Τα μεγάλα λόγια θέλουν και μεγάλους ανθρώπους

Ας είναι η συμπεριφορά όλων ελάχιστος φόρος τιμής για το χαμό του Αλέξη (Κ. Καραμανλής, πρωθυπουργός της Ελλάδας)

Την ίδια στιγμή η αστυνομία συνεχίζει να παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα, ποδοπατώντας πεσμένους διαδηλωτές.  Ποιός δίνει σημασία στις δηλώσεις ενός πρωθυπουργού;  Οι υπουργοί του;  Οι υφιστάμενοί τους;  Εκ των πραγμάτων, οι δηλώσεις και οι προτροπές του πρωθυπουργού δεν ακούστηκαν.  Πώς να ακουστούν άλλωστε όταν προέρχονται από ένα τόσο μικρό άτομο: έναν πολιτικό ο οποίος ανέχθηκε τόση διαφθορά δίπλα του ώστε έχασε κάθε ίχνος ευαισθησίας και ευθιξίας και ανθρωπιάς.

Η Πολιτεία θα προστατεύσει τους πολίτες, θα προστατεύσει την κοινωνία (Κ. Καραμανλής, πρωθυπουργός της Ελλάδας)

Πιστεύει κανείς πλέον τον πρωθυπουργό που δεν μπόρεσε να προστατεύσει την κοινωνία απο τον Βύρωνα Πολύδωρα (η βλακεία και ανικανότητα του οποίου έκαψε ανθρώπους και περιουσίες).  Τον πρωθυπουργό που δεν μπόρεσε να προστατεύσει την κοινωνία από τον Ευρυπίδη Στυλιανίδη (η φαντασιοπληξία και ημιμάθεια του οποίου διαλύουν σιγά σιγά την παιδεία της Ελλάδας). Τον πρωθυπουργό που ακόμη και σήμερα είναι ανίκανος να προστατέψει τους πεζούς από τα μηχανάκια που αλωνίζουν στους πεζόδρομους;  Τον πρωθυπουργό που έχει στείλει εκατομμύρια πολιτών στις ουρές από τα χαράματα, για ταυτότητες, για διαβατήρια, για κτηματολόγια;  Πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να εγγυάται την προστασία της κοινωνίας;

ο νόμος θα επιβληθεί εναντίον κάθε υπαιτίου, κάθε υπευθύνου (Π. Παυλόπουλος, υπουργός Εσωτερικών της Ελλάδας)

Το λέει αυτό ο συνταγματολόγος που διέσυρε την Ελλάδα στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια με την αμάθειά του περι σχέσης κοινοτικού και εθνικού δικαίου.   Το λέει αυτό άνθρωπος που εδώ και 5 χρόνια στην κυβέρνηση δεν κατόρθωσε να κάνει σεβαστό το νόμο ούτε μέσα στο ίδιο του το κόμμα.

Share

Έχουμε την αστυνομία που θέλουμε

Τον Ιούλιο του 2007 έγραφα πως κάθε τόπος χρειάζεται ήρωες. Στη σύγχρονη Ελλάδα οι ήρωες μας είναι τα θύματα της μετριότητας, του ωχαδερφισμού, της ανεπαρκούς εκπαίδευσης, της έλλειψης σεβασμού των διαδικασιών, του ανύπαρκτου επαγγελματισμού.  Στους ήρωες αυτούς προστέθηκε χτες βράδι κι ένα 15χρονο παιδί που δολοφονήθηκε από όργανα της τάξης.

Βλέπω σήμερα σε αρκετά αξιόλογα ιστολόγια να γίνεται συζήτηση για τον επαγγελματισμό και την εκπαίδευση της αστυνομίας (Καλύβα, Ροΐδης, Λήδα, για παράδειγμα).  Είναι καιρός λοιπόν, μόλις κατακάτσει η οργή, η αγανάκτηση και η θλίψη που προξένησε το πρόσφατο περιστατικό, μόλις αποκτήσουμε μια καθαρότερη εικόνα του πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα το βράδι της 5ης Δεκεμβρίου 2008, να ξεκινήσουμε μια νηφάλια συζήτηση για το ποιά αστυνομία θέλουμε και τι πρέπει να κάνουμε για να την αποκτήσουμε.

Σήμερα έχουμε την αστυνομία που θέλουμε.  Μια αστυνομία στην οποία βολεύονται συνήθως τα καμάρια οικογενειών που δεν διστάζουν να φιλήσουν την κατουρημένη ποδιά των ντόπιων πολιτευτών προκειμένου να διοριστεί το παιδί τους σε μια θεσούλα.  Με άλλα λόγια: το ανίκανο παιδί, αυτό που δεν προκόβει στο σχολείο, αυτό που δεν είναι σε θέση να πάρει πρωτοβουλία στη ζωή του, αυτό το άτομο γίνεται όργανο της τάξης.  Και ξεκινάει μια δουλειά την οποία δεν αγαπάει και στην οποία δεν πιστεύει.  Η εργασία του γίνεται αγγαρεία και καταναγκασμός.

Αποτέλεσμα αυτού του καταναγκασμού είναι η έλλειψη επαγγελματικής συνείδησης, μεθοδικότητας, και ευσυνειδησίας.  Έτσι πέφτει νεκρός ο αστυνομικός που αφήνει τον κρατούμενο να κατουρήσει δίχως να τηρεί τις απαραίτητες προφυλάξεις και δίχως να φοράει το αλεξίσφαιρο γιλέκο του.  Πέφτει νεκρός ο οδηγός του λεωφορείου επειδή ένας επαγγελματικά ασυνείδητος αστυνομικός μεταφέρει κρατούμενο δίχως χειροπέδες και με το υπηρεσιακό περίστροφο εκτεθειμένο.  Πέφτει νεκρός κι ένας 15χρονος στο κέντρο της Αθήνας επειδή ένας ειδικός φρουρός δεν ήταν σε θέση να ελέγξει το θυμό του.

Αυτή η αστυνομία πρέπει να εκλείψει.  Δεν είναι εύκολο διότι αποτελεί σύμπτωμα βαθύτερης παθογένειας της κοινωνίας μας.  Είναι σύμπτωμα της ίδιας παθογένειας που ξέκανε την Αμαλία Καλυβίνου, που εκτέλεσε τους στρατιώτες στη Μανίτσα, και που σκότωσε τους δασοπυροσβέστες στην Κρήτη.  Από κάπου όμως πρέπει να γίνει μια αρχή.  Ας υποθέσουμε λοιπόν πως η αρχή γίνεται από την Αστυνομία.

Τι είδους αστυνομία θέλουμε;

Το πρώτο βήμα είναι να μελετήσουμε τις αστυνομίες άλλων χωρών και να εντοπίσουμε θετικά χαρακτηριστικά τα οποία επιθυμούμε και για την Ελλάδα.

Το δεύτερο βήμα είναι να μετρήσουμε την απόσταση που χωρίζει την Ελληνική πραγματικότητα από τα θετικά χαρακτηριστικά που επιθυμούμε, και να προσδιορίσουμε πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να βελτιώσουμε την κατάσταση.

Στη συνέχεια θα πρέπει να βρούμε τρόπους να αλλάξουμε δομές, μεθόδους, και πρόσωπα.  Οπωσδήποτε πρόσωπα.  Διότι είναι αδύνατον οι σημερινοί επιτελάρχες να διεκπεραιώσουν την ζητούμενη βελτίωση.  Εκ των πραγμάτων δεν έχουν ούτε τις ικανότητες ούτε και το σθένος για κάτι τέτοιο.  Οι περισσότεροι είναι βολεμένοι οσφυοκάμπτες που αναρριχήθηκαν στις θεσούλες τους με τον ίδιο τρόπο που βρεθήκαν στο αστυνομικό σώμα: φιλώντας κατουρημένες ποδιές.

Δυο απαραίτητα συστατικά στην προσπάθεια για την αναβάθμιση της αστυνομίας είναι: οι εμπειρογνώμονες σύμβουλοι και η τεχνολογία.  Οι σύμβουλοι είναι επαγγελματίες της αστυνόμευσης σε άλλες χώρες.  Η τεχνολογία είναι μια υποδομή που θα επιτρέπει την βελτιωμένη παροχή υπηρεσιών καθώς και την αποτελεσματική καταγραφή των αστυνομικών δραστηριοτήτων.

Για να γίνουν αυτά, βεβαίως, είναι απαραίτητο ένα πλαίσιο παιδείας και εκπαίδευσης που να εμφορεί τους αστυνομικούς με σεβασμό και αντίληψη  για θεμελιώδη πράγματα: ανθρώπινα δικαιώματα, κλιμακούμενη αυτοάμυνα, ευσυνείδητο επαγγελματισμό, αγάπη για την κοινότητα και την κοινωνία που εξυπηρετεί, σεβασμό στους κανόνες και μεθόδους.

Φυσικά τέτοιες αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν από τη μια μέρα στην άλλη αλλά ούτε και να υλοποιηθούν παράλληλα σε όλη την επικράτεια.  Απαιτούνται πιλοτικά προγράμματα με σαφείς και διάφανες διαδικασίες αξιολόγησης.  Ας επιλεχθού 2-3 αστυνομικές διευθύνσεις κι ας αναπτυχθούν σ’ αυτές οι ιδέες της νέας αστυνομίας.

Τέλεια αστυνομία δεν υπάρχει.  Είναι μάταιο να την απαιτούμε.  Αλλά είναι εφικτό να επιδιώξουμε μια σύγχρονη αστυνομία με σεβασμό προς τον πολίτη και τα δικαιώματά του, με ευσυνειδησία και επαγγελματικό πνεύμα,  με αποτελεσματική λειτουργία· αλλά και με μηχανισμούς διαφάνειας που να επιτρέπουν τον εντοπισμό και την απομόνωση των σάπιων μήλων.

Share