Η χτεσινή τραγωδία στο Newtown του Connecticut είναι απερίγραπτη. Είκοσι μαθητές δημοτικού σχολείου και 7 (ή 8) ενήλικες νεκροί από τα πυρά ενός νεαρού ανθρώπου με διαταραγμένη, όπως μαθαίνουμε, προσωπικότητα. Μεταξύ των θυμάτων, αυτόχειρας ο δράστης. Είναι αναμενόμενο η τραγωδία αυτή να τροφοδοτήσει τη συζήτηση για οπλοκατοχή και οπλοφορία στις ΗΠΑ. Γι αυτό θα ήθελα να καταγράψω μερικές βασικές πληροφορίες.

Οπλοκατοχή και οπλοφορία στις ΗΠΑ προστατεύονται από το Σύνταγμα της χώρας. Συγκεκριμένα από τη 2η Τροπολογία, το περιβόητο Second Amendment, που εγκρίθηκε το 1791. Το αντίστοιχο εδάφιο έχει ως εξής:

A well regulated militia being necessary to the security of a free state, the right of the people to keep and bear arms shall not be infringed. [Μια εύρυθμη πολιτοφυλακή όντας απαραίτητη για την ασφάλεια ενός ελεύθερου κράτους, το δικαίωμα των πολιτών να έχουν και να φέρουν όπλα δεν παραβιάζεται].

Η τροπολογία αυτή είναι μεταξύ των δέκα που συγκροτούν την χάρτα δικαιωμάτων (Bill of Rights) των ΗΠΑ. Είναι δηλαδή αναπόσπαστο τμήμα του γενέθλιου συνταγματικού πολιτισμού των ΗΠΑ. Συντάχθηκε σε μια ιστορική περίοδο που το νεοσύστατο κράτος είχε κερδίσει την ανεξαρτησία του αντιστεκόμενο σε ένα τυραννικό καθεστώς. Ο ρόλος των πολιτοφυλακών ήταν ζωτικός για την ανεξαρτησία. Οι πολιτοφυλακές αποτελούσαν εγγύηση για την ελευθερία. Αν οι κυβερνώντες δεν σέβονται τους πολίτες τουλάχιστον θα φοβούνται τους οπλισμένους πολίτες.

Αυτή η αντίληψη πέρασε στην κουλτούρα των ΗΠΑ. Η οπλοκατοχή θεωρείται ως εγγύηση ελευθερίας. Οργανισμοί όπως ή Εθνική Ένωση Τυφεκίων (National Riffle Association), συντηρούν αυτή την αντίληψη δημιουργώντας έτσι τεράστια πολιτική πίεση.

Το Σύνταγμα των ΗΠΑ είναι σχεδον αδύνατον να τροποποιηθεί. Για να εγκριθεί αλλαγή του Συντάγματος απαιτείται η σύμφωνη γνώμη από τα κοινοβούλια 38 τουλάχιστον πολιτειών. Πολιτικά κάτι τέτοιο είναι ακατόρθωτο. Η απόσυρση δηλαδή της 2ης Τροπολογίας δεν αποτελεί λύση.

Λύση επίσης δεν αποτελούν ούτε οι γενικές απαγορεύσεις οπλοκατοχής. Επειδή παραβιάζουν τη Συνταγματική εντολή της 2ης Τροπολογίας. Τέτοιες γενικές απαγορεύσεις είχαν δοκιμάσει μεγάλοι Δήμοι, όπως το Σικάγο. Κρίθηκαν τελικά αντισυνταγματικές από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Η απόφαση του δικαστηρίου είναι αμφιλεγόμενη, αποτελεί όμως νομική πραγματικότητα που δύσκολα αντιστρέφεται.

Την βδομάδα αυτή το Περιφερειακό Ομοσπονδιακό Εφετείο με έδρα το Σικάγο έκρινε επίσης αντισυνταγματική την πολιτειακή απαγόρευση οπλοφορίας στο Illinois. Η απόφαση έχει επιπλέον σημασία επειδή την εξέδωσε ο Richard Posner — ίσως ο πιο έγκριτος δικαστής της χώρας.

Τι ισχύει λοιπόν στις ΗΠΑ. Υπάρχουν αρκετές διαφορές από πολιτεία σε πολιτεία αλλά σε γενικές γραμμές τα πράγματα έχουν ως εξής. Οι περισσότερες αγορές όπλων απαιτούν έναν έλεγχο ποινικού μητρώου και εθελοντική δήλωση ψυχιατρικού ιστορικού.

