“Είμαι ιδεολογικά αντίθετος”, δήλωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε πρόταση της Μαρίας Δαμανάκη να μην παρέχονται δωρεάν τα συγγράματα στους φοιτητές.
Tο γεγονός και μόνο πως στο έμπα του 21ου αιώνα μιλούμε ακόμη για “δωρεάν συγγράμματα” και όχι για βιβλία στα πανεπιστήμια είναι τραγικό. Τραγικότερο όμως είναι το γεγονός πως εξακολουθούμε να εφαρμόζουμε μια τακτική που απλώς δεν ακολουθεί καμιά χώρα με αξιοπρεπή πανεπιστήμια και προηγμένο επίπεδο σπουδών.
Mένουν οι φοιτητές έτσι αιχμάλωτοι των συγγραμμάτων του κάθε διδασκόντος. Υπάρχουν φυσικά εξαιρέσεις με συγγράμματα υψηλής ποιότητας, γραμμένα με μεράκι. Αυτές είναι λίγες. Τα περισσότερα συγγράματα είναι κακογραμμένα, προχειροστημένα, με λάθη γλωσσικά και θεματικά, συχνά αντεγραμμένα από ξενόγλωσσα βιβλία (δίχως καν να γίνεται αναφορά στο πρωτότυπο έργο), και πάει λέγοντας.
Ο θεσμός είναι αρρωστημένος, διεφθαρμένος, και οπισθοδρομικός. Πώς είναι δυνατόν να τον υποστηρίζει ιδεολογικά ένας βουλευτής υποτίθεται προοδευτικού κόμματος ο οποίος είναι πανεπιστημιακός δάσκαλος και χρημάτισε υπουργός Πολιτισμού;
Πόσο διεφθαρμένος είναι ο θεσμός το απέδειξε ο Στέφανος Τραχανάς με ατομική πρωτοβουλία η οποία οδήγησε σε επίσημη έρευνα από το κράτος και κατέληξε στο εξής συμπέρασμα, μεταξύ άλλων:
“Υπερτιμολογήσεις πανεπιστημιακών συγγραμμάτων δεν πέφτουν από τον ουρανό, διαπράττονται μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό και θεσμικό πλαίσιο, και συνδέονται, εκτός των άλλων παραγόντων με το σύστημα του ενός και μοναδικού συγγράμματος. Η Επιτροπή Εργασίας θεωρεί ότι αυτό το σύστημα από πολλές δεκαετίες έχει πάψει να είναι λειτουργικό και αποδοτικό, τόσο για το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα όσο και για τον κρατικό προϋπολογισμό.”
Πόσα χρόνια ακόμη θα πρέπει να περιμένουμε για την εξυγίανση του συστήματος πανεπιστημιακών βιβλίων; Τόσο δύσκολο είναι τελικά να προταθεί μια απλή και σύγχρονη πολιτική στηριγμένη στις πετυχημένες πρακτικές άλλων κρατών; Εφ όσον θέλουμε δωρεάν παιδεία ας επιδοτείται ο κάθε φοιτητής με ένα χρηματικό ποσό κάθε χρόνο προκειμένου να αγοράζει βιβλία.
Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως όταν μιλάμε για δωρεάν παιδεία. Οι δαπάνες για φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα, ξένες γλώσσες πριν το πανεπιστήμιο, και τα νοίκια που πληρώνουν οι γονείς μόνο δωρεάν παιδεία δεν συνιστούν. Μια σοβαρή ιδεολογία περί δωρεάν παιδείας θα κοιτούσε πρώτα να απαλύνει τις μεγάλες δαπάνες (πχ ενοίκια) πρίν τακτοποιήσει τις μικρές (πχ κόστος βιβλίων).
Αλλιώς, με ξένα κόλυβα όλοι μπορούμε να το παίζουμε ιδεολογικά αντίθετοι σε ό,τι μας κατέβει.
