21 Αυγούστου 1990: πατρίδα τα χρόνια, είκοσι

Η θεώρηση της πρώτης εισόδου στις ΗΠΑ, πριν 20 χρόνια.

Το βράδι της 20ης Αυγούστου 1990 βγήκαμε για φαγητό στη Θεσσαλονίκη. Ο Μπάμπης με την Εύα, η Τάνια κι εγώ. Επιστρέφοντας στο σπίτι της Τάνιας, σταματήσαμε κάπου ψηλά (Βούλγαρη;) και είδα τα φώτα της πόλης για μια ακόμη φορά. Το πρωί σηκωθήκαμε νωρίς για να πάμε στο αεροδρόμιο. Ο λαιμός ένας κόμπος.

Μια βαλίτσα. Ολυμπιακή ως Frankfurt κι απο ‘κει με Delta ως το Cincinnati, όπου έφτασα νωρίς το απόγευμα στις 21 Αυγούστου 1990.

Αμερική, Αμερική
καλά μου λέγαν μερικοί
πως είσαι χώρα, χώρα μαγική

Είκοσι χρόνια, με τις χαρές και τις λύπες τους, το ανθρώπινο βάρος τους μετρημένο με σφραγίδες θεωρήσεων σε τρία διαβατήρια. Admitted until… Admitted until…

Είκοσι χρόνια από το σπίτι της Δράμας και το διαμέρισμα των Ιωαννίνων, στο σπίτι στο Chicago και στο σπίτι στο Miami. Είκοσι χρόνια λάθη, επιτυχίες, παθήματα, μαθήματα.

Με τον Μπάμπη (δεξιά) στις Μυκήνες το 1990, δυο μήνες πριν το πρώτο ταξίδι μου στις ΗΠΑ

Είκοσι χρόνια μακριά από τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί. Είκοσι χρόνια συνάμα δίπλα τους, κουμπάροι, φίλοι, αφήνουμε πάντοτε το τελευταίο τσίπουρο να το αποτελειώσουμε στο επόμενο ταξίδι.

Είκοσι χρόνια πληκτρολόγια, αεροδρόμια, δρομολόγια, απόμακροι επιτάφιοι, κέρινα χρόνια, ωραία χρόνια, είκοσι χρόνια, δύσκολα χρόνια, αληθινά χρόνια, γεμάτα χρόνια, βιαστικά και αργά μαζί είκοσι.

Νύχτα στα 40.000 πόδια, πάνω από τον Τροπικό του Καρκίνου, πάνω από τον Ισημερινό, πάνω απο τον Τροπικό του Αιγόκερω, ως το Ρίο, και μετά πίσω ως τον Βόρειο Αρκτικό Κύκλο, να γλυστράς ανάμεσα στους μεσημβρινούς κύκλους, να χάνεσαι στους μεσημβρινούς ύπνους, είκοσι χρόνια προσδεθείτε, το κάθισμά σας σε όρθια θέση, και το ατομικό σας τραπεζάκι κλειστό. Αμέτρητα ατομικά τραπεζάκια.

Γιατί έφυγα; Ήμουν φιλόδοξος, ένοιωθα πως δεν με χωρούσε ο τόπος, δεν έβλεπα μέλλον, είχα περιέργεια να δω την Αμερική, ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, να δω τον κόσμο.  Όμως έφυγα και επειδή φοβόμουν την Ελλάδα. Ενηλικιώθηκα στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’80· την φοβήθηκα, τη σιχάθηκα.

Είκοσι χρόνια η νέα πατρίδα. Πατρίδες τα χρόνια. Είκοσι.

Share

5 thoughts on “21 Αυγούστου 1990: πατρίδα τα χρόνια, είκοσι

  1. Συγχαρητήρια, όχι που άντεξες 20 χρόνια, αλλά για όσα έκανες και πέτυχες αυτά τα 20 χρόνια. Ξέρω ότι σε κάθε ταξίδι και εμπειρία σου κουβαλάς μαζί σου όλα όσα έζησες στον τόπο που μεγάλωσες. Σου εύχομαι να εξακολουθήσεις να τα κουβαλάς έτσι μαζί σου και σε όλα τα επόμενα χρόνια στην καινούργια πατρίδα, όχι μόνο για το καλό το δικό σου αλλά για το καλό το δικό τους και το καλό της νέας πατρίδας.

    Επίσης εύχομαι σε κάποιο από τα επόμενα ταξίδια (και σύντομα), μετά το “προσδεθείτε, το κάθισμά σας όρθιο και το ατομικό σας τραπεζάκι κλειστό,” να ακούσεις και το “Καλως ορίσατε στις Βρυξέλλες” Σας περιμένω.

    Υ.Γ. Η δική μου επέτιος: 22 Αυγούστου 1998.

  2. Pingback: Tweets that mention 21 Αυγούστου 1990: πατρίδα τα χρόνια, είκοσι | λ:ηρ -- Topsy.com

  3. Γράφεις ότι διαβάζεις Μανδραβέλη και ελάχιστους άλλους. Θα σου πρότεινα να διαβάσεις και Γιανναρά. Αξίζει και με το παραπάνω. Δες για παράδειγμα το προχθεσινό του άρθρο στην Καθημερινή
    http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_co

    Αύριο πάω Δράμα. Κύργια για την ακρίβεια. Να σε στείλω κρασί ή χαλβά; 🙂

  4. Σφίχτηκε η καρδιά μου διαβάζοντας τα παραπάνω. Γιατί είναι και δικά μου …
    Εκ των υστέρων και μ’ ένα μόνο κλικ είδα τις συμπτώσεις να συνεχίζονται. Κι εγώ το 67, κι εγώ στη Δραμα …
    Η δικιά μου επέτειος χάνεται σ’ εναν Οκτώβρη του 1997.
    Αν βρεθείς στην Κολωνία κερνάω καφέ.

Leave a Reply to Dounkeria Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *