“Η θλιβερή πραγματικότητα και η αναλγησία μιας ξεδιάντροπης πολιτικής πρακτικής του υπουργείου Παιδείας, οδήγησε χιλιάδες μαθητές εκτός νυμφώνος της τριτοβάθμια εκπαίδευσης, και ουσιαστικά στους κόλπους μιας σκληρής πραγματικότητας: της αναζήτησης εργασίας σε μια χώρα η οποία μαστίζεται κυριολεκτικά από την ανεργία!“
Η ξεδιάντροπη πολιτική πρακτική του Υποργείου Παιδείας για την οποία διαμαρτύρεται γλαφυρά η Ηχώ της Δράμας, είναι η απόφαση να μην εισάγονται σε ΑΕΙ μαθητές που γράφουν κάτω από τη βάση. Το αυτονόητο σε όλο τον κόσμο θεωρείται ξεδιάντροπη πολιτική πρακτική στη Δράμα. Και μετά αναρρωτιόμαστε οι Δραμινοί γιατί δεν πάει μπροστά ο τόπος μας.
Η προβληματική νοοτροπία που αποτυπώνεται στις παραπάνω γραμμές δεν είναι μόνο της Ηχούς της Δράμας, αλλά δυστυχώς της κάθε πόλης, μικρής ή μεγάλης.
Στην Ελλάδα, το σοσιαλιστικό πείραμα των τελευταίων 25 ετών όρισε πως ακαδημαϊκή εκπαίδευση για όλους σημαίνει άνοιγμα εκατοντάδων “Πανεπιστημίων” και παραρτημάτων τους σε κάθε μικρή ή μεγάλη πόλη. Και βεβαίως όπως αποδεικνύεται από την πράξη, “Πανεπιστημίων” αμφιβόλου ποιότητας εκπαίδευσης, χρησιμότητας, σύνδεσης με την πραγματικότητα ή ακόμη και …. προσέλευσης φοιτητών ή καθηγητών.
Η βασική πολιτική επιλογή του μεγάλου πειράματος είχε δύο συνιστώσες:
Η πρώτη ήταν να χωρέσουν όλοι (ικανοί και λιγότερο ικανοί) κάτω από την ίδια μεγάλη εκπαιδευτική “κουβέρτα”, έτσι απλά… γιατί κανείς δεν έπρεπε να είναι διαφορετικός. Δεν έχει σημασία ο βαθμός, η προσπάθεια, η ανάδειξη μέσω της αριστείας, η αξιοκρατία κλπ. Όλοι ίσοι στο όνομα του εξισωτισμού…. που όπως παντού, είναι εξισωτισμός προς τα
κάτω.
Η δεύτερη και πιο σημαντική πολιτική επιλογή του μεγάλου κράτους των τελευταίων 25 ετών, ήταν πώς αποφάσισε στην πραγματικότητα να μετατρέψει την ακαδημαϊκή εκπαίδευση σε εργαλείο πολιτικής ….. “real estate”.
Θα σας “φέρουμε Πανεπιστήμιο στην πόλη σας” μεταφραζόταν αυτόματα σε περισσότερα ενοικιαζόμενα δωμάτια με ενοίκιο €400 για 50τμ, περισσότερες καφετέριες, περισσότερα σουβλατζίδικα και εν τέλει περισσότερους τοπικούς ψηφοφόρους.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο που το αυτονόητο (“κανείς δεν περνά όταν γράφει κάτω από τη βάση”), θα ξεσηκώσει αλλαλαγμούς από τις τοπικές κοινωνίες που τόσα χρόνια εθίστηκαν στο πείραμα.
Α! Και να μην ξεχνιόμαστε…
Οι αλλαλαγμοί δεν θα είναι προφανώς για την εκπαίδευση… Θα είναι για τα ενοίκια, τους λιγότερους καφέδες και τα λιγότερα σουβλάκια….
Η προβληματική νοοτροπία που αποτυπώνεται στις παραπάνω γραμμές δεν είναι μόνο της Ηχούς της Δράμας, αλλά δυστυχώς της κάθε πόλης, μικρής ή μεγάλης.
Στην Ελλάδα, το σοσιαλιστικό πείραμα των τελευταίων 25 ετών όρισε πως ακαδημαϊκή εκπαίδευση για όλους σημαίνει άνοιγμα εκατοντάδων “Πανεπιστημίων” και παραρτημάτων τους σε κάθε μικρή ή μεγάλη πόλη. Και βεβαίως όπως αποδεικνύεται από την πράξη, “Πανεπιστημίων” αμφιβόλου ποιότητας εκπαίδευσης, χρησιμότητας, σύνδεσης με την πραγματικότητα ή ακόμη και …. προσέλευσης φοιτητών ή καθηγητών.
Η βασική πολιτική επιλογή του μεγάλου πειράματος είχε δύο συνιστώσες:
Η πρώτη ήταν να χωρέσουν όλοι (ικανοί και λιγότερο ικανοί) κάτω από την ίδια μεγάλη εκπαιδευτική “κουβέρτα”, έτσι απλά… γιατί κανείς δεν έπρεπε να είναι διαφορετικός. Δεν έχει σημασία ο βαθμός, η προσπάθεια, η ανάδειξη μέσω της αριστείας, η αξιοκρατία κλπ. Όλοι ίσοι στο όνομα του εξισωτισμού…. που όπως παντού, είναι εξισωτισμός προς τα
κάτω.
Η δεύτερη και πιο σημαντική πολιτική επιλογή του μεγάλου κράτους των τελευταίων 25 ετών, ήταν πώς αποφάσισε στην πραγματικότητα να μετατρέψει την ακαδημαϊκή εκπαίδευση σε εργαλείο πολιτικής ….. “real estate”.
Θα σας “φέρουμε Πανεπιστήμιο στην πόλη σας” μεταφραζόταν αυτόματα σε περισσότερα ενοικιαζόμενα δωμάτια με ενοίκιο €400 για 50τμ, περισσότερες καφετέριες, περισσότερα σουβλατζίδικα και εν τέλει περισσότερους τοπικούς ψηφοφόρους.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο που το αυτονόητο (“κανείς δεν περνά όταν γράφει κάτω από τη βάση”), θα ξεσηκώσει αλλαλαγμούς από τις τοπικές κοινωνίες που τόσα χρόνια εθίστηκαν στο πείραμα.
Α! Και να μην ξεχνιόμαστε…
Οι αλλαλαγμοί δεν θα είναι προφανώς για την εκπαίδευση… Θα είναι για τα ενοίκια, τους λιγότερους καφέδες και τα λιγότερα σουβλάκια….