Σε πολλές πολιτείες οι αγοραστές όπλων πρέπει να έχουν άδεια οπλοκατοχής. Αν θέλουν να έχουν μαζί τους (εκτός σπιτιού) το όπλο πρέπει να διαθέτουν και άδεια οπλοφορίας. Η οπλοφορία στις περισσότερες πολιτείες πρέπει να είναι κεκαλυμένη (conceal and carry), δηλαδή το όπλο να καλύπτεται από ρουχισμό ή να βρίσκεται σε τσάντα, τσέπη, κτλ. Σε αρκετούς δήμους επιτρέπεται η ανοιχτή οπλοφορία, δηλαδή το όπλο να μην καλύπτεται από ρουχισμό.

Οι προϋποθέσεις για την άδεια οπλοκατοχής και οπλοφορίας διαφέρουν από πολιτεία σε πολιτεία. Βασική προϋπόθεση είναι το καθαρό ποινικό μητρώο. Δεν χορηγείται άδεια σε άτομα με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα — κάτι που όμως εξαρτάται από την ειλικρίνεια του ενδιαφερομένου αφού άνετα μπορεί να αποκρύψει τα προβλήματα αυτά στην αίτηση του.

Οι προϋποθέσεις για την άδεια οπλοφορίας γενικά απαιτούν στοιχειώδη εκπαίδευση στη χρήση όπλων και φυσικά καθαρό ποινικό μητρώο.

Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις που επιτρέπουν την αγορά όπλων χωρίς κανέναν έλεγχο. Οι εξαιρέσεις αυτές καλύπτουν μεγάλο ποσοστό πωλήσεων.

Με αυτά τα δεδομένα, τι μπορεί να γίνει; Η άποψή μου είναι πως κάθε προσπάθεια απόσυρσης της 2ης Τροπολογίας, είναι πολιτικά αδύνατη. Ιστορικά και πολιτισμικά το δικαίωμα οπλοκατοχής αποτελεί συστατικό στοιχείο της χώρας αυτής.

Αυτό δεν σημαίνει όμως πως η πρόσβαση σε όπλα θα πρέπει να είναι εντελώς απροϋπόθετη.

Η εκπαίδευση που απαιτείται για οπλοφορία θα μπορούσε να είναι πιο ουσιαστική. Αντί για 3-6 ώρες, να απαιτούνται 40 ή 60 ώρες. Και στη συνέχεια 10-20 ώρες επανεκπαίδευσης ετησίως.

Θα μπορούσε, επίσης, να επιστρέψει η απαγόρευση των επιθετικών όπλων (assault weapons). Τέλος είναι απαραίτητο να απαλειφθούν όλες οι εξαιρέσεις για έλεγχο μητρώου πριν την αγορά όπλου.

Κανένα μέτρο δεν θα αποτρέψει εντελώς τραγωδίες σαν κι αυτη που συνέβει χτες. Θα ήταν όμως ευχής έργο αν περιορίζαμε τη  συχνότητα και την έκταση τους. Ίσως κάποια μέρα να επέλθει και η πολιτική ωριμότητα που θα οδηγήσει στην απόσυρση της 2ης Τροπολογίας.

Με τα παραπάνω δεν προσπαθώ να καλύψω νομικά και ιστορικά ζητήματα που απαιτούν βαθιά ανάλυση και εκτενή συζήτηση. Παρουσιάζω όμως επιγραμματικά πώς έχει η πραγματικότητα σήμερα στις ΗΠΑ.

Για παραπέρα ανάγνωση προτείνω τα εξής:

• Δεδομένα για οπλοκατοχή και σφαγές, Washington Post.
• Η 2η Τροπολογία, Wikipedia.
• Απαγόρευση επιθετικών όπλων, Wikipedia.
• Όταν τα όπλα είναι παράνομα, μόνο οι παράνομοι έχουν όπλα, άρθρο του φίλου Αριστείδη Χατζή στο e-rooster (2007).

Υστερόγραφο:

Θα συζητηθεί αναμφίβολα και το θέμα της ψυχικής υγείας ως προϋπόθεση για άδεια οπλοκατοχής και οπλοφορίας.

Η παράθεση του ψυχιατρικού ιστορικού στην αίτηση οπλοκατοχής/οπλοφορίας γίνεται εθελοντικά από τον ενδιαφερόμενο. Δεν υπάρχει τρόπος αυτοδίκαιης αναζήτησης (ή επαλήθευσης) του ιστορικού αυτού από την αρμόδια αρχή.

