αχάριστος φωνή *

Κείμενο του Διονύση Γουσέτη *

ΑΓΑΘΟΝΗΣΙ * Φοβερές οι τουρκικές προκλήσεις, σθεναρές οι δηλώσεις της ΥΠΕΞ, λεβέντικη η μετάβαση του προέδρου της δημοκρατίας. Γιατί όμως κανένα ΜΜΕ δεν μας πληροφόρησε και για τις απόψεις των Τούρκων, ώστε να κρίνουμε κι εμείς το μέγεθος της πρόκλησης; Φοβούνται την κρίση μας; ** ΕΝΑΣ ΜΠΑΤΣΟΣ χαροπαλεύει. Ένα γουρούνι. Ένας δολοφόνος. Κάτι δηλαδή χειρότερο κι απ’ το τίποτα. Κάτι κακό. Δε μένει παρά να πανηγυρίσουμε. Η παρότρυνση στον τοίχο της νομικής -που ακόμα παραμένει- «θάνατος στους μπάτσους», βρήκε ανταπόκριση. Η ένοπλη βία κάποιων κατά φαντασίαν επαναστατών, που όμως κατέχουν θανατηφόρα όπλα, απαντάει στην ένοπλη βία ενός νταή αστυνομικού η οποία υποκριτικά βαφτίστηκε κρατική καταστολή από όσους -προβοκάτορες ή κουφιοκέφαλους- διψούν για «εκδίκηση» (δηλαδή καταστροφές, εμπρησμούς, λεηλασίες τρίτων άσχετων και αθώων). Αυτουργοί της επίθεσης είναι μεν τα άτομα με πολιτικό αισθητήριο κότας, ηθικοί αυτουργοί όμως είναι τα δημόσια πρόσωπα που στο παρελθόν απαξίωσαν (προσοχή: όχι άσκησαν κριτική!) την αστυνομία, με λοιδορίες, με επιθέσεις. Λες και αγωνίζονται να την εξαφανίσουν. Λες και θα μπορούσαν να υπάρξουν ως δημόσια πρόσωπα χωρίς την προστασία της αστυνομίας ** ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΥΓΗΣ * Θα ήμουν ο τελευταίος που θα διαμαρτυρόταν. Η «Αυγή» αγόγγυστα δημοσιεύει χωρίς λογοκρισία άρθρα μου που βρίσκονται σε διάσταση με πολιτικές επιλογές του κόμματος που υποστηρίζει. Ωστόσο, μια παρατήρηση: οι φωτογραφίες κουκουλοφόρων μόνο ως μαύρο χιούμορ ταιριάζουν με το σύνθημα του εξωφύλλου «εικόνες από το μέλλον» ** ΝΕΟ ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΡΕΚΟΡ: Πρώτοι σε ώρες διδασκαλίας μαθητών. Χωρίς να λογαριάσουμε τα φροντιστήρια. Πούντα τα καζάντια μας; Πούντα τα νόμπελ; Πούντες οι διακρίσεις; Πούντες οι καινοτομίες; Α, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Δε μας φτάνει το ρεκόρ; ** ΝΟΜΙΖΑ ότι είμαστε το μόνο έθνος που διαθέτει ανθέλληνες. Τώρα έμαθα ότι ο Φιντέλ ανακάλυψε και ξεσκέπασε κάτι αντικουβανούς στο Πεκίνο. Αυτή η αδελφοσύνη ίσως εξηγεί γιατί ο επαναστάτης κομμουνιστής έχτισε ελληνορθόδοξο ναό στην πρωτεύουσα της χώρας του ** Καλή και δημιουργική χρονιά (όσο γίνεται…).

* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα.

Share

Η ευθύνη της αριστεράς

Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *

Η στήλη συνηθίζει να αφιερώνει το πρώτο σημείωμα του έτους στην παγκόσμια επισκόπηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σπάει φέτος την παράδοση, από ανησυχία για τα πρόσφατα «Δεκεμβριανά» και τα όσα ακολουθούν. Δεκαετίες τώρα παρακολουθούμε τη συνεχή κλιμάκωση μιας τυφλής, χωρίς αιτήματα, καταστροφικής μανίας που ξεκίνησε αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Τότε, ανεγκέφαλοι αριστεριστές έριξαν κόκκινα αυγά στην αμερικάνικη πρεσβεία. Το πληρώσαμε με τόνους δακρυγόνων. Νομίσαμε ότι ήταν μια άτυχη στιγμή. Έμελλε όμως να πληρώνουμε την καταστροφική μανία όλο και συχνότερα, όλο και ακριβότερα: σε μετέπειτα πορείες του Πολυτεχνείου, στη σύλληψη Οτσαλάν, σε ήττες ποδοσφαίρου, στους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς, στα «Ίμια», στην επίσκεψη Κλίντον, στον αποκλεισμό Κεντέρη, στις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ, στα εκπαιδευτικά και σε άλλες περιπτώσεις που δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ότι χοντρικά κάθε καινούργιο επεισόδιο είχε περισσότερες καταστροφές από τα προηγούμενα. Τούτη τη φορά η έκταση των καταστροφών, των εμπρησμών, της λεηλασίας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ξεπέρασε ακόμα και τα Ιουλιανά του 1965, όταν η τότε ηγεσία του ΚΚΕ νόμισε ότι ήρθε η ώρα της αριστεράς και πιεστικά ζητούσε νομιμοποίηση. Αντί γι’ αυτήν, ήρθε η δικτατορία.

Σήμερα, ορισμένοι κάνουν το ίδιο λάθος. Πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα της αριστεράς και δεν βλέπουν τα σημάδια του εκφυλισμού που θυμίζουν έντονα εποχή μεσοπολέμου, όπου προοπτική είναι η επικράτηση της συντήρησης, αν όχι του φασισμού. Η ατιμωρησία είναι πια γενικευμένο και περίπου φυσιολογικό φαινόμενο, όπως φαίνεται από τη θρασύδειλη επίθεση με βιτριόλι σε μετανάστρια καθαρίστρια συνδικαλίστρια. Η κοινωνία ανέχεται ακόμα και το φονιά ανύποπτων και άοπλων θυμάτων Κουφοντίνα να αρθρογραφεί προκλητικά υπέρ του «αδικοσκοτωμένου Αλέξη». Οι χωρίς αίτημα καταλήψεις πανεπιστημίων έληξαν προσωρινά, αφήνοντας κρανίου τόπο. Δεν έγιναν από μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Κακοποιά στοιχεία μετέτρεψαν τα πανεπιστήμια σε εργοστάσια κατασκευής μολότοφ. Ο πρύτανης του Πολυτεχνείου παραδέχεται ότι «οι πανεπιστημιακές κοινότητες δεν απεδείχθησαν ικανές να προστατεύσουν το άσυλο», ωστόσο κρύβει τις ευθύνες του πίσω από την κυβερνητική αδράνεια. Ευθύνες που πια βαρύνονται και με καλάσνικοφ που βρίσκουν καταφύγιο στο «άσυλο», απ’ όπου πυροβολούνται αστυνομικοί. Δεν συζητάει βέβαια, ούτε αυτός ούτε άλλος, τις χαμένες μέρες σπουδών, μέσα σε μιαν ανταγωνιστική και απαιτητική κοινωνία, όπου η ελληνική οικονομία καλπάζει προς τον πάτο. Όπως δεν ενδιαφέρουν κανέναν οι ελευθερίες των πολιτών που δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους, στα ψώνια, στο γιατρό, που τα δακρυγόνα πειράζουν τους άρρωστους κλπ. Και η αριστερά μένει σιωπηλή. Κάτω από το πρίσμα αυτών των γεγονότων, οι προοπτικές της νέας χρονιάς δεν μπορεί να είναι αισιόδοξες.

Ταιριάζει στην αριστερά αυτή η πολιτική; Ας μιμηθεί την αξιοπρέπεια των γονιών του άτυχου Αλέξη, που αρνήθηκαν να εμφανιστούν σε κανάλι ή σε συνέντευξη (αμφιβάλλει κανείς πόσες -φορτικές μάλιστα- προτάσεις δέχτηκαν;). Ας μη δηλώνει ο γραμματέας της νεολαίας ότι το φαινόμενο των κουκουλοφόρων δεν χρήζει καταδίκης. Ας μη δημοσιεύει η «Αυγή» στιχάκια όπως: «Δακρυγόνα και φωτιές σκόρπισαν παντού, κι η Βουλή απέχει μόλις ένα ντου». Αυτά μπορεί να ερμηνευτούν από κακόπιστους ως προτροπές καταστροφών και εμπρησμού του κορυφαίου θεσμού της Δημοκρατίας.

Για την Παρασκευή, επέτειο του φόνου του Τεμπονέρα, ανακοινώθηκε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Η περιρρέουσα αγωνία δεν αφορά την εκπαίδευση, ούτε το ίδιο το συλλαλητήριο. Αφορά τις τυχόν καταστροφές, εμπρησμούς, λεηλασίες. Η περυσινή εικόνα του φλεγόμενου Άγνωστου Στρατιώτη, που ξανάρχεται στο φόντο των καμένων πολυκατοικιών του περασμένου μήνα, συνιστά ως λογική συνέχεια την επανάληψη των καταστροφών. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να κάνει τότε η αστυνομία. Αν αδρανήσει, όπως μέχρι τώρα, οι καταστροφές κινδυνεύουν να ξεπεράσουν το ένα δισ. δολάρια, που εκτίμησε το BBC για τις προηγούμενες. Αν προσπαθήσει να τους σταματήσει, στο σημείο εξαλλοσύνης που φτάσαμε, μπορεί να χυθεί αίμα. Είναι η κρίσιμη ώρα της αριστεράς. Αν θέλει να είναι άξια του ονόματός της, οφείλει να περιφρουρήσει το συλλαλητήριο και την ασφάλεια και περιουσία των πολιτών. Είναι η μόνη που μπορεί να το κάνει.


* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα.

