπριακό ως λύτρο για την ένταξη των χωρών της Ανατολικής Ευρώτης στην ΕΕ;  Αυτό δεν έχει ξεχαστεί ούτε έχει συγχωρεθεί.

Διαβάστε το άρθρο.  Λέει πολλά πράγματα έξω από τα δόντια.  Κάτι που δεν τόλμησε να κάνει ο κ. Καραμανλής ούτε και έχει τολμήσει μέχρι σήμερα να πράξει ο κ. Παπανδρέου.

Ανάμεσα στους υψηλούς προσκεκλημένους, βρίσκονται ο Βρετανός πρωθυπουργός, Γκόρντον Μπράουν, ο Ρώσος πρόεδρος, Ντμίτρι Μεντβέντεφ και η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον. (Το Βήμα 09.11.09).

Μήνυμα να σταματήσει η διχοτόμηση της Κύπρου έστειλε από το Βερολίνο, όπου βρίσκεται για τους εορτασμούς των 20 χρόνων από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ο Έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. (Το Βήμα 09.11.09, σε άλλο άρθρο)

Είναι να μην σε πάει ο ΔΟΛ.  Έτσι και δεν σε πάει, ούτε υψηλό προσκεκλημένο σε κάνει ούτε τίποτα.

Κάποτε οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ μαθαίναν από τους θυρωρούς αν έχουν “παραιτηθεί” ή όχι.  Σήμερα μαθαίνουμε από το Nature για τον διορισμό Γενικών Γραμματέων στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ . Παράπονο δεν έχουμε, πρόοδος σημειώθηκε. Άντε με το καλό να δούμε και τα πρακτικά του υπουργικού συμβουλίου στο PNAS.

Ο κ. Θεοχάρης Τσιόκας ορίστηκε ΓΓ του Υπουργείου Μεταφορών. Προφανώς στην αξιολόγηση των ικανοτήτων του μέτρησε το ήθος και η ευαισθησία του σε θέματα κυκλοφοριακών ρυθμίσεων, όπως καταγράφεται παρακάτω. Για λεπτομέρειες στο ιστολόγιο frappelections.

Βεβαίως η επιλογή του κ. Τσιόκα δεν καταργεί ούτε ακυρώνει το εγχείρημα επιλογής ΓΓ μέσα από το διαδίκτυο.  Στο διαδίκτυο καταγράφηκαν πρώτα οι επιδόσεις του κ. Τσιόκα.   Δεν αποκλείεται δηλαδή κι ο ίδιος να έβαλε το παρακάτω βίντεο στο βιογραφικό του: δέστε ρε, να είπε, έκλεισα τον δρόμο μόνο για 20 λεπτά.  Θα μπορούσα να τον είχα κλείσει και για 40.

Η ώρα αυτή δεν είναι ώρα κριτικής. Θα περιμένουμε πλήρη και ουσιαστική ενημέρωση – την οποία παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες επικοινωνίας δεν έχουμε ακόμα – από τον αρμόδιο υπουργό κ. Χρυσοχοΐδη, χωρίς τους επικοινωνιακούς χειρισμούς εντυπωσιασμού που έχει έως τώρα ακολουθήσει.
(Γ. Κουμουτσάκος, εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ , για την επίθεση ενόπλων κατά του αστυνομικού τμήματος Αγίας Παρασκευής.)

Φανταστείτε δηλαδή τι θα έλεγε ο κ. Κουμουτσάκος αν ήταν ώρα για κριτική!  Η επίθεση έγινε στις 21:40.  Και πριν καλά-καλά περάσουν τα μεσάνυχτα ο κ. Κουμουτσάκος άρχισε την γκρίνια περι ενημέρωσης.

Ρε δε πάτε να βγάλετε αρχηγό πρώτα που θέλετε κι ενημέρωση, καραγκιόζηδες (αξιολογικός ο χαρακτηρισμός) που είχατε τους πολίτες γραμμένους στα παλιά σας τα παπούτσια πέντε χρόνια και διαλύσατε την κεντροδεξιά παράταξη με την ανικανότητά σας.

