Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα

Ο Έλληνας Υπουργός Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πιστεύει ότι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απαγορεύει τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών. Δεν χωρά ο μικρός νους του πως η Σύμβαση είναι — εξ’ ορισμού — ένα νομικό κείμενο κατά των απαγορεύσεων εις βάρος ατόμων. Πως περιορίζει μόνο τις κρατικές εξουσίες ώστε να μην παραβιάζονται θεμελιώδη δικαιώματα.

Με τρομάζει η απαγορευτική αντίληψη με την οποία ερμηνεύει ο Υπουργός Δικαιοσύνης την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιώματων. Η Σύμβαση δεν απαγορεύει τον γάμο ομοφύλων. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ψεύδεται.

Ένας ψεύτης Υπουργός Δικαιοσύνης ειναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας εθισμένης στο ψέμα. Εικοσιτέσσερις ώρες μετά την ψευδέστατη δήλωση του Υπουργού Δικαιοσύνης κανένας θεσμικός φορέας δεν έχει υψώσει φωνή. Ούτε ένας δικηγορικός σύλλογος — έστω κι από την κάτω Αετοράχη. Ούτε ένας κοσμήτορας νομικής. Ούτε μια ένωση δικαστών ή εισαγγελέων. Και δυστυχώς κανείς αρθρογράφος με μεγάλη απήχηση δεν έχει σχολιάσει κάτι για το ψέμα του υπουργού.

Σε μια ωριμότερη χώρα, απέναντι στο ψεύδος του Υπουργού Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θεσμικοί και συλλογικοί φορείς θα είχαν ορθώσει επιστημονικό και επαγγελματικό ήθος, αποκαθιστώντας την αλήθεια και εγκαλώντας τον ψεύτη. Η σιωπή τους τραυματίζει το πολίτευμα περισσότερο από τον σκοταδισμό του Υπουργού.

Σε ένδειξη συμπαράστασης προς τον Ανδρέα Πετρουλάκη αναδημοσιεύω παρακάτω το κείμενο του με τίτλο «Γιώργος Κουρής, η κατσαρίδα της Μεταπολίτευσης». Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο protagon στις 18.10.2014. Αφορμή για την αναδημοσίευση αποτελεί η αγωγή για δυσφήμιση που κατέθεσε ο Γιώργος Κουρής κατά του Ανδρέα Πετρουλάκη και του protagon, για το παρακάτω κείμενο.

Γιώργος Κουρής, η κατσαρίδα της Μεταπολίτευσης

ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ

Όλοι τον γνωρίζουν από παλιά, δεν υπάρχουν αθώοι εδώ. Ο άνθρωπος περικλείει όλες τις συνιστώσες του κακού- κανείς δεν έχει γλυτώσει από τους βρώμικους πολέμους που κήρυττε ανάλογα με τη συγκυρία κάθε εποχής.

Το ‘89 έβριζε με χυδαίους χαρακτηρισμούς το τότε κόμμα του Παν. Λαφαζάνη και συκοφαντούσε τον ηγέτη του, τον Χαρίλαο Φλωράκη, ακόμα και ως κάτοχο κότερου. Χειρότερα έλεγε για το τότε κόμμα του Παν. Σκουρλέτη, το ΚΚΕ εσ., και τον Λεωνίδα Κύρκο, που αποκαλούσε φιλιππινέζα του Μητσοτάκη. Η αριστερά είχε υποστεί την πιο βρώμικη και χωρίς φραγμούς επίθεση του εκδότη αυτού τα χρόνια που κατοχυρωνόταν ο όρος «Αυριανισμός».

Η ανανεωτική αριστερά, όπως θα θυμάται ο Δημ. Παπαδημούλης, είχε επίσημο πόλεμο με το φαινόμενο αυτό και είχε πρωτοστατήσει στην υπεράσπιση του Μάνου Χατζηδάκι από τις εμετικές επιθέσεις του Γ. Κουρή. Αλλά και ο Μανώλης Γλέζος, θεματοφύλακας της ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης στις μέρες μας, αναγνώρισε τη σπίλωσή της όταν ο άνθρωπος αυτός δεν δίστασε να συκοφαντήσει τον Κων. Μητσοτάκη ως συνεργάτη των Γερμανών. Ακόμα και οι όψιμοι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ, οι παλιοί ΠΑΣΟΚ, δεν γίνεται να μην εξοργίστηκαν με τον εξευτελισμό που είχε υποστεί ο παλιός αρχηγός τους τους μήνες της αδυναμίας του από το αρπακτικό αυτό, που τόλμησε να εκβιάσει με τη δημοσίευση κατά δόσεις γυμνών φωτογραφιών της συζύγου του για ένα δάνειο από κρατική τράπεζα.

Πιθανότατα δεν υπάρχει εκδοχή, συνιστώσα ή στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που δεν βίωσε κάποια στιγμή τη φρίκη της επίθεσης χωρίς όρους και αρχές, που δεν τον έπνιξε η οργή για τη βρωμιά των κάτω από τη ζώνη κτυπημάτων, που δεν ανατρίχιασε από τον ωμό κιτρινισμό, ρατσισμό, φασισμό που συνέθεσαν τον δυσώδη χυλό του Αυριανισμού, που δεν ένιωσε οιονεί στόχος.

Ο Αυριανισμός ήταν γέννημα του ΠΑΣΟΚ αλλά με ευκολία στράφηκε εναντίον του και το πολέμησε με ελεεινό τρόπο χωρίς αυτό να τον εμποδίσει να το ξαναστηρίξει και να το ξαναφήσει καμιά δυό φορές ακόμα. Ήταν η «εφημερίδα που γκρέμισε τον Καραμανλισμό» αλλά αυτό δεν πείραζε όταν στήριζε τον μικρό Καραμανλή για ένα διάστημα και τον Σαμαρά για ένα άλλο. Όποιος δεν ζαλιζόταν από τις απότομες στροφές του συγκροτήματος ισχυριζόταν ότι δεν ήταν οι αμετακίνητες ιδεολογικές αρχές του εκδότη που τις υπαγόρευαν αλλά τα δάνεια, τα χρέη και τα τραβήγματα με τη Δικαιοσύνη. Γύρευε ποια είναι η αλήθεια, κατά την προσφιλή του έκφραση.

Λένε ότι αν γίνει πυρηνικός πόλεμος το μόνο είδος που θα γλυτώσει θα είναι η κατσαρίδα. Αν υπάρχει αντίστοιχό της σε άνθρωπο αυτό είναι ο Γιώργος Κουρής. Όποια μεταβολή και αν συνέβαινε στον πολυτάραχο βίο της Μεταπολίτευσης αυτός βρισκόταν πάντα στο συμφερότερο στρατόπεδο. Πάρα πολλοί καταστράφηκαν από λάθος συμμαχίες, ηττήθηκαν από κακές εκτιμήσεις των συσχετισμών και περιέπεσαν στην ανυπαρξία, αλλά όχι ο αρχιερέας του Αυριανισμού. Αυτός ο τερατώδους αντοχής εκδότης άλλαζε σαν χαμαιλέων έντυπα, ηλεκτρονικά μέσα, συνεταίρους και παρατάξεις και πάντα κατάφερνε να επιβιώνει. Ακόμα και αυτην την εποχή, που φαίνεται να τελειώνουν τα ψέματα για πολλούς λούμπεν επιχειρηματίες, αυτός ξαναγίνεται κυρίαρχος παίκτης. Εκεί που τον θυμόσουν στη φυλακή για δυσθεώρητα χρέη, ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι έχει ξαναγίνει ρυθμιστής του δημοσίου βίου. Ένα δημοσίευμα του περιθωριακού του εντύπου για κουτσομπολιά σε ένα γάμο έγινε η θρυαλίδα που έβαλε φωτιά στα τόπια της πολιτικής ζωής και έδωσε τον ρυθμό που χορεύουν τα κόμματα, ο Τύπος και η Δικαιοσύνη.

Ήταν η πρώτη φορά που η αριστερά, η μόνη αμόλυντη από τον Αυριανισμό, ακούμπησε πάνω του. Και αυτό είναι το χειρότερο των ημερών αυτών γιατί, προ των πυλών της εξουσίας, δείχνει να έμαθε τι κάνουν τα κόμματα εξουσίας. Συμμαχούν ακόμα και με τον πιο ορκισμένο εχθρό τους. Θα το βρεί και αυτή μπροστά της όπως όλοι οι προηγούμενοι. Γιατί στην πολιτική, όπως και στη ζωή, περισσότερο από τους φίλους μας πρέπει να προσέχουμε και να διατηρούμε τους εχθρούς μας.

πηγή: protagon, 18.10.2014

Σε μια χώρα με σοβαρούς θεσμούς δεν θα υπήρχε το ΕΣΡ. Στην Ελλάδα δυστυχώς τα θεσμικά κενά εδώ και χρόνια πια τα συγκαλύπτουμε με ανεξάρτητες αρχές.

Επανεξετάζοντας την περίπτωση ομοφοβικού ραδιοφωνικού οχετού το ΕΣΡ υπερασπίστηκε την περιγραφή που επιφύλαξε για το θύμα της ρατσιστικής επίθεσης. Συγκεκριμένα:

Ο Πρόεδρος του Ε.Σ.Ρ. κ. Ι. Λασκαρίδης υπεραμύνθηκε της χρήσης του όρου “σεξουαλικές ιδιαιτερότητες”, αναφέροντας ότι η χρήση του δεν είναι αρνητική και ότι δεν υπάρχει κανόνας που να απαγορεύει στο Ε.Σ.Ρ. να χρησιμοποιεί τον όρο αυτό. Ένα άλλο μέρος [sic] του Συμβουλίου υποστήριξε ότι ο όρος “ιδιαιτερότητα” είναι θετικός, καθώς αποτελεί και μέρος τίτλου έργου του Κορνήλιου Καστοριάδη. — LIFO 14.10.14.

Αυτό που δεν καταλαβαίνει ούτε ο Πρόεδρος του ΕΣΡ ούτε το άλλο μέλος του Συμβουλίου, είναι πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν ανάγκη αρνητικών ή θετικών προσήμων. Ούτε είναι αρμόδιο το ΕΣΡ να κρίνει την ιδιαιτερότητα της σεξουαλικότητας ενός ατόμου.

Το συγκεκριμένο άτομο — ο Αύγουστος Κορτώ — βρίσκεται ενώπιον του ΕΣΡ ως θύμα ρατσιστικής επίθεσης. Το ΕΣΡ καλείται να κρίνει αν οι χαρακτηρισμοί που ξεστόμισε στην εκπομπή του ο Βερύκιος είναι όντως εχθροπαθείς και ρατσιστικοί. Και να επιβάλλει την ανάλογη ποινή.

Σεξουαλικές ιδιαιτερότητες έχουμε όλοι. Οι ιδιαιτερότητες αυτές είναι κομμάτι της ανθρωπιάς μας. Με τις ιδιαιτερότητες αυτές αγάπαμε και φροντίζουμε τους συντρόφους μας. Και με τις ιδιαιτερότητές τους οι σύντροφοί μας αγαπάνε και φροντίζουν εμάς.

Οι ιδιαιτερότητες των ανθρώπινων σχέσεων δεν αφορούν το ΕΣΡ. Σε μια χώρα με θεσμούς αυτά τα πράγματα θα ήταν αυτονόητα. Σε μια χώρα με θεσμούς βεβαίως δεν θα υπήρχε το ΕΣΡ. Η κοινωνία (με την Παιδεία της και την Αισθητική της) θα είχε στείλει τον Βερύκιο εκεί που του αρμόζει. Στις πλαγιές ενός βουνού να βόσκει γίδια μαζί με τα αδιόριστα μέλη ανεξαρτήτων αρχών.

Φέτος βρεθήκαμε στη Νέα Υόρκη για την λειτουργία του (Ισραηλιτικού) Εξιλασμού στην Κεντρική Συναγωγή της πόλης.  Πρωτοραββίνος της συναγωγής είναι η Angela Buchdahl, μια από τις πιο ανοιχτόμυαλες φωνές στον Ιουδαϊκό χώρο. Και με εξαιρετική φωνή ως ψάλτις.

Η Ημέρα του Εξιλασμού (Yom Kippur, Γιόμ Κιπούρ) είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Ισραηλιτών. Η γιορτή αποτελεί ευκαιρία για ανασκόπηση, αναστοχασμό, μετάνοια, και παράκληση συγχώρεσης. Θα έλεγα πως πρόκειται για την συλλογική εξομολόγηση μιας ολόκληρης κοινότητας.

Το κεντρικό στοιχείο της λειτουργίας ανήμερα του Εξιλασμού είναι η προσευχή Κολ Νιντρέι (Kol Nidrei). Ακούγεται τρεις φορές κατά τη διάρκεια της λειτουργίας. Δια της προσευχής αυτής οι πιστοί ζητουν συγχώρεση από τον Θεό για την αδυναμία τους να εκπληρώσουν όρκους που του έχουν κάνει ή θα κάνουν απέναντι στον ίδιο ή στον εαυτό τους. Στην Κεντρική Συναγωγή της Νέας Υόρκης η ψαλμωδία του Κόλ Νιντρέι από την ραββίνο Buchdahl είναι μια μοναδική στιγμή.

Μου αρέσει να παρακολουθώ από κοντά τις μεγάλες γιορτές των θρησκειών. Έχω καθήσει για Iftar με μουσουλμάνους κι έχω ανάψει φαναράκια στο Diwali των Ινδουιστών. Από την Ελληνορθόδοξη παράδοση προτιμώ τα Εγκώμια. Στις γιορτές αυτές παρατηρώ ανθρωπότητα και ανθρωπιά, παράδοση και διανόηση, αντίληψη και ανάμνηση.

Προς το τέλος της λειτουργίας προχτές στη συναγωγή, η ραββίνος διάβασε την εξής παράκληση (σελ. 21):

The accident of mortality // Makes life an interim of expulsion // As quickened dust and ashes, // Bookended by eternities. // We were thrust, at birth, onto a stage // As actors unprepared for roles // We never sought to have. // With every day’s performance, // We edge closer to the final bow.

(Το ατύχημα της θνηνότητας // κάνει τη ζωή ένα μεσοδιάστημα εξώσεων // σα δεμένη σκόνη και στάχη // βιβλιοδετημένη από αιωνιότητες. // Πεταγόμαστε στη γέννα πάνω σε μια σκηνή // σαν ηθοποιοί απροετοίμαστοι για ρόλους // που ποτέ δεν επιδιώξαμε // Και με την παράσταση κάθε μέρας // πλησιάζουμε ολοένα και πιο κοντά στην τελευταία υπόκλιση)

Θυμήθηκα την εσχατολογία του Καζαντζάκη στην Ασκητική:

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα με το ξεκίνημα κι ο γυρισμός.

Με την ανάμνηση του Καζαντζάκη επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Το Σάββατο νωρίς το πρωί πετάξαμε στο Σικάγο. Απο το αεροδρόμιο με μια σύντομη στάση στο σπίτι για να πάρουμε τα σκυλιά μαζί μας, πήγαμε σε μια διαφορετική σύναξη μιας άλλης κοινότητας: την λαϊκή αγορά της πόλης μου. Η λαϊκή στήνεται κάθε βδομάδα στο προαύλιο μιας τοπικής εκκλησίας που — όπως η Κεντρική Συναγωγή — έχει ως αρχιερέα μια αξιόλογη γυναίκα (και γειτόνισσα).

Eπιστρέφοντας από τη λαϊκή στο σπίτι, φωτογράφισα τα φθινοπωρινά χρώματα της γειτονιάς μου.

Καλή βδομάδα!

Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση υποχωρεί στο ζήτημα της επέκτασης του Συμφώνου Συμβίωσης για Ομόφυλα Ζευγάρια. Επειδή φοβάται τις αντιδράσεις της Εκκλησίας. Στον 21ο αιώνα, κυβέρνηση ευρωπαϊκής χώρας υποχωρεί σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αναλογιζόμενη τις αντιδράσεις του πιο σκοταδιστικού στοιχείου της χώρας.

Το πολίτευμα φοβάται το θρήσκευμα. Ο φόβος αυτός έχει παγιδέψει μια ολόκληρη χώρα. Υπο τον τρόμο του θρησκεύματος η πολιτεία έχει αμελήσει: να στήσει τζαμί για τους μουσουλμάνους στην Αθήνα· να θεσμοθετήσει την καύση νεκρών· να αποδεσμεύσει την ταφή από τον έλεγχο της εκκλησίας· να αδειοδοτήσει την συντήρηση και κατασκευή ναών άλλων δογματων· και να επεκτείνει το σύμφωνο συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια.

Υπό τον τρόπο του θρησκεύματος η πολιτεία ανέχεται τον μισαλλόδοξο λόγο του Μητροπολίτη Πειραιώς και άλλων ιεραρχών. Πολιτεία υπό τον φόβο θρησκείας είναι πολιτεία υπο το κράτος των ιερωμένων: δηλαδή, θεοκρατία.

Η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια είναι ζωτικής σημασίας για δυο λόγους: αφενός για λόγους ισονομίας κι αφετέρου για να σπάσει επιτέλους το απόστημα της Ελληνικής θεοκρατίας.

Αναρρωτιόμαστε συχνά (και φωναχτά) για την κατάντια του Τύπου. Όταν ο Τύπος λειτουργεί δίχως δεοντολογία και δίχως επαγγελματισμό, η σταδιακή παρακμή είναι αναπόφευκτη. Με αφορμή την πρόσφατη επέτειο των 20 ετών από τον θάνατο του Μάνου Χατζηδάκι, θυμηθήκαμε τον διασυρμό του συνθέτη από την Αυριανή. Η Αυριανή της δεκαετίας του ’80 και ο Τριανταφυλλόπουλος της δεκαετίας του ’10, είναι συμπτώματα ενός παρακμιακού Tύπου.

Επαγγελματισμός και δεοντολογία είναι άγνωστα πράγματα και στον παραδοσιακό Tύπο αλλά και στα νέα ψηφιακά μέσα. Αναφέρω τρία χαρακτηριστικά περιστατικά προς τεκμηρίωση.

1. Αρθρογράφος μεγάλης Αθηναϊκής εφημερίδας πριν λίγα χρόνια προσπάθησε μέσω της στήλης του να προωθήσει την υποψηφιότητα του κουμπάρου του για καθηγητική θέση στην Ελλάδα, υποστηρίζοντας πως ο υποψήφιος ήταν καθηγητής σε κορυφαίο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ. Απέκρυψε όμως και την κουμπαριά και πως το πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ δεν ήταν κορυφαίο σε εθνική κλίμακα αλλά σε τοπική και ειδική κατάταξη.
2. Σε free press έντυπο δημοσιεύονται προϊόντα λογοκλοπής αλλά ο εκδότης του αυτάρεσκα απαριθμεί τα δικά του editorials με αύξοντες αριθμούς αντί να ελέγξει την κατάσταση.
3. Και μόλις πριν λίγες μέρες σε διαδικτυακή ραδιοφωνική εκπομπή η παραγωγός και παρουσιάστρια είχε ως καλεσμένο τον σύζυγό της. Δίχως να περιγράψει την συγγενική ιδιότητα του καλεσμένου της.

Η κατάντια του Τύπου στην Ελλάδα είναι πρωτίστως έργο των εκδοτών, συντακτών, και δημοσιογράφων. Η ανοχή απέναντι σε ημιμάθεια, ανεπάρκεια, ακόμη και εκβιαστικές τακτικές, όταν είναι διαρκής γίνεται έγκριση και προϋπόθεση.

Επιχειρώντας μια γρήγορη αποτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων — από την άλλη άκρη του ωκεανού — σημειώνω τα εξής.

Δεν υπάρχει πλέον αξιόπιστος κεντρώος πολιτικός σχηματισμός. Η ΝΔ υπό τον Σαμαρά έχει πολωθεί κυρίως προς το δεξιό άκρο. Το παραλήρημα του Άρη Σπηλιωτόπουλου για το τζαμί, υπογράμμισε την ανοχή της ΝΔ σε ακραίους βερμπαλισμούς. Και το πυροτέχνημα Μπαλτάκου απλώς διάλυσε τις τελευταίες αμφιβολίες για μια πόλωση που ήταν αναπόφευκτη υπό την ηγεσία ενός εθνικιστή.

Το ΠΑΣΟΚ φυγοκεντρίστηκε κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια θραύσματα έπεσαν στην ΔΗΜΑΡ και ίσως στο Ποτάμι. Η εγωκεντρική πολιτική του Ε. Βενιζέλου λειτούργησε αποτελεσματικά, συσπειρώνοντας ψηφοφόρους γύρω από την Ελιά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην πρώτη θέση όχι επειδή αύξησε σημαντικά τα ποσοστά του αλλά επειδή μειώθηκε η απήχηση των αντιπάλων του. Είναι κι αυτό μια νίκη. Βιάστηκε όμως να την αξιοποιήσει πολιτικά ο Α. Τσίπρας πηγαίνοντας στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Η ΔΗΜΑΡ πληρώνει την έλλειψη πολιτικού λόγου και τόλμης.

Δράση και ΔΗΞΑΝ απέτυχαν. Από τη μια ο άμορφος βερμπαλισμός του Τζήμερου κι από την άλλη οι προσωπικές επιδιώξεις του Σκυλακάκη τελμάτωσαν μια κατάσταση που έτσι κι αλλιώς ήταν θνησιγενής. Η σύμπραξη ενός φιλελεύθερου (στα χαρτιά τουλάχιστον κόμματος) μ έναν πολιτικό σχηματισμό που ως πρόσφατα ζητούσε στρατόπεδα εργασίας για φυλακισμένους και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων με βάση την επαγγελματική εμπειρία, δεν έπεισε.

(Η Δράση, υπό τον Στέφανο Μάνο, έχασε μια μοναδική ευκαιρία να μπει στη Βουλή το 2012).

Παρενθετικά σημειώνω ότι η σταθερή παρουσία της Χρυσής Αυγής δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Ουτε για δικαιολογίες. Υπάρχουν ανάμεσά μας ναζιστές ή φασίστες. Ας μην τους χαϊδεύουμε τ’ αυτιά. Οι παρερμηνείες, οι δικαιολογίες, και τα χάδια δείχνουν πολιτικό αμοραλισμό ή φόβο. Ας τους κοιτάξουμε κατάματα λοιπόν.

Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι αμόρφωτοι, ακαλλιέργητοι. Είναι οι τραμπούκοι και οι φανατικοί. Είναι ακόμη και οι ήρεμοι άνθρωποι που μέσα στην αμάθειά τους (ή χειρότερα, στην ημιμάθειά τους), αρέσκονται στους εθνικούς μύθους: για τις καλύτερες παραλίες, τον γαλανότερο ουρανό, τον εξυπνότερο λαό. Είναι οι ψωνισμένοι που τρέχουν πίσω από τον κάθε απατεώνα που τάζει καταπιστεύματα. Είναι αυτοί που τα σπάνε στις κερκίδες κάθε Κυριακή. Αυτοί που στο σχολείο δεν άνοιγαν βιβλίο. Που δεν μάθαν ποτέ ιστορία. Είναι κι οι οικογενειάρχες που προσκυνάν τους Μητροπολίτες Πειραιώς, Σπάρτης, και Καλαβρύτων. Είναι οι άνθρωποι γύρω μας που αγανακτούν με την έρευνα που μας ανέδειξε ως την πιο αντισημιτική χώρα της Ευρώπης.

Η σταθερή παρουσία της Χρυσής Αυγής είναι ανάκλαση της συλλογικής μας ημιμάθειας, της εθνικής ανοχής σε μυθεύματα. Είναι η αντανάκλαση μιας εθνικής ιδιοσυγκρασίας που μας απαλλάσει από την ευθύνη των επιλογών μας.

