Επιστολή του Ιάκωβου Φριζή

Η Καθημερινή έθαψε το παρακάτω κείμενο στις επιστολές αναγνωστών αλλά το ανέσυρε ο e-lawyer και το αναδημοσιεύω εδώ.  Ο πατέρας του επιστολογράφου, Μαρδοχαίος Φριζής, έπεσε ηρωικά μαχόμενος υπερ της πατρίδας του, στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο.

Η δίκη του Κ. Πλεύρη

Κύριε διευθυντά

Στις 27-3-2009 τελείωσε η δίκη του δεδηλωμένου ναζιστή, αντισημίτη και αρνητή του Ολοκαυτώματος Κ. Πλεύρη, για όσα γράφει κατά των Εβραίων στο ογκώδες βιβλίο του «Οι Εβραίοι, όλη η αλήθεια», με την αθώωσή του από το δικαστήριο.

Παρακολούθησα τη δίκη. Δεν περίμενα, με όσα άκουσα, να αθωωθεί αυτός ο θιασώτης του ναζισμού. Η απόφαση του δικαστηρίου με πίκρανε, με απογοήτευσε, με όργισε, με δηλητηρίασε, με θύμωσε, μου έφερε αναβρασμό ψυχής. Μπορώ να κατακρίνω την απόφαση του δικαστηρίου; Μπορώ να κατηγορήσω την ελληνική Δικαιοσύνη; Μπορώ να εκφράσω την άποψή μου για την αθώωση αυτή; Οι εκατοντάδες Ελληνες χριστιανοί, που στα μαύρα χρόνια της ναζιστικής κατοχής –οι δικαστές που αθώωσαν τον Πλεύρη, δεν είχαν ακόμη γεννηθεί– μας φύλαξαν, μας έσωσαν, όσους μπορούσαν, θα τρίζουν τα κόκαλά τους μέσα στους τάφους τους από την αθώωση αυτή.

Στην ιστορία του αντισημιτισμού θα προστεθεί ακόμη ένα μελανό κεφάλαιο με την αθώωση αυτή και λυπάμαι που θα προέρχεται από την ελληνική Δικαιοσύνη. Με το αποτέλεσμα της δίκης αυτής, είναι επίκαιρα τα λόγια του κληρικού Ε. Φλάννερυ, ότι «ένας στενότερος ιστορικός δεσμός βρίσκεται να ενώνει τον Χριστιανισμό με τον σύγχρονο ρατσιστικό και ναζιστικό αντισημιτισμό».

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες γι’ αυτά που άκουσα στη δίκη, αλλά θα είχε κανένα θετικό αποτέλεσμα; Ενα μόνο θα πω. Ποτέ δεν περίμενα, τόσο έντονο αντιεβραϊσμό στην πατρίδα μου, που γεννήθηκα, μεγάλωσα, πρόσφερα ό,τι μπορούσα, υπηρέτησα στον στρατό, έχασα τον πατέρα μου στον πόλεμο του ’40, όπου χάθηκαν σχεδόν όλοι οι συγγενείς μου.

Σ’ αυτή τη δίκη, δικαιώθηκε η διδασκαλία της περιφρόνησης προς τον εβραϊκό λαό. Είχα την ελπίδα ότι μία καταδίκη των απόψεων του συγγραφέα, θα χρησίμευε, ως ένα σοβαρό ενδιαφέρον για τη μάχη κατά του αντισημιτισμού και τη βελτίωση των σχέσεων των χριστιανών με τους Εβραίους. Δυστυχώς, διαψεύστηκαν οι ελπίδες μου.

Θα κλείσω με τα λόγια ενός Χριστιανού παπά, με την ελπίδα οι δικαστές που αώωσαν τον Κ. Πλεύρη να μετανοιώσουν, τουλάχιστον στο βάθος της ψυχής τους: «Οποιοσδήποτε συνεχίσει το ταξίδι μέσα στον λαβύρινθο του αντισημιτικού μίσους, θα ανακαλύψει ότι έρχεται αντιμέτωπος με ένα απύθμενο κακό». Οι δικαστές μας θα ανακαλύψουν άραγε αυτό το «απύθμενο κακό»; Να το ελπίζω;

Πιστεύω ότι ο ελληνικός Εβραϊσμός δέχθηκε ένα αντισημιτικό χαστούκι και στο πρόσωπο του αθωωθέντος έναν από τους πιο ζηλόφθονους δυσφημηστές του. Ετσι, όμως, μπορεί να τερματιστεί αυτή η ατέλειωτη τραγωδία του αντισημιτισμού; Φυσικά όχι.

