Απεργία διαρκείας κηρύσσουν τα ΤΕΙ, διότι δεν έχουν αναγνωριστεί, μετά από δεκαετίες, επαγγελματικά δικαιώματα για 23 ειδικότητές τους. Δεν πρόκειται για αμέλεια. Στην πραγματικότητα ο αγώνας τους διαρκεί από τη δεκαετία του ’60, όταν οι τότε υπομηχανικοί ζητούσαν δικαίωμα να υπογράφουν κι αυτοί μελέτες για πολυκατοικίες, ενώ ο νόμος προέβλεπε μέχρι… διώροφο. Η στενότητα της ελληνικής παραγωγής είχε από τότε κάνει την εμφάνισή της. Και το μεγαλύτερο μέρος μιας μικρής πίτας το παίρνει ο ισχυρότερος. Στην περίπτωση, το ΤΕΕ.

Ο καιρός πέρασε. Η παραγωγή στένευε ολοένα και περισσότερο. Το ίδιο και η ανασφάλεια. Οι σπουδές ήταν η μόνη διέξοδος για ανεύρεση εργασίας. Μέχρι που οι διπλωματούχοι μηχανικοί έφθασαν στους 1 προς 47 εργαζόμενους, ενώ στην Ευρώπη είναι 1:150. Η αγορά φράκαρε. Και όχι αποκλειστικά για τους μηχανικούς. Τότε, μια μόνο σωτηρία απέμενε για όλους: η θέση στο δημόσιο. Ο λυσσαλέος αγώνας γι’ αυτή τη θέση έφερε ένα σωρό στρεβλώσεις. Τον γιγαντισμό του δημοσίου. Τον γιγαντισμό των μεταπτυχιακών, για να μαζευτούν μόρια για το διορισμό. Την άνθιση των πελατειακών σχέσεων. Το κύμα της μετανάστευσης διπλωματούχων ανέργων, που βέβαια σπούδασαν με χρήματα των φορολογουμένων –μια ακόμα επένδυση χαμένη. Τον μαρασμό της οικονομίας που φέρνει ο κρατισμός. Και προφανώς την όξυνση του αγώνα για επαγγελματικά δικαιώματα. ΑΕΙ και ΤΕΙ ολοένα αυξάνονται, αφού δεν ιδρύονται για τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας, αλλά για τις ανάγκες της οικονομίας των σουβλατζήδων και των ενοικιαζόμενων δωματίων της περιφέρειας. Κάποια στιγμή, τα ΤΕΙ κατάφεραν από ανώτερες να ονομαστούν ανώτατες σχολές. Τα ΑΕΙ αντεπετέθησαν με τον ισχυρισμό ότι διεξάγουν έρευνα ενώ τα ΤΕΙ εκπαιδεύουν τεχνίτες. Η ανωτατοποίηση όμως δε λέει τίποτα χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, που θα δώσουν στους απόφοιτους τη δυνατότητα να υποβάλλουν αίτηση για θέση στο δημόσιο. Έτσι, φτάνουμε στην εξαγγελθείσα απεργία.

Ωστόσο, οι αδικημένοι των ΤΕΙ, τα θύματα των ΑΕΙ και του ΤΕΕ, δε διστάζουν να γίνουν και εκείνοι θύτες, όταν κάποιοι άλλοι εμφανίζονται στον ορίζοντα, διεκδικώντας και αυτοί μια θέση στον ήλιο του δημοσίου: «Θα προχωρήσουμε σε δυναμικές κινητοποιήσεις μαζί με χιλιάδες σπουδαστές και πτυχιούχους μέχρι την τελική δικαίωση», βροντοφώναξε η τριμελής γραμματεία της Συνόδου των Προέδρων ΤΕΙ όταν προέκυψε θέμα αδειοδότησης των Κολεγίων.