Share

Αχάριστος φωνή *

Κείμενο του Διονύση Γουσέτη *

«Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑ καλεί τις ισραηλινές δυνάμεις και τις παλαιστινιακές ένοπλες ομάδες να σταματήσουν αμέσως τις έκνομες επιθέσεις …που προκάλεσαν τον θάνατο τουλάχιστον 280 Παλαιστινίων και ενός Ισραηλινού αμάχου στις 27 και 28 Δεκεμβρίου». Στο ίδιο τσουβάλι οι Ισραηλινοί και οι αντιιμπεριαλιστές Παλαιστίνιοι; Μήπως η Διεθνής Αμνηστία είναι πράκτορας του διεθνούς σιωνισμού; ** ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2008 * Το ενδεκάμηνο Ιανουαρίου -Νοεμβρίου η υστέρηση εσόδων ξεπέρασε τα 2 δισ. ευρώ, αφού ο προβλεπόμενος ρυθμός αύξησής τους ήταν 11,4%, αλλά διαμορφώθηκε στο 6,6%. Επίσης, η είσπραξη του ΦΠΑ, από τον Οκτώβριο στο Νοέμβριο έπρεπε να έχει σημειώσει αύξηση 9,3% αλλά αυξήθηκε μόνο κατά 3,9%. Θυμίζω ότι αυτό υπήρξε το «εθνικό θέμα» για το οποίο έγιναν πρόωρες εκλογές! ** Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ υπέρ της κατάργησης του θρησκευτικού όρκου. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του μακαριστού Χριστόδουλου ** ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, υπουργός του ΠΑΣΟΚ: «Ο αυτάρεσκος πολιτικός λόγος έχει οδηγήσει την κυβερνώσα ελίτ της χώρας να πιστεύει τελικά και η ίδια τα ψεύδη που κάθε φορά εκστομίζει. Αυτό όμως έχει συνέπεια όχι μόνο την απομάκρυνσή της από την πραγματικότητα στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και τη γενικευμένη αναξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό». Ποιος θα τολμήσει να τον διαψεύσει; ** ΒΟΪΤΣΕΚ ΓΙΑΡΟΥΖΕΛΣΚΙ: «Πουθενά στον κόσμο δεν οικοδομήθηκε ο γνήσιος κομμουνισμός. Το μοναδικό παράδειγμα στην ιστορία που πλησιάζει σε αυτό είναι τα κιμπούτζ του Ισραήλ». Τι αγνωμοσύνη προς τον Περισσό, που τον στήριξε όταν έκανε τη δικτατορία του * Μας θύμισε και ότι από όλο τον Δυτικό Κόσμο, μόνο η χώρα του χαρισματικού Α. Παπανδρέου τον στήριξε * Το λάθος του είναι ότι θεωρεί την ανάδελφη χώρα μας Δυτικό Κόσμο ** ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΣΤΑΗ ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει. Μας βεβαιώνει ότι έφυγε από τον Alpha λόγω των παρεμβάσεων του Μαξίμου. Προηγουμένως είχε φύγει από άλλο κανάλι λόγω της θύελας που είχε σηκώσει η λοιδορία της στη μητέρα της δολοφονημένης από το βιομήχανο Βαγιωνή ** Καλή χρονιά.


* Αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα.

Share

αχάριστος φωνή *

Κείμενο του Διονύση Γουσέτη *

ΣΤΗΝ «Απογευματινή» της 8/12/2008, ο αντιιμπεριαλιστής βουλευτής Ηλείας της Ν.Δ. Γιώργος Κοντογιάννης, σε άρθρο του αναζητεί «ποιοι κρύβονται πίσω από τα γεγονότα και τα δραματικά επεισόδια» και δεν διστάζει να δείξει τους… Αμερικάνους, γράφοντας ότι «πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ευθέως ότι ο Καραμανλής θα πληρώσει για τις επιλογές στην εξωτερική πολιτική»! Ο αντιιμπεριαλισμός εξελίσσεται σε εθνική ιδεολογία ** Ο ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ Αθανάσιος Αλεξανδρίδης αποφαίνεται ότι «Σε μια εποχή όπου η έννοια του ‘εξωτερικού εχθρού’ όλο και απομακρύνεται, μια και τα κράτη ανήκουν σε όλο και μεγαλύτερους στρατιωτικούς οργανισμούς, το αντιεξουσιαστικό βίαιο κίνημα δημιουργεί για ένα κράτος τον ‘εσωτερικό εχθρό’, που τον έχει ανάγκη για να διαμορφώνει νόμους και πρακτικές που το φέρουν ως τον νόμιμο και αποκλειστικό διαχειριστή της βίας. Οι αντιεξουσιαστές προκύπτουν από την ίδια τη φύση του κράτους και είναι οι ισχυρότεροι υποστηρικτές του!». Ξεχνάει ότι εμείς εδώ πρωτοτυπούμε: έχουμε τόσο εξωτερικό όσο και εσωτερικό εχθρό ** ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ * Πέντε κόμματα, πέντε διαφορετικά πορίσματα της Βουλής για το Βατοπέδιο. Όχι που δεν το ξέραμε από την αρχή. Γι’ αυτό ακριβώς αναρωτιέμαι: Ποιος απαξιώνει περισσότερο τους θεσμούς; Οι κουκουλοφόροι ή η ασυνεννοησία της υπανάπτυξης; ** ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΙΔΑ του ελλαδικού και του ελληνοκυπριακού πληθυσμού, ο απελθών Τάσσος Παπαδόπουλος «διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία και αντιστάθηκε με σθένος στους ιμπεριαλιστές που επιβουλεύονταν την κατάργηση της». Για μια άλλη μερίδα «κλότσησε μια ιστορική ευκαιρία για τη συνένωση της Κύπρου και τη συμφιλίωση των δύο κοινοτήτων». Η στήλη επιφυλάσσεται για μια αποτίμηση του έργου του όταν θα έχει περάσει το πένθος. Για την ώρα εκφράζει την απορία της με τους ύμνους που ψάλλονται ακόμα και από αντιπάλους. Θα ήταν προτιμότερη η σιωπή ** ΒΟΛΙΒΙΑ * Φρικιαστικό θάνατο βρήκαν δύο άνθρωποι όταν οι κάτοικοι της περιοχής Ατσακάτσι, τους λίντσαραν μέχρι θανάτου, γιατί έκλεψαν. Χτυπήθηκαν άγρια και στη συνέχεια ο όχλος προσπάθησε να τους κάψει ζωντανούς. Τουλάχιστον 2.000 άτομα όρμησαν στους ληστές. Τους μετέφεραν στο στάδιο της πόλης και τους χτυπούσαν αλύπητα. Δεν άφησαν κανένα να πλησιάσει στο σημείο, ούτε καν μέλη του στρατού που προσπάθησαν να σταματήσουν το λιντσάρισμα * Εδώ τουλάχιστον καίγονται μόνο κτίρια ** Καλές γιορτές και καλή χρονιά.

