21 Αυγούστου 1990: πατρίδα τα χρόνια, είκοσι

Η θεώρηση της πρώτης εισόδου στις ΗΠΑ, πριν 20 χρόνια.

Το βράδι της 20ης Αυγούστου 1990 βγήκαμε για φαγητό στη Θεσσαλονίκη. Ο Μπάμπης με την Εύα, η Τάνια κι εγώ. Επιστρέφοντας στο σπίτι της Τάνιας, σταματήσαμε κάπου ψηλά (Βούλγαρη;) και είδα τα φώτα της πόλης για μια ακόμη φορά. Το πρωί σηκωθήκαμε νωρίς για να πάμε στο αεροδρόμιο. Ο λαιμός ένας κόμπος.

Μια βαλίτσα. Ολυμπιακή ως Frankfurt κι απο ‘κει με Delta ως το Cincinnati, όπου έφτασα νωρίς το απόγευμα στις 21 Αυγούστου 1990.

Αμερική, Αμερική
καλά μου λέγαν μερικοί
πως είσαι χώρα, χώρα μαγική

Είκοσι χρόνια, με τις χαρές και τις λύπες τους, το ανθρώπινο βάρος τους μετρημένο με σφραγίδες θεωρήσεων σε τρία διαβατήρια. Admitted until… Admitted until…

Είκοσι χρόνια από το σπίτι της Δράμας και το διαμέρισμα των Ιωαννίνων, στο σπίτι στο Chicago και στο σπίτι στο Miami. Είκοσι χρόνια λάθη, επιτυχίες, παθήματα, μαθήματα.

Με τον Μπάμπη (δεξιά) στις Μυκήνες το 1990, δυο μήνες πριν το πρώτο ταξίδι μου στις ΗΠΑ

Είκοσι χρόνια μακριά από τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί. Είκοσι χρόνια συνάμα δίπλα τους, κουμπάροι, φίλοι, αφήνουμε πάντοτε το τελευταίο τσίπουρο να το αποτελειώσουμε στο επόμενο ταξίδι.

Είκοσι χρόνια πληκτρολόγια, αεροδρόμια, δρομολόγια, απόμακροι επιτάφιοι, κέρινα χρόνια, ωραία χρόνια, είκοσι χρόνια, δύσκολα χρόνια, αληθινά χρόνια, γεμάτα χρόνια, βιαστικά και αργά μαζί είκοσι.

Νύχτα στα 40.000 πόδια, πάνω από τον Τροπικό του Καρκίνου, πάνω από τον Ισημερινό, πάνω απο τον Τροπικό του Αιγόκερω, ως το Ρίο, και μετά πίσω ως τον Βόρειο Αρκτικό Κύκλο, να γλυστράς ανάμεσα στους μεσημβρινούς κύκλους, να χάνεσαι στους μεσημβρινούς ύπνους, είκοσι χρόνια προσδεθείτε, το κάθισμά σας σε όρθια θέση, και το ατομικό σας τραπεζάκι κλειστό. Αμέτρητα ατομικά τραπεζάκια.

Γιατί έφυγα; Ήμουν φιλόδοξος, ένοιωθα πως δεν με χωρούσε ο τόπος, δεν έβλεπα μέλλον, είχα περιέργεια να δω την Αμερική, ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, να δω τον κόσμο.  Όμως έφυγα και επειδή φοβόμουν την Ελλάδα. Ενηλικιώθηκα στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’80· την φοβήθηκα, τη σιχάθηκα.

Είκοσι χρόνια η νέα πατρίδα. Πατρίδες τα χρόνια. Είκοσι.

Share

Πολιτογράφηση μεταναστών

Στηρίζω την πρόθεση της κυβέρνησης να ανοίξει το δρόμο προς την Ελληνική ιθαγένεια,  για χιλιάδες μετανάστες που πληρούν ουσιαστικά κριτήρια για την πολιτογράφησή τους.   Εκπλήσσομαι όμως από τις αντιρρήσεις που σημειώνονται για την πρόθεση αυτή.  Οι αντιρρήσεις της αντιπολίτευσης είναι αναμενόμενες.  Δεν περίμενα όμως αντιρρήσεις από Έλληνες του εξωτερικού, ατομικά και συλλογικά.

Στο Σικάγο Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό εδώ και χρόνια ετοιμάζουν μέσω των συλλογικών τους οργάνων, επιστολές προς την κυβέρνηση Παπανδρέου με τις οποίες θα εκφράζουν την αντίθεσή τους στον εξορθολογισμό της παροχής Ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα και πληρούν ουσιαστικά κριτήρια.

Μια λέξη έρχεται στο νου μου: υποκρισία.

Ο δρόμος προς την αμερικανική υπηκοότητα είναι απλός και ξεκάθαρος: κάθε κάτοχος πράσινης κάρτας έχει το δικαίωμα να ζητήσει την πολιτογράφησή του έπειτα από 5 χρόνια μόνιμης διαμονής στις ΗΠΑ — ο χρόνος μειώνεται σε 3 έτη για συγκεκριμένες κατηγορίες.  Οι διαδικασίες είναι διάφανες, τυποποιημένες, και εξαιρετικά τεκμηριωμένες.  Με αποτέλεσμα σήμερα χιλιάδες Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ να είμαστε υπήκοοι αυτής της χώρας με δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά και με πρόσβαση στα προνόμια και στις παροχές που προσφέρει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μαζί με τις τοπικές κυβερνήσεις στους πολίτες της χώρας.

Κι όμως οι Έλληνες μετανάστες που πολιτογραφήθηκαν Αμερικανοί, αυτοί αντιδρούν στην Ελληνική πολιτογράφηση Αφρικανών, Βαλκάνιων, και άλλων μεταναστών.  Οι Έλληνες της Αμερικής θα έπρεπε να ήταν οι πρώτοι που θα χαιρέτιζαν την ένταξη των μεταναστών στον κοινωνικό ιστό της Ελλάδας.  Οι πρώτοι που θα έπρεπε να αναγνωρίσουν τα πλεονεκτήματα της πολυπολιτισμικής κοινότητας.

Ελπίζω οι επιστολές που κυκλοφορούν στα ελληνοαμερικανικά κανάλια του διαδικτύου να μην δουν επίσημα το φως της μέρας.   Αποτελεί ήδη ντροπή για τον Ελληνισμό η ανεπίσημη, έστω, δραστηριότητα γύρω από τις επιστολές αυτές.

Share

Τα Ελληνικά Εστιατόρια του Chicago

Ο σερβιρόρος πλησιάζει το τραπέζι κρατώντας ένα μικρό σαγανάκι στο οποίο ακόμη τσιτσιρίζει το κεφαλοτύρι.  Το περιχύνει με φτηνό μπράντι, το λαμπαδιάζει με τον αναπτήρα, και φωνάζει «Ώπα» στίβοντας το λεμόνι για να σβήσουν οι φλόγες.  Το τυρί σαγανάκι (γνωστό και ως φλεγόμενο τυρι (flaming cheese)) είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό πιάτο που σερβίρουν τα περισσότερα Ελληνικά εστιατόρια στο Chicago.

Continue reading

Share

Έκανα ή δεν έκανα καλά;

Με αφορμή τηλεφώνημά μου στην αστυνομία, ένας πιτσιρικάς 12 ετών δικάζεται στις 7 Ιουνίου, κατηγορούμενος για βανδαλισμό περιουσίας της πόλης μας.

Continue reading

Share

Corzine, Πρωτομαγιά

Βγαίνοντας από το νοσοκομείο χτές, έπειτα από 18 μέρες νοσηλείας, ο κυβερνήτης του New Jersey, J. Corzine παραδέχτηκε πως έδωσε το κακό παράδειγμα. Ζήτησε να τον συγχωρέσουν. Κι όλα αυτά επειδή δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας. Ανήμερα Πρωτομαγιά σήμερα πάνω από 100.000 διαδηλωτές στο κέντρο του Σικάγο συγκεντρώθηκαν με παλμό αλλά χωρίς να στραγγαλίσουν την κυκλοφορία στο κέντρο της πόλης.

Continue reading

Share

Κριστός Ενέστι

Εγκώμια με αρμόνιο, Ανάσταση με ταξιθέτες και παρκαδόρους στην εκκλησία, κολώνια μυρτώ στο ραντιστήρι του παπά, αιμοστατικές λαβίδες, λακέρδα, παϊδάκια και μανούρι όσο σουβλίζεται το αρνί, και μια παρέα οικουμενικής φύσεως.
Continue reading

Share

Αρνί Frankenstein

“Πρέπει φέτος να ψήσουμε αρνί” λέει στο τηλέφωνο ο Δημήτρης. Ματαίως προσπαθώ να του εξηγήσω πως κανα δυο φορές που προσπάθησα να βρω αρνάκι γάλακτος στο Σικάγο δεν τα κατάφερα. “Δεν έψαξες καλά” επιμένει στο τηλέφωνο.

Continue reading

Share