Η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα δεν θα ανακοπεί γλύφοντας τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής — όπως αηδιαστικά επιχείρησαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η άνοδος του ναζισμού στην Ελλάδα δεν θα ανακοπεί με δικαστικές μακέτες όπως επιχειρεί η παρούσα κυβέρνηση. Η άνοδος του φασισμου και του ναζισμού σταματά είτε με αιματοκύλισμα είτε με ποιοτική παιδεία. Εδώ και 40 χρόνια καταστρέφουμε την παιδεία στην Ελλάδα (και με την ανοχή — αν όχι την ενεργό συνδρομή — της Αριστεράς).

Επιστρέφοντας στο θέμα μου όμως, το πολιτικό κέντρο έχει μείνει έρημο. Δεν είμαι βεβαιος ότι το Ποτάμι θα καλύψει το κενό. Ας διαχειριστεί πρώτα τα δικά του κενά.

Αναζητώντας το κέντρο λοιπόν, διαπιστώνω και κάποια ευχάριστα πράγματα. Η επανεκλογή δύο ρεαλιστών δημάρχων, για αρχή. Γιατι πέρα από ιδεολογίες, το κέντρο απαιτεί ρεαλισμό που τον έχουν επιδείξει Καμίνης και Μπουτάρης.

Στον ρεαλισμό του κέντρου αποδίδω άλλα δυο περιστατικά της πρόσφατης εκλογικής περιόδου: την εκλογή Ψινάκη στον Μαραθώνα και την αποτυχία Βαλλιανάτου στην Αθήνα. Ο ένας προσπάθησε να επιβάλλει τα προσωπικά του βιώματα ως πολιτικό πρίσμα και μέτρο για την αυτοδιοίκηση. Ο άλλος όχι.

Ευχάριστη έκπληξη ήταν και η εκλογή Μοράντ στην Ανδραβίδα.

Όσον αφορά την ιδεολογία του κέντρου, αυτό είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής. Θεωρώ τον εαυτό μου φιλελεύθερο και συμφωνώ με την Βίβιαν Ευθυμιοπούλου όταν γράφει:

Η ex cathedra πολιτικοποίηση τελείωσε. Τις έδρες τις γκρέμισαν οι ουρές των ανέργων, των αστέγων, των αποκλεισμένων, οι πολίτες στο κίνημα Occupy, το 99% των αποκλεισμένων. Είμαι με αυτούς και όχι με τους λίγους που τσιρίζουν για τη φορολογία του προικώου τους και της περιουσίας που κληρονόμησαν από τον μπαμπά τους. Αφήστε που πλέον δεν γίνομαι ακόλουθος σε κανέναν κηφήνα απόφοιτο του Κολεγίου που αποφασίζει να το παίξει φιλελεύθερος πολιτικός ή άλλους που υπάρχουν μια ζωή ως μέλη αυλής μεγάλων πολιτικών οικογενειών. (Facebook 28.05.14)

Και παρά την δεξιά οικογενειακή παράδοση, τα πρώτα μου πολιτικά βιώματα ήταν αριστερά. Γι αυτό μου άρεσε η ανάλυση του Νίκου Σαραντάκου για τις εκλογές.

Πέρα απο τις ατομικές αποτιμήσεις και ιδιωτικές αναλύσεις όμως, το καίριο ερώτημα παραμένει: πού είναι το κέντρο και ποιοί το συγκροτούν πλέον; Πέρα απο ιδεολογίες, σε ποιόν χώρο μπορούν να συνυπάρξουν μορφωμένοι, καλλιεργημένοι, επαγγελματικά καταξιωμένοι, διαλλακτικοί άνθρωποι; Ποιόν πολιτικό σχηματισμό του κέντρου μπορούν να εμπιστευτούν άτομα που είναι σε θέση να εκτελέσουν προγράμματα και να ολοκληρώσουν εγχειρήματα; Αυτόν τον χώρο πρέπει να αναζητήσουμε και να προσδιορίσουμε. Μακριά από τον παρωχημένο βερμπαλισμό της αναχρονιστικής αριστεράς ή το ενδοκρανιακό τρικύμισμα ημιμαθών καιροσκόπων. Φοβάμαι όμως πως αυτή η αναζήτηση θα μας πάρει καιρό.