* Επικούρεια έκφραση που δηλώνει τα μη ευχάριστα (στ’ αυτιά) λόγια· αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα.

Share

Φορολογικό παραμύθι

Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *

Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, τούτο είναι το τελευταίο σημείωμα της χρονιάς. Η «Αυγή» δεν θα κυκλοφορήσει το επόμενο Σάββατο. Η στήλη λοιπόν, πιστή στην χριστουγεννιάτικη παράδοσή της θα κλείσει τη χρονιά με ένα παραμύθι. Τα παραμύθια, όπως ξέρουμε, είναι κείμενα για προβληματισμό, ηθικό δίδαγμα και σχολιασμό. Τούτο το παραμύθι το έδωσε ο καθηγητής οικονομίας του πανεπιστημίου Νότιας Ντακότα Thomas Davies στους τελειόφοιτους φοιτητές του, για να το σχολιάσουν. Ο ίδιος απέφυγε να σχολιάσει την αξία του, ως μοντέλο της λειτουργίας της φορολογικής πολιτικής. Θέλησε να δώσει στα παιδιά την ευκαιρία να αναπτύξουν αμερόληπτα την κριτική σκέψη τους. Σκέφτηκα ότι κάποιοι αναγνώστες θα επιθυμούσαν να μετάσχουν στον προβληματισμό του. Ιδού λοιπόν:

Continue reading

Share

Τα όρια της οικογενειακής στοργής και μια αληθινή ιστορία από τον Κ. Πορφύρη

Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *

Ο Μαρκ Τουαίν και ο Τσαρλς Ντίκενς είναι ίσως οι γνωστότεροι κλασσικοί που περιέγραψαν τα παιδικά τραύματα από έλλειψη οικογενειακής στοργής. Δεν γνωρίζω όμως κλασσικό συγγραφέα να έχει περιγράψει τα τραύματα από την υπερβολική και καταπιεστική οικογενειακή στοργή. Ίσως επειδή τα τραύματα αυτά δεν συγκινούν τους ρομαντικούς. Ίσως επειδή αυτό το φρούτο δεν φυτρώνει έξω από την ανάδελφη χώρα μας.