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε στους εταίρους μας να ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα. Μοιάζει ότι έτσι θα σταματήσει αυτός ο χωρίς νόημα καυγάς για τα επαγγελματικά δικαιώματα. Μάταιη ελπίδα. Διότι χωρίς νόημα είναι για τους εταίρους μας που διαθέτουν παραγωγή. Και στην παραγωγή, για να βρεις θέση κανένας δε σε ρωτάει ποια είναι τα επαγγελματικά σου δικαιώματα. Σε ρωτάει αν ξέρεις να κάνεις τη δουλειά. Οι εταίροι μας δεν έχουν ιδέα από Δημόσιο, ΑΣΕΠ και έλλειψη παραγωγής. Διότι δεν διεξάγουν αγώνα ενάντια στα ντόπια και ξένα μονοπώλια και τις ξένες επενδύσεις που έρχονται να πιουν το αίμα του εργάτη.

—

* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα. Πρώτη δημοσίευση.

Ενώ η τρομοκρατία έχει περίπου εξαφανιστεί στη δύση, στην καθ’ ημάς Ανατολή οι τρομοκρατικές οργανώσεις φυτρώνουν σαν μανιτάρια. Θρασύδειλοι φόνοι, εμπρησμοί, βανδαλισμοί, επιθέσεις σε βουλευτές, σε βιβλιοπωλεία και περιοδικά, ακόμα και έξαρση της ποινικής και ποδοσφαιρικής βίας που είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Οι σχετικές ειδήσεις έπαψαν πια να κοσμούν τα πρωτοσέλιδα.

Ο κ. Χρυσοχοΐδης κάνει φιλότιμες προσπάθειες να αντιμετωπίσει το φαινόμενο, αλλά είναι γνωστό ότι η αποτελεσματικότητα της προσπάθειάς του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την απομόνωση των τρομοκρατών από την κοινωνία. Καλύτερα απ’ όλους το γνωρίζουν οι αριστεροί, δεδομένου ότι σε όλα τα αριστερά εγχειρίδια αναφέρεται πως οι «επαναστάτες» είναι ανίκητοι από κάθε εξουσία, όταν κολυμπούν στο λαό όπως το ψάρι στο νερό. Αυτός προφανώς ήταν ο λόγος που η ιταλική αριστερά οργάνωνε διαδηλώσεις εναντίον της τρομοκρατίας των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Όχι βέβαια με κάποιο αίτημα, αλλά με αποκλειστικό στόχο την κοινωνική τους απομόνωση. Λίγο μετά, οι Ταξιαρχίες εξαρθρώθηκαν.

Στη καθυστερημένη χώρα μας η ελληνική αριστερά, που είναι περισσότερο ελληνική και λιγότερο αριστερά, δεν απομονώνει τους τρομοκράτες. Απομονώνει τους «μπάτσους», που παρομοιάζονται με δυνάμεις κατοχής και πρέπει να εκκενώσουν τις απελευθερωμένες περιοχές κυριαρχίας των αντιεξουσιαστών. Την αντίληψη αυτή εξέφρασε εύγλωττα ο πρόεδρος του ΣΥΝ: «Όταν επιτίθεσαι σε ένα Αστυνομικό Τμήμα τη στιγμή που εκεί μπορεί να βρίσκεται ο καθένας πολίτης… Και βρισκόντουσαν και πολίτες μέσα εκείνη την ώρα». Δηλαδή όταν δεν βρίσκονται πολίτες, οι κουκουλοφόροι νομιμοποιούνται να επιτίθενται και να σκοτώνουν αστυνομικούς! Και όταν με πολύ κόπο συλληφθεί κάποιος τρομοκράτης, κάποιοι της αριστεράς οργανώνουν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας: «Λευτεριά στον αγωνιστή».