—

An Lár στα Ιρλανδικά σημαίνει “προς το κέντρο”. Συνήθως βρίσκεται σε πινακίδες οδικής κυκλοφορίας που κατευθύνουν αυτοκινητιστές προς το κέντρο μιας πόλης, στην Ιρλανδία.

Κλείνουν σήμερα 7 χρόνια από τον θάνατο της Αμαλίας Καλυβίνου.

Με την επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος υπάρχει πρόθεση όπως φαίνεται να αλλάξει το άρθρο 16 και να επιτραπεί στην Ελλάδα η λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η ρύθμιση αυτή συζητήθηκε κατά την προηγούμενη αναθεώρηση αλλά αποσύρθηκε. Από τότε όμως δεν έχει γίνει κάποια ουσιαστική συζήτηση για το ζήτημα των ιδιωτικών ΑΕΙ στην Ελλάδα. Η παρουσία τους είναι δεδομένη και η νομική τους αποκατάσταση είναι θέμα χρόνου.

Στην Ελλάδα έχουμε την τάση να κάνουμε κάποια πράγματα δίχως προδιαγραφές. Το αποτέλεσμα είναι καταχρήσεις και ασυδοσία, έλλειψη στρατηγικής, και χαμηλή ποιότητα. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί την ποιότητα των ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών μέσων, για να καταλάβει πού μπορεί να οδηγήσει το απροϋπόθετο άνοιγμα μιας κρατικής ως τώρα λειτουργίας.

Πιστεύω ότι η Ελλάδα χρειάζεται τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Με τις κατάλληλες προϋποθέσεις, θα λειτουργήσουν ευεργετικά απέναντι στα κρατικά ΑΕΙ. Επιπλέον τα ιδιωτικά ΑΕΙ θα καλύψουν το πρόβλημα χωρητικότητας που αντιμετωπίζουμε στα δημόσια ΑΕΙ, τόσο σε πλήθος φοιτητών όσο και σε εύρος γνωστικών αντικειμένων.

Είναι όμως απαραίτητο να τεθούν ουσιαστικές προδιαγραφές ποιότητας, που να μην μείνουν ανεφάρμοστες. Στη θεωρία, δηλαδή, ποιοτικές προδιαγραφές έχουν και τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα αλλά στην πράξη τις καταργεί η ανικανότητα του ΕΣΡ.

Οι προδιαγραφές ποιότητας για τα ιδιωτικά ΑΕΙ θα πρέπει να δεσμεύουν και τα δημόσια. Είναι ευθύνη και προνόμιο της ακαδημαϊκής κοινότητας στην Ελλάδα να προτείνει ένα βασικό πλαίσιο ποιοτικών αρχών για την ανώτατη παιδεία.

Στο πλαίσιο αυτό, είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε τις λειτουργίες των πανεπιστημίων σε διδακτική και ερευνητική. Η απαίτηση δηλαδή, κάθε πανεπιστήμιο να εκτελεί και ερευνητικό έργο σε υψηλό επίπεδο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Κάποια πανεπιστήμια θα προτιμήσουν την έμφαση στην διδασκαλία και στην επαγελματική κατάρτιση και κάποια στην έρευνα. Εξάλλου την κατανομή αυτη την βλέπουμε ήδη στην πράξη, ανάμεσα στα δημόσια ΑΕΙ.

Είναι επίσης σημαντικό στο πλαίσιο αυτό να αποθαρρυνθεί η παρουσία κερδοσκοπικών πανεπιστημίων.

Ελπίζω να γίνει επιτέλους στην Ελλάδα μια σοβαρή συζήτηση για τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Ώστε να προκύψει ενα καλό πλαίσιο ποιοτικής λειτουργίας και να μην επαναληφθεί η πολιτισμική καταστροφή που ειδαμε στη ραδιοτηλεόραση.