Continue reading

Share

Αχάριστος φωνή * 02.11.08

Του Διονύση Γουσέτη

ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταφεύγει ο ηγούμενος Βατοπεδίου Εφραίμ για τα συμφέροντα του μοναστηριού του. Στοιχηματίζω ότι θα δικαιωθεί. Τόσες επίσημες κρατικές γνωματεύσεις, υπουργικές αποφάσεις, συμβολαιογραφικές πράξεις θα προσκομίσει. Ικανές να πείσουν τον πιο δύσπιστο. Το πώς προέκυψαν όλα αυτά τα έγγραφα, είναι κάτι που ξεπερνάει τη φαντασία των κουτόφραγκων. Κάτι που μόνο η ανάδελφη μαγκιά μας μπορεί να συλλάβει ** ΤΗΝ ΩΡΑ που γράφοντα αυτές οι γραμμές δεν έχει ξεκινήσει στη Βουλή η συζήτηση για τον τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, που αφορά όλους και όλες. Στοιχηματίζω όμως ότι θα είναι μια ακόμα ανούσια κοκορομαχία ** ΠΟΛΕΜΟΣ έχει ξεσπάσει ανάμεσα στα κανάλια, ποιο θα πρωτοπροσλάβει τη Μάρα Ζαχαρέα, τώρα που δεν έχει πλέον ασυμβίβαστο ** Ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε νόμο για κατάργηση φοροαπαλλαγών της Εκκλησίας. Ο νόμος καταψηφίστηκε από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ. Βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή πριν τον διαφωτισμό ** ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ. Σκεφτείτε κάποιον να κατηγορεί όλες τις παρελθούσες κυβερνήσεις ότι έφεραν στην καταστροφή μια ΔΕΚΟ και παράλληλα να αγωνίζεται να παραμείνει η ΔΕΚΟ έρμαιο και των μελλοντικών κυβερνήσεων ** ΗΧΟΡΡΥΠΑΝΣΗ. Την τελευταία επταετία η ηχορρύπανση από μηχανάκια αυξήθηκε στην Ελλάδα κατά 70%, ενώ στην Ε.Ε. ο μέσος όρος μειώθηκε κατά 15%. Για αυτό το αίσχος, ο καθηγητής ΕΜΠ κ. Καμπουράκης κατέστησε υπεύθυνη την έλλειψη ατομικής συνειδητοποίησης. Δεν μας εξήγησε όμως γιατί οι κουτόφραγκοι ιμπεριαλιστές δεν πάσχουν από τέτοια έλλειψη ** ΜΟΣΧΑ. 34 ανθρώπινοι σκελετοί, οι περισσότεροι με κρανία τρυπημένα από σφαίρα, εντοπίστηκαν θαμμένοι κάτω από ένα κτίριο πολύ κοντά στο αρχηγείο των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών. Κατά την αστυνομία, οι σκελετοί είναι τουλάχιστον 60 ετών, στοιχείο που τοποθετεί το θάνατό τους στη δεκαετία του 1930. Ήταν η εποχή των μεγάλων πολιτικών εκκαθαρίσεων, όταν η μυστική αστυνομία του Στάλιν σκότωνε χιλιάδες ανθρώπους στα υπόγεια του αρχηγείου της. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι με τον θάνατό του θάφτηκε ο σοσιαλισμός. Ξεθάφτηκαν όμως οι εκτελεσμένοι ** Καλό μήνα.

* Επικούρεια έκφραση που δηλώνει τα μη ευχάριστα (στ’ αυτιά) λόγια.

Share

Αχ πού ’σαι νιότη πού ’δειχνες

Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *

Τον θυμάμαι στα αμφιθέατρα του ΚΚΕ εσωτερικού να κραυγάζει λαύρος υπερθεματίζοντας σε επαναστατικότητα και κριτικάροντας την ατολμία της ηγεσίας. Κάποιος δίπλα μου έλεγε ότι ήταν στον αντιδικτατορικό Ρήγα και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, αν και η βιογραφία που ο ίδιος δημοσιεύει γράφει αορίστως ότι «ήταν οργανωμένος στον αντιδικτατορικό αγώνα». Τον θυμάμαι ως συντάκτη του επαναστατικού περιοδικού «Αντί». Μου δημιούργησε απορία όταν τον είδα ως αυλή του νεαρού τότε Κώστα Λαλιώτη στο υφυπουργείο Νέας Γενιάς. Ωστόσο, δεν με ψύλλιασε το γεγονός: το πολλά υποσχόμενο υφυπουργείο ήταν ανάμεσα στις επαναστατικές καινοτομίες του ΠΑΣΟΚ.
Continue reading

Share

Αχάριστος φωνή

Δεύτερος φίλος του ιστολογίου είχε τη χαρά να τυπώσει βιβλίο.  Μετά τον Θέμη Λαζαρίδη που παρουσιάζει το βιβλίο του Ο Δρόμος για την Αναγέννηση του Ελληνικού Πανεπιστημίου, στις 11 Νοεμβρίου, ο Διονύσης Γουσέτης παρουσιάζει το δικό του βιβλίο.  Η παρουσίαση θα γίνει στις 9 Δεκεμβρίου, 12:30 το μεσημέρι, στο βιβλιοπωλείο Ιανός (Σταδίου 24).

Το βιβλίο του Διονύση Γουσέτη έχει τίτλο Αχάριστος Φωνή. Κι εξηγεί ο συγγραφέας:

Ο όρος «αχάριστος φωνή» απαντάται στο φιλόσοφο Επίκουρο. Δεν έχει, άρα, τη σημερινή σημασία του «αγνώμονα», αλλά την αρχαία σημασία του «μη ευχάριστου». Αχάριστος φωνή λοιπόν σημαίνει τη φωνή που δεν ακούγεται ευχάριστα στ’ αυτί μας.

Η φωνή του βιβλίου αυτού είναι «αχάριστος» επειδή τα κείμενά του δεν βάλλουν αποκλειστικά κατά των κρατούντων. Μια τέτοια φωνή θα ήταν εύκολη και μάλλον ευχάριστη, αφού απαλλάσσει όλους και όλες από κάθε ευθύνη. Για όλα φταίνε οι κακοί, πωρωμένοι, ανίκανοι κρατούντες και ποτέ εμείς, ο «λαός», που ενίοτε αποκαλείται «απλός λαός» ή και «λαουτζίκος». Είναι η συνήθης φωνή των πολιτικών κάθε απόχρωσης.