Την πρωτόγονη αυτή αντίληψη επιχείρησε να σπάσει η Ομοσπονδία Πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ) και προσκάλεσε εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών για συλλαλητήριο. Τότε υπέστη ένα πρωτοφανές σε εμπάθεια, όσο και παιδαριώδες σε επιχειρήματα, μπαράζ επιθέσεων από το ΣΥΝ. Πρώτα, οι συνδικαλιστές πανεπιστημιακοί του ΣΥΝ απεφάνθησαν ότι η πρόσκληση «ούτε σαφές πολιτικό πλαίσιο προτείνει, ούτε έχει νόημα να αναχθούν σε συνομιλητές άτομα τα οποία δεν επιδιώκουν καν κοινωνική νομιμοποίηση». Ακολούθησε εμπαθές δημοσίευμα ενός από αυτούς, κατά το οποίο η πραγματοποίηση ενός συλλαλητηρίου συμπόρευσης με τους Καρατζαφέρηδες, απλώς θα ενίσχυε την αυταρέσκεια των κουμπουροφόρων. Συνεχίζουν οι κομματικοί πανεπιστημιακοί του ΣΥΝ, κατηγορώντας την ΠΟΣΔΕΠ ότι «αποπροσανατολίζει το πανεπιστημιακό κίνημα», αφού το σύνθημα «όχι στην τρομοκρατία… δεν είναι παρά ένας σκοτεινός, λαϊκιστικός και εν τέλει συντηρητικός λόγος ομαλότητας». Πιο εύγλωττος ο κομματικός γραμματέας Θεσσαλονίκης του ΣΥΝ, παρομοιάζει τους τρομοκράτες με τον Γιάννη Αγιάννη και τους αστυνομικούς με τον Ιαβέρη και καλεί την ΠΟΣΔΕΠ να πάρει θέση! Το έργο του κ. Χρυσοχοΐδη είναι πράγματι δύσκολο.

—

* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα. Πρώτη δημοσίευση.

Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος κάνει θριαμβευτικά την εμφάνισή του στο προσκήνιο της Παγκόσμιας Ιστορίας στις 10 Μαρτίου 1996 μ.Χ. Τότε υπογράφει ως Δήμαρχος Αθηναίων με το Δήμαρχο της Σπάρτης τη «Διακήρυξη Λήξεως του Πελοποννησιακού Πολέμου» στην πρωτεύουσα της Λακεδαίμονος.

Η δεύτερη παρουσία του στην Παγκόσμια Ιστορία γίνεται με την αλλαγή της σημαίας του Δήμου. Αντικατέστησε τη σημαία με τη θεά Αθηνά, προστάτιδα της πόλης, με άλλη στην οποία δεσπόζει ο σταυρός, μόνο που μοιάζει με εκείνη της Πυροσβεστικής. Μη νομίσετε ότι είναι τυχαία ενέργεια. Τη συνέχισε αργότερα (15/12/2000), όταν ίδρυσε το «Κόμμα Ελευθέρων Πολιτών» (ΚΕΠ), χωρίς να παραιτηθεί από Δήμαρχος. «Δεν αυτοπροσδιοριζόμαστε ως αντίπαλοι κανενός», δήλωνε τότε με το γνωστό στομφώδη, ουδέτερο λόγο του -όμως, στην πράξη στάθηκε πιστά στο πλευρό του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στο θέμα των ταυτοτήτων -και όχι μόνο.

Στο Δήμο Αθηναίων εξελέγη δυο φορές. Τη δεύτερη θριάμβευσε. Εκλέχτηκε με την πρώτη ψηφοφορία, αφού ο κ. Μπέης και το βαθύ ΠΑΣΟΚ είχαν υπονομεύσει την επίσημη υποψήφια του κόμματος (μαζί και του ΣΥΝ) Μαρία Δαμανάκη. Από τις δυο αυτές θητείες του, μου έμειναν στη μνήμη τα κάγκελα, τα σιντριβάνια και η ετήσια έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη που έδωσε στη δημοσιότητα στις 30/1/2001 ο τότε Συνήγορος Νικηφόρος Διαμαντούρος. Εκεί ανέφερε ότι τον μεγαλύτερο αριθμό υποθέσεων κακοδιοίκησης (12,2%) τον συγκέντρωσε ο Δήμος Αθηναίων.

Στα θέματα οικονομίας, συναντήθηκε νωρίς με τον κ. Σαμαρά και το ΚΚΕ, όταν άσκησε σκληρή κριτική ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Με τον κ. Σαμαρά συναντήθηκε και στον ακραίο εθνικισμό, όταν εναντιώθηκε στην αποστολή στρατιωτικής δύναμης στη FYROM –στα πλαίσια του ΝΑΤΟ– την εποχή που διακυβευόταν η ίδια η ύπαρξη της χώρας αυτής από τον εσωτερικό πόλεμο μεταξύ Μακεδόνων και Αλβανών.

O Δήμαρχος Αθηναίων Δ. Αβραμόπουλος και ο Κύπριος πρέσβης Χ. Πασιαρδής απελευθερώνουν συμβολικά δύο λευκά περιστέρια (20/07/1999) Εκτίμησε τότε με οξυδέρκεια (και λόγω της πείρας του ως παλαιού διπλωμάτη) ότι δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για την κατάπαυση του πυρός, ενώ εξέφρασε αμφιβολίες για το αν θα καταφέρει η νατοϊκή δύναμη να πετύχει το στόχο της, αφού ο αφοπλισμός των εμπλεκομένων είναι προβληματικός. Οι εκτιμήσεις του ατύχησαν, αλλά το σημαντικό είναι ότι απέφυγε να κάνει εκτιμήσεις για το τι θα γινόταν στη χώρα μας αν τo NATO δεν επενέβαινε και η FYROM διαλυόταν.

Στις 24/11/2001 ο Δημήτρης Αβραμόπουλος εξελέγη με πανηγυρικό τρόπο δια βοής πρόεδρος του ΚΕΠ από τα 3.000 μέλη του Ιδρυτικού Συνεδρίου. Επτά μήνες αργότερα, δηλώνει αναστολή της λειτουργίας του κόμματος, περιφρονώντας τα καταστατικά όργανα, τα οποία δεν είχε την ευθιξία ούτε καν να ενημερώσει για την απόφασή του. Έκτοτε, αρκείται να εγκωμιάζει δυο πολιτικούς αρχηγούς. Τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου, τον οποίο χαρακτήρισε «πολιτικό που έρχεται από το μέλλον».

Το Γενάρη του 2003, ο κ. Αβραμόπουλος παραδίδει το Δήμο στη Ντόρα Μπακογιάννη. H νέα Δήμαρχος είπε στην τελετή παραλαβής τα καλύτερα λόγια για τον προκάτοχό της, αλλά «πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις» στενοί συνεργάτες της διεκτραγωδούν με τα μελανότερα χρώματα την οικονομική κατάσταση του Δήμου. Oμιλούν για πλασματικούς προϋπολογισμούς, οι οποίοι κατά 65% δεν υλοποιούνται και επισημαίνουν ότι οι ανελαστικές δαπάνες του Δήμου (διάβαζε μισθοί) υπερβαίνουν το 80% των συνολικών δαπανών! Οι εκθέσεις που συνέταξαν διεθνείς ελεγκτικοί οίκοι (όπως η Ernst and Young και η Deloitte and Touche) «δείχνουν» διαχειριστικά προβλήματα σε νευραλγικές επιχειρήσεις του Δήμου, όπως η Αναπτυξιακή Εταιρεία. Λέγεται, μάλιστα, ότι οι ζημίες που εμφανίζουν οι επιχειρήσεις είναι πολλαπλάσιες σε σχέση με τα στοιχεία που επικαλούνται τα λογιστήριά τους. Κάποιες δημοτικές επιχειρήσεις δεν τηρούσαν μητρώο παγίων, ενώ άλλες πλήρωναν δαπάνες σε διαφορετικά τιμολόγια.

Ωστόσο, την ίδια εποχή ο κ. Αβραμόπουλος αναγγέλλει την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή, χωρίς όμως να απαντά με ποιο κόμμα θα πολιτευτεί, λέγοντας πως όσο καιρό είναι στην πολιτική, ποτέ δεν βρέθηκε σε διλήμματα και έκανε πάντα αυτό που του υπαγόρευε η συνείδησή του και το συμφέρον του τόπου -και αυτό θα κάνει και στο μέλλον.

Το 2008 τον βρίσκουμε υπουργό Υγείας της ΝΔ με πελατειακές μονιμοποιήσεις. Δεκαοκτώ υπάλληλοι του «Ερρίκος Ντυνάν», αποσπάστηκαν και μονιμοποιήθηκαν στις κεντρικές υπηρεσίες του υπουργείου Υγείας. Τι δουλειά μπορεί, άραγε, να κάνει ένας τραυματιοφορέας όταν διορίζεται σε γραφείο και όχι σε νοσοκομείο; Ένας βοηθός φυσικοθεραπευτή; Μια νοσηλεύτρια; Ένας νυχτοφύλακας; Προφανώς καμία. Όπως καταγγέλλουν εργαζόμενοι στο υπουργείο Υγείας, το 2004 υπήρχαν στο υπουργείο 800 υπάλληλοι, ενώ το 2008 έφθαναν τους 1.300. Αύξηση κι εδώ των «ανελαστικών δαπανών». Κορυφαία του πολιτική δήλωση ήταν όταν παρέδιδε το υπουργείο. Είπε με νόημα, «δεν κλέψαμε». Μάλλον θα είχε τη μύγα, αφού κανείς δεν τον κατηγόρησε.

Στη συνέχεια, διεκδίκησε την αρχηγία της ΝΔ, προτείνοντας να ψηφίζουν όχι μόνο τα μέλη της ΝΔ, αλλά και όποιος περαστικός δηλώνει «φίλος». Η πρόταση δεν πέρασε και ο κ. Αβραμόπουλος παραιτήθηκε από την κούρσα, για να επιδοθεί και πάλι στην προσφιλή του μέθοδο: να εγκωμιάζει τους πολιτικούς αρχηγούς.

Ξεκίνησε, όπως φαίνεται, από τη Ντόρα, με πρόταση να τη στηρίξει στην αρχηγία, και ως αντιπαροχή, εκείνη να τον κάνει υπαρχηγό. Η Ντόρα του απάντησε «Δημήτρη, σε θέλω μαζί μου», χωρίς όμως να συμφωνήσει ούτε στο θέμα της υπαρχηγίας, ούτε στη διατύπωση «κοινής διακήρυξης αρχών», αίτημα που επίσης έθεσε ο κ. Αβραμόπουλος. Αντίθετα, ο κ. Σαμαράς συναίνεσε στα αιτήματα Αβραμόπουλου. Υποστήριξε, λοιπόν, ο κ. Αβραμόπουλος δημόσια τον κ. Σαμαρά και συνυπέγραψαν και την «κοινή δήλωση αρχών», που μοιάζει με τις αρχές τόσο της ΠΟΛΑΝ όσο και του ΚΕΠ. Δυο αποτυχημένοι αρχηγοί, αποτυχημένων κομμάτων συμμάχησαν για την ηγεσία ενός ιστορικού κόμματος…

—

* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα.  Πρώτη δημοσίευση.

Α. Σαμαράς

Τούτο το κείμενο μπορεί να παρερμηνευτεί από τους συνήθεις καχύποπτους ότι γράφτηκε για να προωθήσει την υποψηφιότητα της Ντόρας Μπακογιάννη. Την εν λόγω ούτε τη γνωρίζω, ούτε ανήκω στη ΝΔ, ώστε να περιμένω κάτι. Απλά, υπάρχουν πολιτικοί που η σκέψη ότι μπορεί να με κυβερνήσουν με φοβίζει. Ένας είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Ο κ. Σαμαράς επέλεξε να ρίξει το κόμμα του από την κυβέρνηση και να το διασπάσει. Ίδρυσε την «Πολιτική Άνοιξη» και όταν καταποντίστηκε με 2,3% επέστρεψε στη ΝΔ του Κ. Καραμανλή. Τώρα διεκδικεί την αρχηγία δηλώνοντας επανειλημμένα ότι δεν ανέτρεψε την κυβέρνηση του κόμματός του. Αλλά τα γραπτά μένουν. Π.χ. στις 21/12/1993 δήλωνε: «θυμίζω ότι [το μακεδονικό] ήταν το αίτιο για το οποίο ρίξαμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη».