Το καφενείο Ελευθερία, στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Κουντουρίωτη, στη Δράμα. (Η φωτογραφία είναι από τις ιστοσελίδες του 1ου Λυκείου Δράμας).

Από την ωραία (φεύ) δεκαετία του 1980, θυμάμαι ένα περιστατικό στη Δράμα των εφηβικών μου ετών. Με την παρακμή της Propaganda Due (P2, ή στοάς Π2) στην Ιταλία, τέλη της δεκαετίας του 1970, άρχισε το σούσουρο και στην Ελλάδα για ντόπιους μασόνους, στοές, και άλλες θεωρίες συνομωσίας.

Αρχές δεκαετίας του 1980 μπαίνει στον χωρό κι η Αυριανή — η οποία αποτελούσε κυριολεκτικά τότε την εφημερίδα της κυβέρνησης. Βρίσκει λοιπόν μια λίστα με ονόματα η εφημερίδα και τη δημοσιεύει αποκαλύπτοντας υποτίθεται τα στελέχη της Ελληνικής μασονίας σε όλες τις πόλεις.

Η Αυριανή βρήκε αρχιμασόνους και στη Δράμα. Ένας από αυτούς ήταν στενός οικογενειακός φίλος. Ο οποίος σύχναζε στο καφενείο Ελευθερία. Στο ίδιο καφενείο σύχναζε κι έτερος οικογενειακός φίλος, φίλος τε και με τον «αρχιμασόνο».

Μια μέρα μετά τις αποκαλύψεις της Αυριανής ο «αρχιμασόνος» οικογενειακός φίλος φτάνει στο καφενείο του, όπως κάθε βράδι. Εκεί τον υποδέχεται ο άλλος οικογενειακός φίλος με την προσφώνηση «καλώς τον μασόνο».

Εκτοξεύτηκε μια καρέκλα, ανταλλάχθησαν βαριά λόγια, και χάλασαν παλιές φιλίες.

Με τον καιρό, το περιστατικό ξεχάστηκε. Οι λίστες της Αυριανής ήταν αμφίβολης προέλευσης, αυθεντικότητας, και αξιοπιστίας. Διασύρθηκαν καλοί άνθρωποι (όχι επειδή η μασονία είναι αναγκαστικά κάτι επιλήψιμο, αλλά επειδή παρουσιάστηκε ως τέτοιο). Κανείς δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη.

Τα γράφω αυτά με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα σχετικά με τα ονόματα που δημοσιεύτηκαν στο Hot Doc και τη σύλληψη του Κ. Βαξεβάνη. Για να σχολιάσω, αν μου επιτρέπετε, τρία πράγματα.

Πρώτο, την παρακμή ενός κράτους η τύχη του οποίου αφέθηκε στα χέρια του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και του Βαγγέλη Βενιζέλου. Στάθηκαν ανίκανοι να διαχειριστούν ένα στοιχειώδες ζήτημα εθνικής αξιοπρέπειας και διαφάνειας. Προμηθεύοντας έτσι σε διάφορους καλοθελητές τα βασικά συστατικά της χειρότερης λασπολογίας: μισές αλήθειες ανακατεμένες με ψέματα. Διότι όταν κρύβεις μια λίστα, φυτρώνουν δέκα.

Δεύτερο, την σπασμωδική αντίδραση της δικαιοσύνης απέναντι στη δημοσίευση ονομάτων στο Hot Doc.

Και τρίτο, την ποταπή αδιαφορία της ΕΣΗΕΑ απέναντι στον διασυρμό του δημοσιογραφικού λειτουργήματος από τον Κ. Βαξεβάνη.

Ή, όταν η προετοιμασία για τη συνέντευξη του Νίκου Μιχαλολιάκου περιορίζεται στα ωραία κορδόνια της Ελβιέλας και στο πουδράρισμα της φρεσκοξυρισμένης κεφαλής.

Συζήτηση και μάλιστα συνέντευξη με ακραίους και πορωμένους μισανθρώπους δύσκολα γίνεται. Θέλει συστηματική προετοιμασία και ψυχραιμία. Ο Κώστας Μπογδάνος κράτησε την ψυχραιμία του. Αλλά δεν φάνηκε καθόλου προετοιμασμένος.

Η διαλεκτική της Χρυσής Αυγής χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένα patterns και τακτικές. Τα στελέχη της έχουν δώσει δείγμα γραφής και λόγου. Ο Κ. Μπογδάνος θα έπρεπε να το είχε μελετήσει προσεκτικότερα.