Εμείς, ο «απλός λαός», έχουμε μάθει, να προσβλέπουμε παθητικά στους κρατούντες για τη λύση όλων των προβλημάτων μας. Αρνούμαστε όμως να κοιτάξουμε για λύσεις εντός μας, μέσα στην κοινωνία μας. Να ψάξουμε μήπως δεν είμαστε ο λαός «ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος», να ψάξουμε μήπως φταίμε κι εμείς σε κάτι, μήπως τελικά έχουμε τους κρατούντες που μας αξίζουν, επειδή αυτοί είναι η εικόνα και η ομοίωσή μας. «Τέρατα υπάρχουν, αλλά είναι πολύ λίγα για ν’ αποτελούν πραγματικό κίνδυνο. Πιο επικίνδυνοι είναι οι απλοί άνθρωποι», είπε ο Πρίμο Λέβι.

Αυτό το ψάξιμο επιχειρεί η «αχάριστος φωνή». Το επιχειρεί σε δυο μεγάλους τομείς: το ρατσισμό και τον εθνικισμό, ο οποίος σε τελευταία ανάλυση είναι και αυτός μια μορφή ρατσισμού. Αναζητά το ρατσισμό και τον εθνικισμό, όχι μόνο στις πιο σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές εκδηλώσεις μας, αλλά και στις πιο ασήμαντες και τετριμμένες καθημερινότητες. Αναζητά τον εθνικισμό (και τον τοπικισμό) που κρύβεται στο ποδόσφαιρο, στον δήθεν αντιιμπεριαλισμό όταν είμαστε η πιο ξενότροπη χώρα, στο εκ του ασφαλούς γιουχάισμα των Αμερικανών, στην αναγόρευση των Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς σε εθνικούς μας ήρωες, στην υποκριτική λατρεία προς την ορθοδοξία όταν για παράδειγμα είμαστε οι πρώτοι στον κόσμο σε εκτρώσεις, στον εκφυλισμό της ίδιας της ορθοδοξίας σε εθνικιστική ελληνορθοδοξία, στην εχθρότητα και τη φοβία απέναντι σε όλες τις χώρες με τις οποίες έχουμε κοινά σύνορα.

Αντίστοιχα, ο ρατσισμός δεν απαντάται μόνο στην πρωτοφανή μισαλλοδοξία απέναντι στις μειονότητες που είναι ο πολιτισμικός μας πλούτος, ούτε στο μίσος και τη δυσανεξία προς τους μετανάστες. Κρύβεται και σε καθημερινές διακρίσεις . H ρύπανση και η κατάληψη των πεζοδρομίων από μοτοσικλέτες, τα σκουπίδια στις παραλίες και στους δρόμους, η ηχορρύπανση, αποτελούν διακρίσεις και περιφρόνηση -μια ιδιότυπη μορφή ρατσισμού- απέναντι στο συνάνθρωπό μας. Η απαξίωση κάθε χώρου και κάθε πράγματος που είναι κοινόχρηστο, το ίδιο. Χωρίς αυτή την απαξίωση και περιφρόνηση, δεν θα ήσαν δυνατά διάφορα σκάνδαλα σε βάρος του κοινόχρηστου χώρου μας, ξεκινώντας από το Πόρτο Καράς στη Χαλκιδική και τελειώνοντας στο μοναστήρι Βατοπεδίου στην Ξάνθη. Ο ρατσισμός τέμνεται με τη διαφθορά.

Όλα αυτά αποτελούν ίσως το μεγαλύτερο μέρος αυτού που λέγεται «ελληνική ιδιοπροσωπία». Και χρειάζεται μιαν ερμηνεία. Αυτή την ερμηνεία επιχειρεί να ανιχνεύσει το επίμετρο του βιβλίου, που έχει τίτλο «Η κατακερματισμένη κοινωνία». Ο όρος, δανεισμένος από τον φιλόσοφο Ernest Gellner, περιγράφει μια κοινωνία που αποτελείται από επί μέρους ομαδοποιημένα συμφέροντα, χωρίς συνοχή. Μια ομαδοποίηση είναι η οικογένεια: μέσα στα πλαίσια της οικογένειας γίνονται συγκινητικές θυσίες, ακόμα και μέχρι του να δίνει κανείς τη ζωή του. Απέναντι στον πόνο των διπλανών οικογενειών όμως, υπάρχει μια εντυπωσιακή για τα ευρωπαϊκά δεδομένα αδιαφορία. Αντίστοιχη ομαδοποίηση θα βρει κανείς στις συντεχνίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κτίριο της «Ρικομέξ» που κατέρρευσε στο σεισμό και 39 εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους. Οικογένειες των θυμάτων κατέθεσαν αγωγή με την οποία ζήτησαν αποζημίωση ύψους ενάμισι εκατομμυρίου ευρώ η κάθε μία. Τότε, οι υπόλοιποι εργαζόμενοι της Ρικομέξ κατέδειξαν μιαν εντυπωσιακή απουσία ταξικής αλληλεγγύης. Τοποθετήθηκαν κυνικά εναντίον των οικογενειών των νεκρών συναδέλφων τους, υποστηρίζοντας ότι, αν η εταιρεία καταβάλει τις αποζημιώσεις, τότε οι ίδιοι κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι αφού η επιχείρηση θα υποχρεωθεί να κηρύξει πτώχευση. Οι οικογένειες των θυμάτων μπορεί να ανήκουν στην εργατική τάξη, αλλά όχι (πια) στην ίδια συντεχνία.

Αντίστοιχη τέτοια ομαδοποίηση συμφερόντων βρίσκει κανείς στον τοπικισμό. Πρόσφατο παράδειγμα ο καυγάς των δικηγόρων Χανίων και Ηρακλείου για την έδρα του Εφετείου. Οι ομαδοποιήσεις παίρνουν διάφορες μορφές, ακόμα και ιδεοληπτικές, όπως μασόνοι, ελληνορθόδοξοι, οπαδοί ποδοσφαιρικής ομάδας, κλπ.

Τέτοια πραγματικά περιστατικά έχουν επιλεγεί και παρουσιάζονται μέσα στις σελίδες της «αχαρίστου φωνής». Η έρευνά της δεν ανατρέχει σε ιστορικά στοιχεία. Αρκείται σε γεγονότα της δεκαετίας 1997-2006. Τα κείμενα γράφτηκαν όταν τα γεγονότα ήσαν «ζεστά» σε μορφή επιφυλλίδας στην εφημερίδα «Αυγή». Θα ήσαν ξεπερασμένα και άχρηστα σήμερα, αν η ελληνική κοινωνία πορευόταν προς τα μπροστά, αν δηλαδή είχε ξεπεράσει ορισμένα επαρχιώτικα κομπλεξικά ανακλαστικά της. Αλίμονο, η κοινωνία μας παραμένει απελπιστικά στάσιμη, μέσα στο τέλμα της. Και δυστυχώς τα κείμενα διατηρούν την αξία τους, σαν να γράφονται σήμερα.

Πιστεύω ότι όσο συνεχίζουμε να προσέχουμε μόνο τα στερεότυπα των λαϊκιστών πολιτικών που θέλουν ν’ ακούγονται ευχάριστα στ’ αυτί μας, τόσο θα βαλτώνουμε στην καθυστέρηση και στην αμάθεια, ψελλίζοντας τα λόγια του Διονύση Σαββόπουλου: «Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα». Μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε από τον επαρχιωτισμό μας, για να ανασκουμπωθούμε και να κάνουμε το άλμα που οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έκαναν πριν κάποιους αιώνες, είναι να ακούμε αχάριστες φωνές προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό μπορεί ο αναγνώστης να το θεωρήσει και ως πολιτική πρόταση.

Share

Χώρα μικροψυχίας

Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *

Οι αιτιάσεις της Δημάρχου Ψυχικού, που απαγόρευσε την εγκατάσταση ΟΚΑΝΑ στο Δήμο της, δημιουργούν εκείνο το σφίξιμο στην καρδιά που προκαλείται από τα αισθήματα θλίψης, οργής και συγχρόνως ανημπόριας αντίδρασης στην προσβολή της νοημοσύνης. «Η προσπάθειά μας για αυστηρή τήρηση των ισχυουσών στο Ψυχικό διατάξεων περί χρήσης γης [που επιτρέπει μόνο χώρους διαμονής] δεν είναι δυνατό να θεωρηθεί ως έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας» δηλώνει γραπτά. Αχ, ας μην υπήρχαν αυτές οι άτιμες οι διατάξεις και θα βλέπαμε εμείς την ευαισθησία και τη γαλαντομία της κας Κατσαρού. Πολύ της άρεσε επίσης η γνωμοδότηση του Συνήγορου του Πολίτη, ότι «και το κτίριο του ΟΚΑΝΑ για χώρο διαμονής επανεντάξιμων ατόμων πρόκειται», που της ανοίγει παράθυρο να μας δείξει τη μεγαλοσύνη της. Αχ, ας μην ήταν «αναρμόδιος» ο Συνήγορος και θα τη βλέπαμε εμείς τη μεγαλοσύνη της.

Αν ήταν ο μόνος Δήμος με ρατσιστικά αισθήματα για εξαρτημένους από ναρκωτικά συμπολίτες μας που επιζητούν απεξάρτηση, δε θα έγραφα τούτο το σημείωμα. Έχουν όμως προηγηθεί άλλοι, λιγότερο ελιτίστικοι Δήμοι που προτάσσουν την ησυχία τους από την ευαισθησία τους. Θυμάμαι την κατάληψη από αγανακτισμένους γείτονες του κτιρίου ΟΚΑΝΑ στην οδό Αναγεννήσεως Θεσσαλονίκης, με συνθήματα: «Δεν θέλουμε τους ναρκομανείς δίπλα στα σπίτια μας, να τους κλείσουν σε νοσοκομεία», «τους διώχνουν από αλλού και μας τους φορτώνουν εμάς», «τα παιδιά μας θα κινδυνεύσουν». Ας σημειωθεί ότι στη Θεσσαλονίκη λειτουργούν μόλις τρεις μονάδες απεξάρτησης, ενώ με βάση τους αρχικούς σχεδιασμούς θα έπρεπε να λειτουργούν τουλάχιστον έξι. Τα επιχειρήματα των καταληψιών ήσαν τα ακριβώς αντίθετα από εκείνα της κας Κατσαρού. Εκείνη μιλάει για προστασία της «κηπούπολης», συνεπώς ο ΟΚΑΝΑ να πάει κάπου με φτηνότερα νοίκια, οι δε Θεσσαλονικείς προβάλλουν ότι η περιοχή τους είναι ήδη υποβαθμισμένη και δεν αντέχει επιπρόσθετα τη λειτουργία της μονάδας μεθαδόνης. Αντίθετα επιχειρήματα καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα.