Δηλαδή ποιόν να ενημερώσει στη ΝΔ ο υπουργός;  Τον πρόεδρο που βαριέται;  Ή τους 3 σωματοφύλακες που τακιμιάσαν με τον Ζορό και παίζουν ζάρια την αρχηγία του κόμματος;

Τι να την κάνετε την ενημέρωση δηλαδή;  Πέντε χρόνια που την είχατε την ενημέρωση στα χέρια σας τι καταφέρατε;  Κάψατε την Πάρνηθα, κοντέψατε να κάψετε την Αρχαία Ολυμπία, και κάψατε την Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008.  Άσε κ. Κουμουτσάκε μας.  Ας μην ενημερωθείτε και μια φορά.  Μήπως και δει ο τόπος προκοπή.

Η κυβερνητική μετάβαση στην μεταπολιτευτική Ελλάδα γίνεται με συνοπτικές διαδικασίες αμέσως μετά τις εκλογές.  Η στιγμιαία αυτή μετάβαση ίσως οφείλεται σε ιστορικά παρωχημένους λόγους, ίσως όμως να οφείλεται και στην παραδοσιακή προχειρότητα της πολιτικής ζωής. Όπως και να ‘χει όμως, πιστεύω πως είναι καιρός να συζητήσουμε την διαδικασία παράδοσης-παραλαβής εκτελεστικής εξουσίας στην Ελλάδα σήμερα.

Η πρόσφατη περιπέτεια της κυβέρνησης Παπανδρέου, για την πλήρωση 88 θέσεων ειδικών και γενικών γραμματέων, μέσα από διάφανες, υποτίθεται, διαδικτυακές διαδικασίες είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.  Αν η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση είχε μπροστά της ένα χρονικό διάστημα 30-60 ημερών, προκειμένου να προετοιμαστεί και να στελεχωθεί, πολλά από τα προβλήματα που βλέπουμε σήμερα θα είχαν αποφευχθεί.

Το σύστημα της κυβερνητικής μετάβασης λειτουργεί στις ΗΠΑ υποδειγματικά και αποτελεσματικά εδώ και δεκαετίες.  Εκλογές για την ανάδειξη των ύπατων αξιωματούχων της εκτελεστικής εξουσίας γίνονται κάθε 4 χρόνια — δεν υπάρχει η κακοφωνία των πρόωρων εκλογών.  Οι εκλογές γίνονται το Νοέμβριο κι ο νέος πρόεδρος ορκίζεται τον Ιανουάριο.  Στο διάστημα των 2 μηνών που μεσολαβεί, το επιτελείο του νέου προέδρου αναλαμβάνει την αναζήτηση και διορισμό των κυβερνητικών στελεχών.  Έτσι φτάνουμε στον Ιανουάριο με το νέο πρόεδρο να έχει πλαισιωθεί από τα υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησής του.

Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος για τον οποίο δεν επιθυμούμε αυτό τον βαθμό οργάνωσης και λειτουργίας στο πολίτευμά μας;  Πιστεύω πως το πολίτευμα έχει ωριμάσει πλέον και μπορούμε να δεχτούμε την απερχόμενη κυβέρνηση σε μεταβατικό ρόλο για 4-8 βδομάδες, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στην επερχόμενη κυβέρνηση να προετοιμαστεί καλύτερα για το έργο της.

Ένα από τα προβλήματα του αμερικανικού συστήματος είναι πως για το διάστημα 2-3 μηνών που μεσολαβούν μεταξύ των εκλογών και της ορκομωσίας του νέου προέδρου, είναι πιθανόν να δημιουργηθεί κενό εξουσίας.  Οφείλουμε να μετρήσουμε το κόστος που πληρώνουμε από τη σημερινή ανοργανωσιά στην Ελλάδα και να το συγκρίνουμε με το κόστος ενός υποθετικού κενού εξουσίας.  Το κενό εξουσίας μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από μια καλύτερα οργανωμένη διοίκηση.

Θα άξιζε να συζητούσαμε τις πιθανότητες μιας καλύτερα οργανωμένης μετάβασης, στο πλαίσιο της αναθεώρησης του εκλογικού νόμου.