Για παράδειγμα: πάγια τακτική των στελεχών της Χ.Α. είναι να αναζητούν αφορμή με την παραμικρή ανακρίβεια σε μια ερώτηση, για να αποδείξουν τη δήθεν εμπάθεια του ερωτώντος προς τον ερωτώμενο.

Ο προετοιμασμένος δημοσιογράφος λοιπόν ετοιμάζει ερωτήσεις τις οποίες έχει προηγουμένως διπλοτριπλοψυρίσει για την ακρίβεια και τις λεπτομέρειές τους. Ώστε να μην δώσει αφορμή στον πορωμένο μισάνθρωπο να ανατρέψει τη συζήτηση.

Μια άλλη πάγια τακτική των στελεχών της Χρυσής Αυγής είναι να εκμεταλλεύονται την έκδηλη αδυναμία δημοσιογράφων να κάνουν ερωτήσεις βάθους. Έτσι πιάνονται από μια γενικόλογη ερώτηση που τους γίνεται, την ερμηνεύουν κατά το δοκούν, και στρέφουν τη συζήτηση εκεί που θέλουν.

Όταν, για παράδειγμα, ο Κ. Μπογδάνος ρώτησε τον Ν. Μιχολαλιάκο, τι πρόβλημα έχει με τους ομοφυλόφιλους, ουσιαστικά του έδωσε άδεια να διευθύνει τη συζήτηση. Ο προετοιμασμένος δημοσιογράφος θεμελιώνει την ερώτηση και την κατευθύνει εκεί που θέλει. Ο προετοιμασμένος δημοσιογραφος πλαισιώνει την ερώτηση με τρόπο που δεν είναι ανταγωνιστικός — διότι όταν έχεις απέναντί σου τον πορωμένο μισάνθρωπο, επιδίωξή σου είναι η ανάδειξη των αντιανθρωπιστικών του αξιών (αν μπορεί να τις πει κανείς αξίες).

Τέλος είναι γνωστό πως τα στελέχη της Χ.Α. αμφισβητούν την αυθεντικότητα φωτογραφικών και άλλων τεκμηρίων που τους παρουσιάζουν ως τιμητές του Χίτλερ και των ναζί.  Όταν, λοιπόν, ο προετοιμασμένος δημοσιογράφος παραθέτει τέτοια τεκμήρια τότε οφείλει να κάνει δυο πράγματα. Πρώτα, να εξακριβώσει την αυθεντικότητά τους. Όχι φτάνοντας ως το αρνητικό (που ζητούσε ο πορωμένος μισάνθρωπος) διότι κι αυτό μπορεί να παραποιηθεί. Αλλά κάνοντας μια στοιχειώδη τεχνική ανάλυση που να πείθει τον καλόπιστο τηλεθεατή (διότι τον πορωμένο μισάνθρωπο δεν μπορείς να τον πείσεις με επιστημονικά και τεχνικά επιχειρήματα). Στη συνέχεια να ζητήσει από τον πορωμένο μισάνθρωπο να εξηγήσει πώς είναι δυνατόν να αλλοιωθεί η φωτογραφία μέσω «φωτοτυπίας» αναδεικνύοντας έτσι την ημιμάθεια του πορωμένου μισάνθρωπου.

Αλλά ο προετοιμασμένος δημοσιογράφος θα μπορούσε να αφήσει στην άκρη το οπτικοακουστικό υλικό. Ώστε να μην δώσει αφορμή στην πορωμένο μισάνθρωπο να επιτεθεί κατά των ειλικρινών προθέσεων της εκπομπής. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι προκειμένου να αναδειχτεί η θέση του πορωμένου μισανθρώπου απέναντι στον Χίτλερ και στον ναζισμό. Ο προετοιμασμένος δημοσιογράφος θα έπρεπε να τους είχε ερευνήσει και να τους είχε αξιοποιήσει.

Από Ελβιέλα όμως, σκίσαμε!