Θυμάμαι ότι οι κύριοι Παπαγεωργόπουλος και Ψωμιάδης (Δήμαρχος και Νομάρχης Θεσσαλονίκης) ήταν πρωτοστάτες στην εκδίωξη του ΟΚΑΝΑ από τον οικιστικό ιστό της πόλης. Μάλιστα ο δεύτερος συμπαραστάθηκε και στους γιατρούς και το προσωπικό του νοσοκομείου “Άγιος Παύλος” που αρνήθηκαν την φιλοξενία μονάδας χορήγησης μεθαδόνης στον αύλειο χώρο του, τον οποίο χρησιμοποιούν για πάρκινγκ. Συμπαραστάτες και οι σύντροφοι της ΚΝΕ και του τιμημένου ΚΚΕ. Τον περασμένο Μάιο εγκαινιάστηκε επιτέλους μονάδα ΟΚΑΝΑ στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, υπό τους ήχους διαδήλωσης των εκεί εργαζομένων, που υποστήριζαν ότι το προκατασκευασμένο κτίριο, που στεγάζει τη Μονάδα, δεν διαθέτει πολεοδομική άδεια, απέχει μόνο δέκα μέτρα από τον παιδικό σταθμό του Πανεπιστημίου και ότι θα ήταν προτιμότερο να λειτουργήσει στο χώρο του ΑΠΘ. Αχ, ας διέθετε πολεοδομική άδεια και θα βλέπαμε εμείς την ευαισθησία τους.

Θυμάμαι επίσης το υπόμνημα των «ξενοδόχων Αττικής» προς το υπουργείο Δημοσίας Τάξης, με το οποίο ζητούσαν την απομάκρυνση των μονάδων του ΟΚΑΝΑ από το κέντρο της Αθήνας, για το «καλό πρόσωπο της πόλης» εν όψει των Ολυμπιακών αγώνων! Αχ, ας μην ήταν οι Ολυμπιακοί αγώνες και θα βλέπαμε εμείς τα γενναιόδωρά τους αισθήματα. Την ίδια τακτική ακολούθησαν οι κάτοικοι της οδού Αβέρωφ, για να μην υποβαθμιστεί η γειτονιάς τους που είναι κεντρική. Όλοι αυτοί ώθησαν το Δήμο Αθηναίων να ωθήσει τον ΟΚΑΝΑ στην… Αυλίδα.

Θυμάμαι ακόμα τον δήμαρχο Σταυρούπολης Θεσσαλονίκης, που με τη συναίνεση όλων των δημοτικών συμβούλων του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και του ΚΚΕ καταφέρθηκε χυδαία κατά των χρηστών ναρκωτικών, αλλά και των αλλοδαπών, συγκρίνοντάς τους με το… μολυσμένο νερό της Νικόπολης! Στην κινητοποίηση αναλγησίας της δημοτικής αρχής συμμετείχαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Γ. Μαγκριώτης και Χαρ. Καστανίδης.

Δεν θυμάμαι άλλα τέτοια κανιβαλικά περιστατικά, ούτε θέλω να γενικεύω, αλλά δυστυχώς φαίνεται ότι υπάρχουν. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι τον περασμένο Δεκέμβρη είχαν μετρηθεί 4.500 χρήστες ναρκωτικών στις λίστες αναμονής του ΟΚΑΝΑ, που μάταια εκλιπαρούν βοήθεια για να απεξαρτηθούν. Περιφρονούνται και περιθωριοποιούνται συνειδητά από την φοβική κοινωνία, που ενισχύεται από το λαϊκισμό και αμοραλισμό των πολιτικών.

Δεν θέλω να γενικεύω, αλλά αυτή η μικροψυχία είναι της ίδιας ποιότητας με τη μικροψυχία να πετάμε τα σκουπίδια μας στην αυλή του γείτονα. Αμέτρητες είναι οι διαδηλώσεις, πορείες, καταλήψεις, αποκλεισμοί οδών, συμπλοκές, συλλήψεις, τραυματισμοί από τη «μάχη» των ΧΥΤΑ σε όλη την επικράτεια. Προσθέστε σ’ αυτά τις στατιστικές μας επιδόσεις: τελευταίοι σε παροχή ασύλων, σε αιμοδότες, σε δωρητές οργάνων, σε παραβάσεις των υποχρεώσεων για στέγαση Ρομά και πρώτοι σε ρατσισμό, ξενοφοβία, φοροδιαφυγή, διαφθορά. Αβίαστο βγαίνει το συμπέρασμα: είμαστε μια κοινωνία χωρίς κοινωνική συνοχή. Μια κοινωνία κατακερματισμένη.

* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα.

Share