Την έχω στην καρδιά μου αυτή την πόλη. Αισθάνομαι άνετα στην Πίζα. Ξέρω τους δρόμους της και τα δρομάκια της. Μιλάω τόσα ιταλικά όσα χρειάζομαι: να παραγγέλνω τον μακιάτο λίγο πιο μεγάλο από τον κανονικό, το νερό αεριούχο, το αγιόκρασο με καντούτσι, και τη γλώσσα τηγανιτή παρακαλώ. Απ’ όσες πόλεις της Ιταλίας έχω επισκεφτεί, η Πίζα είναι ο τόπος στον οποίο επιστρέφω. Τέσσερεις-πέντε φορές την έχω επισκεφτεί όλο-κι-όλο, συνολικά έχω μείνει περίπου 40 μέρες, αλλά μ’ έχει μαγέψει.

Φτάσαμε με την Breeda στην Πίζα στις 25 Μαρτίου και μείναμε μια βδομάδα. Ανταμώσαμε τους φίλους μας, Bruno και Angela και κάναμε ημερήσιες εκδρομούλες σε Lucca, S. Gimignano, Volterra, Firenze, και Cinque Terre.

Τραβήξαμε φωτογραφίες, φάγαμε αγριογούρουνα, λαγούς, και γλώσσες (βεβαίως τηγανιτές). Καθήσαμε στο Rivoire της Φλωρεντίας για καφέ και torta della nona και για να χαζέψουμε το πλήθος που συρρέει διαρκώς μπροστά στο Palazzo Vecchio. Πήραμε το τρένο και ανεβήκαμε στις Cinque Terre. Περπατήσαμε το μονοπάτι από το Monterosso στη Vernazza, αγοράσαμε υδατογραφίες στο S. Gimignano, και λινό τραπεζομάντηλο από τη Volterra

Στις 26 Μαρτίου σηκώθηκα νωρίς το πρωί και φωτογράφισα τον κεκλιμένο πύργο με την ανατολή του ήλιου. Οι φύλακες του χώρου μόλις είχαν αρχίσει να φτάνουν για την πρωινή βάρδια. Στην Πλατεία Θαυμάτων ούτε ψυχή εκτός απο μένα. Στο φως της ανατολής φαντάστηκα τον Μεγάλο Γαλιλαίο σκαρφαλωμένο στην κορφή του Πύργου να ρίχνει διάφορα αντικείμενα μετρώντας τον χρόνο που κάνουν να πέσουν στη γη, διαισθανόμενος τους νέους νόμους της βαρύτητας.

Στο S. Gimignano έβαλα την κάμερα κάτω και σταμάτησα να φωτογραφίζω. Ο φακός δεν μπορούσε πλέον να χωρέσει την μαγεία του μέρους: ένα μεσαιωνικό χωριό το οποίο συνεχίζει να ζει σήμερα ζωσμένο με την ιστορία αιώνων. Το S. Gimignano μου θύμισε τη δική μας Μονεμβασιά — δίχως τη θάλασσα όμως. Ο συσχετισμός όμως αδικεί και τη Μονεμβασιά και το Gimignano.

Στις ακτές του Τυρηνικού Πελάγους, σκαρφαλώσαμε το μονοπάτι από το Monterosso στη Vernazza, δυο από τα πέντε χωριουδάκια της Cinque Terre. Εκ των υστέρων διαπιστώσαμε πως η διαδρομή Manarola-Rio Maggiore έχει λιγότερο σκαρφάλωμα και λαχάνιασμα. Η θέα όμως ήταν καταπληκτική όπως και η εμπειρία.

Το τελευταίο βράδι, κατεβήκαμε στη Marina di Pisa για ψάρια, με τον Bruno και την Angela. Η Marina απέχει γύρω στα 10-15 χιλιόμετρα από την Πίζα και βρίσκεται στις εκβολές του Άρνο. Παλιά ήταν το μέρος όπου προτιμούσαν να μένουν οι Έλληνες φοιτητές.

Από τις 1 500 περίπου φωτογραφίες που τράβηξα, ξεχωρίζουν περίπου 40. Άλλες 200 περίπου φωτογραφίες από το ταξίδι μας βρίσκονται εδώ.