Ιακωβος Φριζης

Share

2 thoughts on “Επιστολή του Ιάκωβου Φριζή

  1. Χωρίς να είμαι πλήρως ενημερωμένος για την υπόθεση Πλεύρη και έχοντας την πιο πολύ παρακολουθήσει μέσα από το Ιστολόγιό σου Λεωνίδα, γράφω τα παρακάτω με σκοπό να ξεκινήσω μία συζήτηση. Η κριτική σου και τα σχόλια σου και των αναγνωστών σου είναι ευπρόσδεκτα.

    Θα αντιπαραθέσω ένα επιχείρημα που έχω μάθει από τον μέντορα καθηγητή του διδακτορικού μου καθηγητή Εμπυ Φρίντμαν (επίσης Εβραίος στο θρήσκευμα): “Τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνεις στον εχθρό σου/αντίπαλό σου, αγνοώντας τον.”

    Δεν είμαι σίγουρος εάν με τις διαμαρτυρίες προς το πρόσωπο αυτου του “κυρίου” δίνεται ακόμη περισσότερη δημοσιότητα στις αρρωστημένες απόψεις του. Πιστεύω ότι υπάρχει ένα δυνατό και φανατικό κοινό που είναι ενημερωμένο για τον κ. Πλεύρη και τους ομοιδεάτες του και οικιοθελώς ενημερώνεται για τις κινήσεις τους, τα βιβλία τους, κλπ. Νομίζω όμως ότι όλοι αυτοί αποτελούν μία μικρή πλειοψηφία που “πεθαίνουν” για λίγη δημοσιότητα. Και αυτήν ακριβώς την “εξυπηρέτιση” τούς την προσφέρουν τα θύματα της προπαγάνδας τους.

    Το ίδιο απόφθευγμα του δασκάλου μου σκεφτόμουν μόλις χθες με την παρουσία του προέδρου του ΙΡΑΝ Αχμεντινεζάντ στη διάσκεψη του ΟΗΕ για το Ρατσισμό. Με την αποχώρησή τους από την αίθουσα οι αντιπρόσωποι των Δυτικών χωρών “ηρωοποίησαν” τον φανατικό Αχμαντινεζάντ και συνέβαλαν στην πόλωση και το ναυάγιο της διάσκεψης.

    Αυτό που θα είχα εγώ να αντιπροτείνω ώς αντίδραση είναι: Ο συγκεκριμένος “κύριος” επιμένει να απευθύνεται στο διεθνές ακροατήριο στη μητρική του γλώσσα που ελάχιστοι καταλαβαίνουν, και είναι και αυτό ένα “αποτύπωμα” τόσο της ρατσιστικής συμπεριφοράς του, όσο και της εντύπωσης που επιθυμεί να δημιουργήσει στο μουσουλμανικό κόσμο ως ο “Ρομπέν του Ισλάμ.”

    Θα μπορούσαν λοιπόν οι υπόλοιποι στο ακροατήριο, με την πρώτη εμπρηστική αναφορά στο κράτος του Ισραήλ, απλά να βγάζαν τα ακουστικά τους, και να αρχίζανε να μιλάνε μεταξύ τους, να λένε ανέκδοτα, να χασμουριούνται, να τρώνε πατατάκια, κλπ. Θα είχανε σαν “θόρυβο” τις κραυγές του ομιλητή, αλλά θα του δείχνανε την πλήρη απαξίωση τους και πιστεύω αυτό θα τον πλήγωνε πολύ περισσότερο.
    Και φυσικά όταν η ομιλία τελείωνε, θα συνέχιζαν τη συμμετοχή τους στη διάσκεψη σαν να μην είχε (η ομιλία) πραγματοποιηθεί ποτέ. Ούτε ένα σχόλιο, ούτε μία αναφορά στη συνέχεια στην ομιλία του.

    Νομίζετε τότε πώς θα γινόταν η παρουσία του και η ομιλία του το πρώτο θέμα στα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης? Πιστεύετε ότι το γεγονός αυτό της μεγάλης προβολής δεν εξυπηρετεί απόλυτα τους σκοπούς του “κυρίου” Αχμεντινεζάντ?