Σύμφωνα με τον κ. Σαμαρά, είμαστε πανταχόθεν περικυκλωμένοι από εχθρούς: «Το Βορειοηπειρωτικό περνά ήδη μία επικίνδυνη φάση επιδείνωσης. Η διαφορά Ελλάδας και Σκοπίων παραμένει μετέωρη. Οι σχέσεις μας με τη Βουλγαρία είναι ακόμη αδιευκρίνιστες. Στη Δυτική Θράκη και στο Αιγαίο η Τουρκία προωθεί σταθερά τα ανθελληνικά σχέδιά της. Η Ρώμη και το Βατικανό εργάζονται με τρόπο που αντιμάχεται ή και υπονομεύει τα συμφέροντά μας. Το Κυπριακό βρίσκεται σήμερα σε ανησυχητική στασιμότητα. Η Πολιτική Άνοιξη… φιλοδοξεί να …σταματήσει την υποχωρητικότητα» (Ελευθεροτυπία, 10/7/1993). Αυτός ο ακραίος εθνικισμός στο παρελθόν έχει αποδειχτεί καταστροφικός. Το απέδειξε νωρίτερα ο ίδιος ο κ. Σαμαράς, όταν άνοιξε τους ασκούς της αδιαλλαξίας με τους βόρειους γείτονες, τις συνέπειες της οποίας ακόμα πληρώνουμε. Στο Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών της 13.4.1992, ο κ. Σαμαράς επεχείρησε να υπαγορεύσει στους αρχηγούς το υπερφίαλο σχέδιό του «Επτά σημεία προγράμματος δράσης» το οποίο απερρίφθη από όλους. Με σύμφωνη γνώμη του Κων. Καραμανλή και των πολιτικών αρχηγών αποπέμφθηκε την ίδια μέρα από το ΥΠΕΞ. Στη συνέχεια, το φθινόπωρο του 1994 σχεδόν μέρα παρά μέρα ζητούσε την απομάκρυνση του Καραμανλή από την προεδρία. Εσχάτως όμως εμφανίζεται ως ο θεματοφύλακας της πολιτικής του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Ο κ. Σαμαράς ανταγωνίζεται το ΚΚΕ σε κρατισμό. Στις 7/9/93 αντιπολιτευόταν το κόμμα του δηλώνοντας: «Η αφροσύνη των αλόγιστων αποκρατικοποιήσεων κλόνισε την οικονομία μας». Και στις 15/3/93 έγραφε στον πρωθυπουργό: «ν’ ακυρωθούν ή να ματαιωθούν όλες οι συμβάσεις (π.χ. ΑΓΕΤ, ΔΕΗ, ΟΤΕ)». Να παραμείνουν δηλαδή οι πελατειακοί διορισμοί και να αυξηθεί η διαπλοκή και η διαφθορά. Επιπλέον, ανταγωνίζεται το ΚΚΕ σε αντιευρωπαϊσμό. Στην εκπομπή Προφίλ του Π. Παναγιωτόπουλου (17/6/1993) δήλωνε «δεν θα πρέπει να μας φοβίζει ο αντιευρωπαϊσμός και ο απομονωτισμός»! Ωστόσο, δεν ενοχλείται που και η Ρωσία αναγνώρισε τη δημοκρατία της Μακεδονίας. Αντίθετα, την προωθεί απροκάλυπτα. Τι μας περιμένει αν επικρατήσει ο κρατισμός, ο αντιευρωπαϊσμός και ο απομονωτισμός Σαμαρά-ΚΚΕ;

Ο κ. Σαμαράς πιστεύει στις διακρίσεις. Στις 30/8/1996 διακήρυττε ότι «δεν θα συμπεριλάβει στους συνδυασμούς του κόμματός του μουσουλμάνους πολίτες». Και ως ευσεβής υπουργός Πολιτισμού λογόκρινε βίντεο του Κώστα Γαβρά, στο οποίο αποτυπωνόταν η καταστροφή του Παρθενώνα από ρασοφόρους της πρώτης χριστιανικής περιόδου. Ειλικρινά με φοβίζει ο τ. αρχηγός της ΠΟΛΑΝ ως πρωθυπουργός.

—

* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα.  Πρώτη δημοσίευση.