Το Ολυμπιακό Ιδεώδες αποκλείει τον ρατσισμό. Τι είναι όμως ρατσισμός;

Ο ΟΗΕ περιγράφει την ρατσιστική διάκριση ως:

any distinction, exclusion, restriction or preference based on race, colour, descent, or national or ethnic origin which has the purpose or effect of nullifying or impairing the recognition, enjoyment or exercise, on an equal footing, of human rights and fundamental freedoms in the political, economic, social, cultural or any other field of public life.
(Πηγή: UN International Convention on the Elimination of All of Racial Discrimination, 1966)

Μεταφράζω:

κάθε διάκριση, εξαίρεση, περιορισμό ή προτίμηση με βάση τη φυλή, το χρώμα, την καταγωγή, ιθαγένεια ή εθνότητα, που έχει σκοπό ή αποτέλεσμα να ακυρώσει ή να παρεμποδίσει την αναγνώριση, επί ίσοις όροις, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών στο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό ή άλλο πεδίο της δημόσιας ζωής.

Με βάση αυτά, πώς θεωρείται ρατσιστικό το τιτίβισμα της Βούλας Παπαχρήστου;

Κάνει κάποια διάκριση, εξαίρεση, περιορισμό ή προτίμηση με βάση τη φυλή; Ο όρος Αφρικανός προσδιορίζει άτομο από την Αφρικανική ήπειρο. Όχι από κάποια συγκεκριμένη φυλή.

Κάνει κάποια διάκριση, εξαίρεση, περιορισμό ή προτίμηση με βάση το χρώμα; Μάλλον όχι αφού υπάρχουν λευκοί Αφρικανοί καθώς και μαύροι Αφρικανοί.

Κάνει κάποια διάκριση, εξαίρεση, περιορισμό ή προτίμηση με βάση την καταγωγή; Μάλλον όχι, επειδή οι Αφρικανοί έχουν πολλαπλές καταγωγές (αρκετοί μάλιστα Ελληνική).

Κάνει κάποια διάκριση, εξαίρεση, περιορισμό ή προτίμηση με βάση την ιθαγένεια ή εθνότητα; Μάλλον όχι επειδή οι Αφρικανοί έχουν πολλαπλές εθνότητες και ιθαγένειες.

Αν το βλακώδες τιτίβισμα της Βούλας Παπαχρήστου έλεγε, για παράδειγμα:

Με τόσους Μασάι στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα κουνούπια του Δυτικού Νείλου θα τρώνε σπιτικό φαγητό, ή
Με τόσους Μαύρους στην Ελλάδα, […], ή
Με τόσους Κενυατικής καταγωγής εργάτες στην Ελλάδα, […], ή
Με τόσους Νιγηριανούς στην Ελλάδα, […],

τότε το ηλίθιο τιτίβισμα θα πληρούσε μια απο τις δυο προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί ρατσιστικό — με βάση τον ορισμό του ΟΗΕ.

Η δεύτερη προϋπόθεση έχει να κάνει με την παρεμπόδιση ή ακύρωση της αναγνώρισης, επί ίσοις όροις, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών στο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό ή άλλο πεδίο της δημόσιας ζωής.

Ας υποθέσουμε πως η Β. Παπαχρήστου είναι ρατσίστρια. Λόγω ημιμάθειας δεν μπορεί να εκφράσει τον ρατσισμό της. Θέλει να τα βάλει με τους Μαύρους. Δεν γνωρίζει όμως ότι δεν είναι μαύροι όλοι οι κάτοικοι της Αφρικανικής ηπείρου. Στο απαίδευτο μυαλό της εξισώνει Αφρικανούς και Μαύρους. Πώς ακυρώνεται ή παρεμποδίζεται η αναγνώριση των δικαιωμάτων και ελευθεριών που περιγράφει η διακήρυξη του ΟΗΕ;

Πιστεύω πως με βάση τον ορισμό του ΟΗΕ, το χαζό τιτίβισμα της Παπαχρήστου δεν είναι ρατσιστικό. Η κοπέλα μπορεί να είναι αναίσθητη και ακαλλιέργητη, αλλά αυτό δεν την κάνει ρατσίστρια. (Με βάση τον συγκεκριμένο ορισμό. Με βάση την δική μου καλλιέργεια και αισθητική το tweet της ήταν ρατσιστικό).

Φτάσαμε λοιπόν στον αποκλεισμό λόγω ad hoc διάγνωσης ρατσισμού.