    Κάτι αντίστοιχο πιστεύω και για την περίπτωση του κ. Πλεύρη.

  2. Χωρίς να είμαι πλήρως ενημερωμένος για την υπόθεση Πλεύρη και έχοντας την πιο πολύ παρακολουθήσει μέσα από το Ιστολόγιό σου Λεωνίδα, γράφω τα παρακάτω με σκοπό να ξεκινήσω μία συζήτηση. Η κριτική σου και τα σχόλια σου και των αναγνωστών σου είναι ευπρόσδεκτα.

    Θα αντιπαραθέσω ένα επιχείρημα που έχω μάθει από τον μέντορα καθηγητή του διδακτορικού μου καθηγητή Εμπυ Φρίντμαν (επίσης Εβραίος στο θρήσκευμα): “Τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνεις στον εχθρό σου/αντίπαλό σου, αγνοώντας τον.”

    Δεν είμαι σίγουρος εάν με τις διαμαρτυρίες προς το πρόσωπο αυτου του “κυρίου” δίνεται ακόμη περισσότερη δημοσιότητα στις αρρωστημένες απόψεις του. Πιστεύω ότι υπάρχει ένα δυνατό και φανατικό κοινό που είναι ενημερωμένο για τον κ. Πλεύρη και τους ομοιδεάτες του και οικιοθελώς ενημερώνεται για τις κινήσεις τους, τα βιβλία τους, κλπ. Νομίζω όμως ότι όλοι αυτοί αποτελούν μία μικρή πλειοψηφία που “πεθαίνουν” για λίγη δημοσιότητα. Και αυτήν ακριβώς την “εξυπηρέτιση” τούς την προσφέρουν τα θύματα της προπαγάνδας τους.

    Το ίδιο απόφθευγμα του δασκάλου μου σκεφτόμουν μόλις χθες με την παρουσία του προέδρου του ΙΡΑΝ Αχμεντινεζάντ στη διάσκεψη του ΟΗΕ για το Ρατσισμό. Με την αποχώρησή τους από την αίθουσα οι αντιπρόσωποι των Δυτικών χωρών “ηρωοποίησαν” τον φανατικό Αχμαντινεζάντ και συνέβαλαν στην πόλωση και το ναυάγιο της διάσκεψης.

    Αυτό που θα είχα εγώ να αντιπροτείνω ώς αντίδραση είναι: Ο συγκεκριμένος “κύριος” επιμένει να απευθύνεται στο διεθνές ακροατήριο στη μητρική του γλώσσα που ελάχιστοι καταλαβαίνουν, και είναι και αυτό ένα “αποτύπωμα” τόσο της ρατσιστικής συμπεριφοράς του, όσο και της εντύπωσης που επιθυμεί να δημιουργήσει στο μουσουλμανικό κόσμο ως ο “Ρομπέν του Ισλάμ.”

    Θα μπορούσαν λοιπόν οι υπόλοιποι στο ακροατήριο, με την πρώτη εμπρηστική αναφορά στο κράτος του Ισραήλ, απλά να βγάζαν τα ακουστικά τους, και να αρχίζανε να μιλάνε μεταξύ τους, να λένε ανέκδοτα, να χασμουριούνται, να τρώνε πατατάκια, κλπ. Θα είχανε σαν “θόρυβο” τις κραυγές του ομιλητή, αλλά θα του δείχνανε την πλήρη απαξίωση τους και πιστεύω αυτό θα τον πλήγωνε πολύ περισσότερο.
    Και φυσικά όταν η ομιλία τελείωνε, θα συνέχιζαν τη συμμετοχή τους στη διάσκεψη σαν να μην είχε (η ομιλία) πραγματοποιηθεί ποτέ. Ούτε ένα σχόλιο, ούτε μία αναφορά στη συνέχεια στην ομιλία του.

    Νομίζετε τότε πώς θα γινόταν η παρουσία του και η ομιλία του το πρώτο θέμα στα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης? Πιστεύετε ότι το γεγονός αυτό της μεγάλης προβολής δεν εξυπηρετεί απόλυτα τους σκοπούς του “κυρίου” Αχμεντινεζάντ?

    Κάτι αντίστοιχο πιστεύω και για την περίπτωση του κ. Πλεύρη.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *