Κλείνουν σήμερα 5 χρόνια από τον θάνατο της Αμαλίας Καλυβίνου.

Μια νέα κυβέρνηση, με νωπή λαϊκή εντολή, θα κληθεί να συνεχίσει την προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της οικονομίας
— Λ. Παπαδήμος, 11/4/12, ανακοινώνοντας πρόωρες εκλογές.

Οι πολίτες θα επιλέξουν τον πρωθυπουργό που θα αντιμετωπίσει τις μεγάλες οικονομικές προκλήσεις και θα πάρει αποφάσεις καθοριστικές για την πορεία της χώρας στο μέλλον
— Κ. Καραμανλής, 3/9/09, ανακοινώνοντας πρόωρες εκλογές.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Βουλή με πρόταση της Κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας. Αποκλείεται η διάλυση της νέας Βουλής για το ίδιο θέμα
 — Σύνταγμα της Ελλάδας, Άρθρο 41, παρ. 2 (η έμφαση δική μου).

Δικαιολογώντας την αποχή του από την ψηφοφορία για το νέο Μνημόνιο χτες (12.02.12) ο Μανώλης Κεφαλογιάννης δήλωσε πως έχει ήσυχη τη συνείδησή του.

Πρόκειται περι σημαντικής δήλωσης του μοναδικού πολιτικού της Ελλάδας που αυτοαναγορεύτηκε ως Καραγκιόζης.  Στις 03.05.06 ο Μανώλης Κεφαλογιάννης είχε δηλώσει στην Ελευθεροτυπία:

Κι εγώ είμαι Καραγκιόζης,
αφού μεγαλοδημοσιογράφος
μου ζήτησε να δώσω
άδεια οπλοφορίας
σε ψυχασθενή
και θα τη δώσω

Προφανώς τότε δεν είχε συνείδηση — που θα τον απέτρεπε από το να δώσει άδεια οπλοφορίας σε ψυχασθενή. Να κι ένα καλό λοιπόν που βγήκε από την κρίση: ο εθνικός Καραγκιόζης απέκτησε συνείδηση.

Το Νοέμβριου του 2011, ο ιστορικός και φιλόλογος Αστέριος Ροντούλης διορίστηκε υφυπουργός κτηνοτροφικών και κτηνιατρικών υποθέσεων στην Κυβέρνηση Παπαδήμου. Στους δυο μήνες υφυπουργίας, ο κ. Ροντούλης πέρασε κάθε Σαββατοκύριακο στη Λάρισα. Για τις μετακινήσεις του κ. Ροντούλη στο σπίτι του ο αρμόδιος υπουργός Κώστας Σκανδαλίδης ενέκρινε δαπάνες μετακίνησης ή έξοδα παραστάσεως, με το σκεπτικό πως ο υφυπουργός θα ερχόταν σε επαφή με φορείς της αρμοδιότητάς του.

Συνοπτικά, τα εκτός έδρας του κ. Ροντούλη έχουν ως εξής (με βάση στοιχεία από το πρόγραμμα «Διαύγεια»):

• 18/11/2011-21/11/2011, 4 μέρες στο Ν. Λάρισας, €195,63 — πριν καν του ανατεθούν επίσημα αρμοδιότητες!
• 25/11/2011-28/11/2011, 5 μέρες στο Ν. Λάρισας, €195,63
• 1/12/2011-5/12/2011, 5 μέρες στους Ν. Λάρισας και Τρικάλων, €254,32
• 8/12/2011-12/12/2011, 5 μέρες στους Ν. Λάρισας και Έβρου, €254,32
• 16/12/2011-20/12/2011, 5 μέρες στο Ν. Λάρισας, €254.32 (η έγκριση χορηγήθηκε για μετακίνηση στους Νομούς Πιερίας και Λάρισας)
• 23/12/2011-3/1/2012, 12 μέρες στο Ν. Λάρισας, €765,15.
• 6/1/2012-9/1/2012, 5 μέρες στο Ν. Λάρισας, €413,01
• 13/1/2012-17/1/2012, 5 μέρες στο Ν. Λάρισας, €260,00.

Από τη στιγμή που του ανατέθηκαν αρμοδιότητες (25/11/2011) ως σήμερα (18/1/2012) ο κ. Ροντούλης ταξίδεψε στη Λάρισα κάθε Σαββατοκύριακο για υπηρεσιακούς λόγους. Συχνά μάλιστα φεύγοντας από την Αθήνα Πέμπτη και επιστρέφοντας Δευτέρα.

Αποτελεί ειρωνία πως στις 17/11/2011 ο υπουργός Κώστας Σκανδαλίδης εγκρίνει μετακίνηση του υφυπουργού Ροντούλη στη Λάρισα, για 4 μέρες, από τις 18 ως 21 Νοεμβρίου για «συσκέψεις με τους τοπικούς φορείς του Νομού για θέματα που άπτονται των αρμοδιοτήτων σας.» Ο υφυπουργός Ροντούλης απέκτησε αρμοδιότητες στις 25/11/2011!

69 μέρες υφυπουργός, τις 44 στη Λάρισα! Θα έλεγε κανείς πως εκτός από τους ιπτάμενους καθηγητές των περιφερειακών πανεπιστημίων αποκτήσαμε τώρα και εποχούμενους υφυπουργούς.

Η υπόθεση βεβαίως έχει ανθρώπινη διάσταση. Ο κ. Ροντούλης είναι οικογενειάρχης. Έχει ανάγκη να βλέπει την οικογένειά του. Φυσικό είναι να θέλει να βρίσκεται στο σπίτι του. Κανείς δεν τον ψέγει γι αυτό.

Οι μετακινήσεις όμως Αθήνα-Λάρισα, με δαπάνες του κράτους είναι απαράδεκτες. Δεν πρόκειται για υπεύθυνη στάση. Φταίει ο κ. Ροντούλης που ζητάει αποζημίωση αλλά φταίει κι ο κ. Σκανδαλίδης που εγκρίνει τις μετακινήσεις ως «υπηρεσιακές». Μα καλά,  η κτηνοτροφική και κτηνιατρική καρδιά της Ελλάδας χτυπά μόνο στη Λάρισα Πέμπτη με Δευτέρα; Τέτοια σύμπτωση πιά;

Το ζήτημα, αν πρόκειται για διασπάθιση δημόσιου χρήματος, δεν είναι ποσοτικό αλλά ηθικό. Ειδικά για έναν πολιτικό που μόλις 2 μήνες πριν υφυπουργοποιηθεί, αποκαλούσε «γομάρια» από το βήμα του κοινοβουλίου τα μέλη μιας κυβέρνησης που επέβαλε σκληρά οικονομικά μέτρα στον λαό. Πού να ‘ξερε πως θα βρισκόταν κι ο ίδιος κάποια στιγμή μέλος τέτοιας κυβέρνησης. Απαιτώντας από τον ίδιο λαό να του πληρώνει τα πήγαιν-έλα στο σπίτι του.

(Την υπόθεση Ροντούλη πρώτα ανέδειξε το ιστολόγιο Παραπολιτική).

Τα πανεπιστήμια της Ελλάδας προσφεύγουν από κοινού στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά δύο διατάξεων του νέου νόμου για την Ανώτατη Παιδεία. Μια από τις προσβαλόμενες διατάξεις είναι η παράγραφος 4(β) του 8ου άρθρου στο νόμο 4009/2011. Το άρθρο αυτό ορίζει την οργάνωση του Συμβουλίου ενός ΑΕΙ. Σύμφωνα με την προσβαλόμενη παράγραφο:

Τα εσωτερικά μέλη εκλέγονται από το σύνολο των καθηγητών του οικείου ιδρύματος με ενιαίο ψηφοδέλτιο και με σημείωση από τους εκλογείς δίπλα από το όνομα των υποψηφίων της σειράς προτίμησης με διαδοχικούς ακέραιους αριθμούς (σύστημα ταξινομικής ψήφου).

Με βάση δημοσιογραφικές πληροφορίες 23 πανεπιστήμια προσβάλουν στο ΣτΕ την παραπάνω διάταξη επειδή:

 […] το εκλογικό σύστημα προσβάλει την αρχή της ισοδυναμίας της ψήφου και καθιστά πρακτικά αδύνατο τον έλεγχο των αποτελεσμάτων από την εφορευτική επιτροπή, αφού η εξαγωγή τους μπορεί να γίνει μόνο με την χρήση ειδικού λογισμικού. Έτσι, αναφέρεται στην αίτηση ακύρωσης, δεν επιτρέπεται η δικαστική προστασία των θιγόμενων. […] Για πρώτη φορά, όπως αναφέρουν οι νομικοί εκπρόσωποι των πανεπιστημίων, δεν μπορούν να βγουν αποτελέσματα εκλογικής διαδικασίας «με το χέρι», αλλά μπορεί να γίνει εξαγωγή αποτελεσμάτων και καταμέτρηση ψήφων αποκλειστικά και μόνο μέσω ειδικού προγράμματος ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Η καταμέτρηση της ταξινομικής ψήφου μπορεί να γίνει με το χέρι, παρά τον ισχυρισμό της προσφυγής. Στην Ιρλανδία και στην Αυστραλία το ταξινομικό σύστημα χρησιμοποιείται 100 περίπου χρόνια και η καταμέτρηση γίνεται ακόμη με το χέρι (συνεπικουρούμενη από τεχνολογικά μέσα σήμερα, βεβαίως). Ειδικό πρόγραμμα δεν χρειάζεται, αρκεί μια εφαρμογή λογιστικού φύλλου όπως το Excel. Έλεγχος των αποτελεσμάτων μπορεί να γίνει από κάθε ενδιαφερόμενο αφού η καταμέτρηση της ταξινομικής ψήφου ακολουθεί συγκεκριμένο αλγόριθμο που μπορεί να υλοποιηθεί στο excel ή να προγραμματιστεί γρήγορα απ έναν φοιτητή που γνωρίζει μια οποιαδήποτε γλώσσα προγραμματισμού.

Το σύστημα της ταξινομικής ψήφου είναι από τα πιο αντιπροσωπευτικά εκλογικά συστήματα επειδή επιτρέπει την εκπροσώπηση πολλαπλών τάσεων και απόψεων. Δημιουργεί συλλογικά όργανα τα οποία λειτουργούν όταν επικρατεί μετριοπάθεια, ορθολογισμός, και πνεύμα συνεργασίας. Δηλαδή πρόκειται για σύστημα στο οποίο δεν ευδοκιμούν κοτζαμπάσηδες-πρυτάνεις.

Αυτά θα έπρεπε να τα γνωρίζουν τα 23 πανεπιστήμια της χώρας που διαμαρτύρονται για την συγκεκριμένη διάταξη του 4009/2011. Όταν και τα 23 πανεπιστήμια της χώρας προστρέχουν σε επίκληση ανύπαρκτων και ατεκμηρίωτων κινδύνων, καταλαβαίνει κανείς σε τι επίπεδο έχει πέσει η εκπροσώπηση της πανεπιστημιακής κοινότητας στην Ελλάδα. Η προσφυγή των 23 πανεπιστημίων όσον αφορά το άρθρο 8, παρ. 4(β) του Ν. 4009/2011 στηρίζεται σε ψευδείς ισχυρισμούς. Τελικά φανερώνει την άγνοια ή υστεροβουλία των κοτζαμπάσηδων που αποφάσισαν την προσφυγή.

Τι είναι η ταξινομική ψήφος;

Λεπτομέρειες για τη ταξινομική ψήφο μπορεί να βρει κανείς εδώ και εδώ. Η ταξινομική ψήφος χρησιμοποιείται με επιτυχία σε κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου.

Ας δούμε ένα παράδειγμα απλοϊκής εφαρμογής ταξινομικής ψήφου (για πιο σύνθετο παράδειγμα, δείτε το ταξινομικό σύστημα που χρησιμοποιεί το πανεπιστήμιο του Σικάγο). Για το παράδειγμα αυτό υποθέτουμε 100 ψηφίσαντες και ενιαίο ψηφοδέλτιο 5 υποψηφίων από το οποίο εκλέγονται 3.

Οι εκλογείς σημειώνουν την προτίμηση των υποψηφίων με διαδοχικούς ακέραιους αριθμούς: 1 για την πρώτη προτίμησή τους (πρωτοβάθμια ψήφος), 2 για την δεύτερη προτίμηση (δευτεροβάθμια ψήψος), κοκ. Παραλλαγές του συστήματος επιτρέπουν την ταξινόμηση όλων ή μερικών μόνο υποψηφίων στο ψηφοδέλτιο.

Η δευτεροβάθμια ψήφος δηλώνει πως αν η πρωτη επιλογή ενός ψηφοδελτίου εκλεγεί ή αποκλειστεί, τότε η δευτεροβάθμια ψήφος καθίσταται πρωτοβάθμια.

Καθορίζουμε τον ελάχιστο αριθμό πρωτοβάθμιων ψήφων που πρέπει να λάβει κάποιος. Μια μέθοδος ειναι η εξής:

α = 1 + ε/(θ+1)

όπου,
α: ο ελάχιστος αριθμός πρωτοβάθμιων ψήφων που απαιτούνται για την εκλογή,
ε: ο αριθμός των ψηφισαντων,
θ: ο αριθμός των εκλόγιμων θέσεων.

Στο παράδειγμά μας, ε=100, θ=3 και συνεπώς ένας υποψήφιος πρέπει να λάβει τουλάχιστον 26 πρωτοβάθμιες ψήφους για να εκλεγεί.

Στην καταμέτρηση, πρώτα κατατάσουμε τους υποψηφίους με βάση τον αριθμό των πρωτοβάθμιων ψήφων που έλαβαν. Ας υποθέσουμε λοιπόν πως έχουμε το εξής αποτέλεσμα.

Λουκάς 25
Βασίλης 22
Θέμης 20
Ελένη 18
Δάφνη 15

Κανείς από τους υποψηφίους δεν συγκεντρώνει τον απαραίτητο αριθμό ψήφων για εκλογή από την πρώτη καταμέτρηση. Αποκλείουμε την Δάφνη επειδή έλαβε τον μικρότερο αριθμό πρωτοβάθμιων ψήφων και ανακατένουμε τα ψηφοδέλτιά της ως πρωτοβάθμιες ψηφους στις δεύτερες επιλογές που αυτά καταγράφουν. Ας υποθέσουμε λοιπόν πως τα 15 ψηφοδέλτια της έχουν τις εξής δεύτερες επιλογές:

Ελένη 13
Βασίλης 2

Το νέο αποτέλεσμα τώρα είναι:

Λουκάς 25
Βασίλης 22 + 2
Θέμης 20
Ελένη 18 + 13
Δάφνη 0

Εκλέγεται η Ελένη και αποκλείουμε τον Θέμη επειδή έχει τις λιγότερες ψήφους στη νέα κατάταξη. Δεν αποκλείουμε όμως τις υπόλοιπες προτιμήσεις των φηφοφόρων του Θέμη. Ας υποθέσουμε πως τα 20 πρωτοβάθμια ψηφοδέλτια του Θέμη δηλώνουν ως δεύτερη προτίμηση τους παρακάτω υποψηφίους:

Δάφνη 5
Λουκάς 5
Βασίλης 5
Ελένη 5

Η Δάφνη όμως έχει ήδη αποκλειστεί. Κοιτούμε έτσι την 3η επιλογή των 5 αυτών ψηφοδελτίων η οποία υποθέτουμε πως έχει ως εξής:

Βασίλης 2
Λουκάς 3

Επιπλέον, επειδή η Ελένη έχει ήδη εκλεγεί κοιτούμε την 3η επιλογή των 5 ψηφοδελτίων που της αναλογούν· ας υποθέσουμε πως τα 5 αυτά ψηφοδέλτια κατανέμονται ως εξής:

Βασίλης 3
Λουκάς 2

Συνεπώς η ανακατανομή των ψηφοδελτίων του Θέμη έχει ως εξής:

Λουκάς 5+3+2
Βασίλης 5+ 2+3

Και τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα διαμορφώνονται:

Λουκάς 25 + (5+3+2)
Βασίλης 22 + 2 + (5+2+3)
Θέμης 0
Ελένη 18 + 13
Δάφνη 0

Με βάση την ταξινομική ψήφο εκλέγονται ο Λουκάς με 35 ψήφους, ο Βασίλης με 34, και η Ελένη με 31. Με βάση ένα πλειοψηφικό σύστημα θα είχαν εκλεγεί Λουκάς, Βασίλης και Θέμης, με αποτέλεσμα οι 33 πρωτοβάθμιοι ψηφοφόροι της Δάφνης και της Ελένης να μην έχουν καθόλου εκπροσώπηση.

Η ταξινομική ψήφος δεν είναι απλό εκλογικό σύστημα. Η καταμέτρηση ψήφων είναι σύνθετη διαδικασία. Η ψηφοφορία πάντως παραμένει απλή διαδικασία. Και το αποτέλεσμα είναι πιο αντιπροσωπευτικό.

Σημείωση μετα τη δημοσίευση

Μαθαίνω πως σύμφωνα με άλλη πηγή, η ένσταση των 24 (απο 23 προηγουμένως) πανεπιστημίων όσον αφορά την ταξινομική ψήφο έχει ως εξής:

Καθιερώνεται ένα καινοφανές, εντελώς ασυνήθιστο και εξαιρετικά περίπλοκο εκλογικό σύστημα, η εκλογική μηχανική του οποίου είναι παντελώς άγνωστη στην ελληνική εκλογική πρακτική. Πρόκειται, δε, για ένα σύστημα που στηρίζεται σε μία πολύπλοκη και εντελώς αδιάφανη μεθοδολογία αλλεπάλληλων γύρων καταμέτρησης, συνεχών μεταφορών και πιστώσεων ψήφων και αντίστοιχων εκλογικών κατανομών, σε κάθε γύρο των οποίων εκλέγεται ο υποψήφιος με τις περισσότερες ψήφους ή αποκλείεται ο υποψήφιος με τις λιγότερες ψήφους. Η προσβαλλόμενη (υπουργική απόφαση) όμως, θεσπίζοντας αυτό το ασυνήθιστο σύστημα με ακόμη πιο ασυνήθιστα τεχνικά χαρακτηριστικά, παραβίασε την θεμελιώδη αρχή της ισοδυναμίας της ψήφου

Το σύστημα της ταξονομικής ψήφου δεν είναι ούτε καινοφανές ούτε εξαιρετικά περίπλοκο. Είναι δύσκολο ίσως στην αρχή, αλλά τελος πάντως σε πανεπιστημιακούς απευθύνεται κι αν δεν μπορούν να το καταλάβουν τότε έχουμε σοβαρότερο πρόβλημα! Το σύστημα είναι ασυνήθιστο για μια χώρα που κάνει απανωτές εκλογές προκειμένου να εκλέξει δημάρχους ενώ θα μπορούσε να εφαρμόσει απλουστευμένη ταξινομική ψήφο και να απαλείψει τον δεύτερο γύρο των δημοτικών και τις άσκοπες δαπάνες. Η μεθοδολογία αλλεπάλληλων γύρων καταμέτρησης κάθε άλλο παρά «αδιάφανη» μπορεί να χαρακτηριστεί. Επίπονη ναι, ειδικά για κοτζαμπάσηδες που δεν σκαμπάζουν από αριθμητική, αλλά όχι αδιαφανής.

Ακόμη μια υστεροσημείωση

Βρήκα στον ιστοχώρο του Υπουργείου Παιδείας ενα σχέδιο υπουργικής απόφασης που καθορίζει τη διαδικασία ταξινομικής ψήφου. Η απόφαση αυτή περιγράφει ξεκάθαρα το single transferable voting σύστημα. Πρόκειται για σύστημα που υπάρχει από το 1821, δηλαδή κάθε άλλο παρά καινοφανές.

Έκλεισε το στρατολογικό γραφείο Δράμας. Προσπαθεί, φαίνεται, το ΥΕΑ να εξοικονομήσει πόρους για να παραμείνει στη θέση του στρατολόγος στο Γενικό Προξενείο της Νέας Υόρκης. Ώστε να επιτυγχάνεται η ισοπολιτεία με εξίσωση προς τα κάτω. Να βιώνουν κι οι Έλληνες του εξωτερικού την αυθαιρεσία και την κατάχρηση εξουσίας που ανθεί στην Ελλάδα. Θρυαλλίδα πολιτευματικής ανασφάλειας στη Σχολή Ευελπίδων εσείς; Θρυαλλίδα ανασφάλειας δικαίου στο Προξενείο εμείς. Αμ πώς!

Αυτό το περιστατικό πάντως με το χουντικό τραγούδι στη Σχολή Ευελπίδων είναι ανησυχητικό. Όχι επειδή βρεθήκαν 5 ανεγκέφαλοι να νοσταλγούν ένα καθεστώς που δεν γνώρισαν. Αλλά επειδή η πλειονότητα των Ευελπίδων παρέμεινε στο αμφιθέατρο σιγοντάροντας στο τραγούδι. Παιδιά δηλαδή που γεννήθηκαν 15-20 χρόνια μετά την πτώση της χούντας μπήκαν σε ανώτατες σχολές με ελλειματικό πολιτικό και πολιτειακό ήθος και αρχές. Από το δημοτικό, στο γυμνάσιο, στο λύκειο αυτοί οι Ευέλπιδες δεν μορφώθηκαν, δεν καλλιεργήθηκαν.

Το ίδιο σύστημα που παράγει φοιτητές οι οποίοι αυγοκόβουν τον Γρυσπολάκη και απειλούν με κρεμάλα τον Βασσάλο, βγάζει και φοιτητές που τραγουδούν τον ύμνο της χούντας. Οι μεν φορούν στολή κι οι δε κουκούλα, αλλά πρόκειται για πνευματικά τέκνα του ίδιου συστήματος. Τραγική λοιπόν η αποτυχία της ελληνικής παιδείας. Από το 1974 ως σήμερα δεν καταφέραμε τίποτα. Και γι αυτό θα φταίνε οι αεροψεκασμοί (με σταγονίδια;) ή τα ξένα κέντρα εξουσίας. Εμείς, καμιά ευθύνη δεν έχουμε.

If there were any doubts about the priorities of Greece’s new coalition government, let there be light. The new deputy minister for maritime affairs replaced door signs at his office suites with new ones bearing the archaic (polytonic) Greek script. Unfortunately the transcription was incorrect. Faithfulness to the antiquated polytonic script will require that the signs are re-made. It remains to be seen if the introduction of the old script will have any beneficial effects to Greece’s credit ratings or spreads.

The deputy minister’s idiocy is emblematic of the obfuscated government’s ineffectiveness. It also brings into focus the tragic mistake committed by the two major parties when they accepted a small, nationalist, xenophobic party as a junior partner in their coalition government. The deputy minister with the incomplete knowledge of the polytonic script is a member of the nationalist party. The two major parties had a very comfortable supermajority in the parliament. They didn’t need a junior partner and certainly they did not have to lend executive legitimacy to a fringe party.

As gestures go, the deputy minister’s first priority is symbolic of the coalition government’s lack of cohesion. Ironically, the deputy minister’s egotistic gesture came 30 years almost to the day after Greece simplified its script. The new script became effective on November 23, 1981. Legally it remains the official script of the country and its use is mandatory by government agencies. The deputy minister’s decision to have it his way reflects his respect for the law.

In the big picture a few misspelled signs outside the offices of a politician who spent his telesales career screaming about the significance of the Greek language, is a small incident. But as a measure of the new government’s coordination, focus, and cohesion, it is a very ugly first sign. I am afraid it will not be the last.

As the anesthetic effects of the euphoria, brought about by Greece’s new coalition government are wearing off, its lack of sincerity is slowly emerging.

After several painful days of party tactics and political posturing, Greece has a new prime minister with a stellar resume. Loukas Papadimos is a scientist-practitioner, with degrees from MIT, academic experience at Harvard and Columbia, and executive leadership role at the European Central Bank.

Over 45 ministers, deputy ministers, and junior ministers, many with overlapping or vaguely-defined responsibilities report directly to the new PM. Two deputy PMs, one with virtually no responsibilities, also serve under Dr. Papadimos. In fact the new PM’s government, ostensibly formed to usher Greece into deeper austerity, is larger and more expensive than the previous administration’s government.

The size of the new government is not an accident. It’s so large because it retains most of the previous administration’s ministers, augmented by new members representing the coalition parties. Retained in the new government is Mr. Pantelis Oikonomou, a vehement opponent of Greece’s bailout accord with the EU and the IMF. Vehement, that is, until his appointment as deputy minister of finance a few months ago when in a cyber-Orwellian backpedaling he deleted all the inflammatory anti-bailout, anti-EU/IMF entries from his personal blog.

Also retained in the new government is Michalis Chrisochoidis, whose affinity for reality is evidenced by his 2010 on-the-record statement that US President Obama is a Muslim.

The major opposition party offered both its senior deputy leaders as the coalition government’s most senior ministers (Foreign Affairs and Defense, respectively). Interestingly enough the party’s leader Mr Samaras insists that while his party participates in the new government it has not joined the governing of the country.

Greece’s new minister of Defense, is known for his flamboyant style and largess (at the taxpayer’s expense) in tastefully decorating his executive offices. Otherwise there is very little record of his accomplishments as a politician.

Complementing this government of necessity is a former member of an urban right-wing vigilante group and a former tv-salesman and publisher of nationalist books.

Of the two deputy prime ministers one is a master of ad hominem and the other a populist aspiring to replace George Papandreou as leader of the (presently) majority party. Deputy PM Pangalos has openly attacked citizens who protested the austerity measures by interrogating them (on TV no less) about their tax returns. He has taken the view that all Greeks are equally responsible for the crisis (reported to have said that “we all embezzled the money, together”), without care to differentiate the responsibility of those in power. Deputy PM Venizelos is a populist tactician whose obfuscated oratory creates an illusion of statesmanship.

Exactly how will the scientist-practitioner Papadimos work with these ministers is a mystery if you are overly optimistic, or a foregone conclusion if you are a sober realist. In an ironic departure from the myth of the naked emperor, it is his courtiers (or jesters) who are naked now in Greece.

It is understood that the ruling party entered the coalition government because it had no choice. Former PM Papandreou did an excellent job shooting himself in the foot while said foot was still in his mouth, by threatening the EU with a Greek referendum on an already agreed upon bailout plan.

It is also understood that the main opposition led by political blow-in Samaras has joined the coalition government solely to ensure the ousting of Papandreou, his former college roommate.

It is far-less understood how a marginal, right-wing, nationalist, xenophobic party ended up in this coalition government. The two major parties together had the necessary super-majority to support a coalition government. The 15 seats held by the nationalist party were not really necessary unless Samaras is really courting that end of the political spectrum. Sotiris Hadjigakis an MP, was just ousted from Samara’s party with little due process just for suggesting that this was the case.

Going out on a limb I will speculate that the new coalition government serves only one purpose: to usher Greece into a deeper, more painful austerity while the two major parties avoid exclusive responsibility. In a few months Greece will call a snap election and both major parties can abscond their accountability for the austerity, blaming the inexperienced Papadimou instead.

That PM Papadimou was forced to work with a government of (mostly) clowns, of course is also his responsibility. And fault.

Γιατί αρνείται να εφαρμόσει το νέο νόμο για τα ΑΕΙ ο Γιάννης Μυλόπουλος; Διότι, ισχυρίζεται ο πρύτανης του ΑΠΘ, ο νόμος είναι αντισυνταγματικός. Κι επειδή ο κ. Μυλόπουλος ως πολιτικός μηχανικός πιστεύει στο δόγμα «έκαστος στο είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες», προσέτρεξε σε καθηγητή συνταγματολογίας ο οποίος πιστοποιεί την αντισυνταγματικότητα του νόμου που αρνείται να εφαρμόσει ο πρύτανης.

Ωραία αυτά. Μόνο που στο δημοκρατικό πολίτευμά μας (όσο στραβό κι αν είναι), η συνταγματικότητα των νόμων κρίνεται από συγκεκριμένο θεσμικό όργανο, το Συμβούλιο της Επικρατείας. Οι καθηγητές συνταγματολογίας, όσο έγκριτοι κι αν είναι, δεν υποκαθιστούν το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Η επιστημονική γνώμη ενός καθηγητή συνταγματολογίας, δηλαδή, δεν αποτελεί και την τελική κρίση για τη συνταγματικότητα του νόμου. Επίσης η γνώμη του συνταγματολόγου δεν δεσμεύει ούτε και εξουσιοδοτεί τον πρύτανη να μην σεβαστεί το νόμο. Εξάλλου ο συγκεκριμένος καθηγητής συνταγματολογίας δεν είναι ο νομικός σύμβουλος του πανεπιστημίου. Άλλωστε, και να ήταν, ποιός νομικός θα συμβούλευε εντολέα του να παραβεί νόμο και μάλιστα εγκεκριμένο από συντριπτική πλειοψηφία του Κοινοβουλίου;

Αν η συνείδηση του πρυτάνεως δεν του επιτρέπει να τηρήσει το νόμο, ας αφήσει ο κ. Μυλόπουλος τους φτηνούς ηρωισμούς περι αντισυνταγματικότητας. Αν δεν θέλει να τηρήσει το νόμο ο πρύτανης, ας παραιτηθεί. Αλλιώς οφείλει να τον τηρήσει. Οι επιφυλάξεις του για τη συνταγματικότητα του νόμου είναι σεβαστές και θα αξιολογηθούν όταν κριθεί τελικά ο νόμος από το αρμόδιο θεσμικό όργανο του πολιτεύματος. Οι επιφυλάξεις αυτές όμως δεν νομιμοποιούν τον πρύτανη να περιφρονεί το νόμο.

Οι δικαιολογίες περι αντισυνταγματικότητας είναι νεοελληνικές κουτοπονηριές — ενδεχομένως με αυτές να γαλουχήθηκε ως πολιτικός ο πρύτανης. Έτσι έμαθε λοιπόν, έτσι μιλάει. Πιστεύει πως απευθύνεται σε ακροατήριο ημιμαθών κομματικών στελεχών που θα τον χειροκροτήσουν για την ηρωική στάση του στο λαϊκό μετερίζι.

Στην πραγματικότητα ο πρύτανης εκθέτει την πολιτευματική του ημιμάθεια και ντροπιάζει το ίδρυμα που εκπροσωπεί. Είτε αγνοεί είτε περιφρονεί βασικές αρχές του πολιτεύματος. Προσπαθώντας να εξηγήσει την άγνοια-περιφρόνηση του, τελικά προσωποποιεί την κατάντια της Ελλάδας σήμερα: ένας ακόμη σχεδόν καθεστωτικός ρεμπεσκές της συλλογικής μας μετριοκρατίας και ημιμάθειας. Παράφωνος ακόμη και στο κύκνειο άσμα του παραθεσμικού ρόλο του.