Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *
Το άρθρο μου της 12/7/2008 «Να μην κλείσει η Siemens» επέσυρε την οργή και καταγγελτικές επιστολές ορισμένων αριστερών. Δεν θέλω προς το παρόν να απαντήσω αναλυτικά, επιφυλασσόμενος ίσως για το μέλλον. Θέλω να επικεντρωθώ σε δυο σημεία που είναι κοινά στις επιστολές και αναδεικνύουν την κουλτούρα ανελευθερίας που αποπνέει μια κάποια αριστερά:
Το πρώτο είναι η χρήση χαρακτηρισμών στη θέση επιχειρημάτων. Αντί γι’ αυτά, ανάμεσα σ’ έναν ορυμαγδό αφορισμών, καταγγέλλομαι συνεχώς ως «νεοφιλελεύθερος», μια λέξη που στην αριστερή αργκό επέχει θέση πολιτικής βρισιάς, όπως για παράδειγμα η λέξη «σοσιαλφασίστας» της σταλινικής εποχής. Ένας μάλιστα απ’ αυτούς (Τάσος Αναστόπουλος) δικάζει τις προθέσεις μου, αναρωτώμενος αν προσβλέπω ειλικρινώς στο σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία. Πιθανόν αργότερα να μου ζητήσουν να υπογράψω και υπεύθυνη δήλωση του νόμου 105.
Δεν γνωρίζω αν είμαι νεοφιλελεύθερος, ούτε προβληματίστηκα να εντάξω (εγκλωβίσω) κάπου τις ιδέες μου, για κάποιες από τις οποίες μάλιστα έχω αμφιβολίες.
Το ότι έχω αμφιβολίες με κατατάσσει αυτόχρημα στη δεξιά, αφού οι δικιάς τους κοπής αριστεροί δεν αμφιβάλλουν ποτέ για τίποτα. Ως «δεξιός» λοιπόν αναρωτιέμαι με τη σειρά μου: Τόσο πολύ φοβούνται τις νεοφιλελεύθερες απόψεις μου ώστε, αντί να τις συζητήσουν -έστω να τις αντικρούσουν- προτιμούν να τις ξορκίζουν, όπως οι πιστοί το διάβολο; Γιατί δεν αποκαλύπτουν με λογικά επιχειρήματα πόσο ολέθριες για τους εργαζόμενους είναι οι απόψεις που εκθέτω, συμβάλλοντας έτσι στο τσιμεντάρισμα των σωστών, ωφέλιμων γι’ αυτούς, απόψεων; Μήπως οι ούλτρα αριστερές κραυγές προσπαθούν να κρύψουν ένδεια επιχειρημάτων;
Το δεύτερο και πιο επικίνδυνο κοινό σημείο των καταγγελιών είναι η άρνηση του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση. Αφού είμαι νεοφιλελεύθερος, πρέπει να εξοβελιστώ από τις στήλες της «Αυγής», ίσως για να μη μολύνω τα αριστερά υγιή κύτταρα της κοινωνίας με την ασθένεια του νεοφιλελευθερισμού, που προφανώς μεταδίδεται δια της αναγνώσεως. Οι καταγγέλλοντες ζητούν, ποιος λίγο ποιος πολύ, να ξωπεταχτώ από αρθρογράφος της Αυγής.
Ο Παναγιώτης Πάντος (22/7/2008), ως ειδικός επί της αριστερότητας των απόψεων, αποφαίνεται ότι δεν δικαιούμαι να τις μετατρέπω σε καρικατούρες και οπωσδήποτε μου αρνείται το δικαίωμα να το κάνω σε μια εφημερίδα της αριστεράς. Οι Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος και Δημήτρης Παπανικολόπουλος (19/7/2008), εξαντλώντας το χιούμορ τους, προτείνουν να καταβάλλω 500 ευρώ στην εφημερίδα για κάθε λέξη που γράφω σε αυτή. Ο Τάσος Αναστόπουλος (28/8/2008) προτείνει να παίρνει θέση η «Αυγή» όποτε ξεπερνάω κάποια συγκεκριμένα όρια (χωρίς να τα διευκρινίζει).
Αυτά όμως ωχριούν μπροστά στις διατυπώσεις του Τάσου Κουράκη (15/7/2008). Κατ’ αυτόν, άρθρα σαν και τα δικά μου «τα βρίσκεις σε όλα τα ακραία νεοφιλελεύθερα έντυπα». Αλλά το σημείο που αποκαλύπτει τις προθέσεις και την ιδεολογία του είναι το επόμενο: «Ανάλογο κείμενο κατέθεσα και στην Π.Γ. του κόμματος ζητώντας να πάρει θέση, υπερασπίζοντας τόσο εμένα όσο και τον σ. Καλύβη, καθώς και τις αξίες και τις θέσεις του κόμματος μας. Άλλωστε η συζήτηση για την αναβάθμιση του ρόλου των μέσων ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο που διανύουμε, κάνει αρκούντως επίκαιρες (τουλάχιστον) τέτοιες επισημάνσεις».
Εδώ προσκαλείται ανοιχτά το κόμμα να παραβιάσει την με πολλούς κόπους κατακτημένη (από τον καιρό του ΚΚΕ εσωτερικού) αυτονομία της «Αυγής», απλώνοντας το μακρύ σιδερένιο χέρι του σ’ έναν από δεκαετίες καθημερινό αναγνώστη, μέτοχο, συνδρομητή και για μια δωδεκαετία τακτικό αρθρογράφο, προκειμένου μάλιστα να «αναβαθμίσει» με τον τρόπο αυτό τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ». Ανώτατο στάδιο αυτής της αναβάθμισης είναι ο σταλινικός «Ριζοσπάστης». Η απειλή γίνεται σαφέστερη αν κανείς λάβει υπ’ όψη του ότι οι καταγγέλλοντες είναι υψηλόβαθμα στελέχη του ΣΥΝ: άλλος βουλευτής, άλλος πανεπιστημιακός, άλλος μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Γραμματείας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, άλλος Γραμματέας Π.Κ.
Δεν συνηθίζω να απαντώ σε καταγγελίες που στερούνται επιχειρημάτων. Όμως, τούτες εδώ, αν και εκτοξεύονται εναντίον μου, δεν στοχεύουν αποκλειστικά εμένα. Το αποδεικνύουν οι σχετικές υποστηρικτικές επιστολές που δημοσιεύτηκαν στην «Αυγή». Στοχεύουν μια σχολή σκέψης, η οποία είναι υπαρκτή μέσα στην αριστερά, περιλαμβανομένου του ΣΥΝ. Αυτή η σχολή σκέψης φαίνεται ότι βάλλεται συντονισμένα, αν λογαριάσω και την υπόθεση του συστηματικού αποκλεισμού πανεπιστημιακών, μελών του ΣΥΝ, από τις συνεδριάσεις της κομματικής οργάνωσής τους επειδή συμμετέχουν στη «λάθος» συνδικαλιστική παράταξη (Αυγή, 9/7/2008). Έτσι, το σημερινό σημείωμα δεν αποτελεί προσωπική απάντηση. Εκφράζει, όπως το νιώθω, την αντίδραση μαζί και την αγωνία μπροστά σε μια προσπάθεια για επαναστατικό πισωγύρισμα σε εποχές που η επανάσταση, ως άλλος Κρόνος, έτρωγε τα παιδιά της. Θέλω να πιστεύω ότι η Π.Γ. του κόμματος θα φανεί σοφότερη από τους Ηρακλείς της.
* αναδημοσιεύεται με την άδεια του συγγραφέα.