Τηρήθηκε κάποια διαδιακασία, κάποιο due process; Δόθηκε στην αθλήτρια η δυνατότητα να παράσχει εξηγήσεις; Της γνωστοποιήθηκε βάση ποιών κανονισμών ή νόμων τιμωρείται με αποκλεισμό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Στο βαθμό που η Ελληνική Αποστολή χρηματοδοτείται και από τους φορολογούμενους, υπήρξε η απαραίτητη διαφάνεια στην διαδικασία και στους κανονισμούς που οδήγησαν στον αποκλεισμό; Πώς τεκμηριώθηκε το ρατσιστικό περιεχόμενο του τιτιβίσματος; Βάση ποιού θεσμικού, νομικού, ή αλλιώς καθορισμένου ορισμού; Αν ο ορισμός του ΟΗΕ παραπάνω δεν ειναι επαρκές μέτρο, χρησιμοποιεί η Ελλάδα ή η ΕΟΕ μια πιο διασταλτική ερμηνεία; Ποιά, τίνος, πού;

Τέλος υπάρχει το ζητηματάκι της ελεύθερης έκφρασης. Του δικαιώματος που προστατεύει τον μισαλλόδοξο λόγο του πανάθλιου μητροπολίτη Πειραιώς, την εμετική αερολογία του Βύρωνος Πολύδωρα, την φασιστική διαλεκτική της Χρυσής Αυγής, και την ανελεύθερη φλυαρία της Αλέκας Παπαρήγα. Το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση προστατεύει ακόμη και τον ρατσιστικό λόγο.

Είναι αλήθεια πως το δικαίωμα αυτό δεν έχει αφαιρεθεί από την Βούλα Παπαχρήστου. Δημιουργείται όμως ζήτημα σεβασμού προς το δικαίωμα αυτό όταν η ενάσκησή του τιμωρείται με συνοπτικές και αδιαφανείς διαδικασίες.

Η μισαλλοδοξία, ο φασισμός, και ο ρατσισμός όμως δεν αντιμετωπίζονται με ποινές και αποκλεισμούς. Ο νους ανοίγει με παιδεία και καλλιέργεια.

Ας πήγαινε η Β. Παπαχρήστου στο Λονδίνο. Για να αγωνιστεί, αλλά και για να περάσει λίγες ώρες ως εθελόντρια σε κάποιο κέντρο κοινωνικής υποστήριξης προσφύγων από την Αφρική.

Ο σπασμωδικός αρχοντοχωριατισμός του αποκλεισμού τελικά δείχνει πως η ανωριμότητα της ΕΟΕ δεν διαφέρει και τόσο απο αυτή της άμυαλης αθλήτριας.

Γράφει στις 24 Μαΐου 2011 ο e-lawyer:

Έχει γίνει δηλαδή δικαστική συνείδηση πλέον ότι στο διαδίκτυο δεν εφαρμόζεται ο νόμος περί τύπου. Μια ευχάριστη έκπληξη για όσους ασχολούνται με υποθέσεις Διαδικτύου.

Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί επίσης το γεγονός πως ο δικηγόρος που το 2009 πήγε στα δικαστήρια τον συνιστολόγο Θέμη Λαζαρίδη με βάση το νόμο περι τύπου δηλώνει σήμερα εντυπωσιασμένος επειδή οι δικαστές εμπέδωσαν αυτό που ο ίδιος «αγνοούσε» πριν 18 μήνες.

Είμαστε άξιοι της μοίρας και της εξουσίας μας. Σκάστε και γαμάτε τις κότες. (Α. Λαμπρία)

Αυτά τα παιδιά μανάδες δεν έχουν; Γιαγιάδες; Αδερφές; Γυναίκες που να κέρδισαν τον σεβασμό τους δεν έχουν στη ζωή τους; Πώς φτάσαν νέοι άνθρωποι να ευτελίζουν τη γυναίκα, τον έρωτα έτσι. Αφήνω στην άκρη τον πολιτικό αμοραλισμό της εικόνας. Αυτός τρέφει τα φαινόμενα Φωτόπουλου, Παπασπύρου, Κόκκινου. Κι αυτοί με τη σειρά τους τρέφουν τον Κώστα Καραμανλή ή τον Γιώργο Παπανδρέου.

Στέκομαι όμως σε κάτι πιο σοβαρό, πιο σημαντικό: αυτά τα παιδιά αύριο θα γίνουν σύζυγοι και γονείς. Με την ψυχή τους βουτηγμένη στο σκατό της κομματικής παρακμής, με χαμένη την αισθητική, με καταστραμένη την δημιουργικότητα της νιότης τους, πώς θα συμπονέσουν, πώς θα αγαπήσουν, πώς θα γαλουχήσουν;

Γι αυτή την καταστροφή που προκαλούν τα κόμματα στο μέλλον της Ελλάδας δεν μιλά κανείς επώνυμος;

Δεν τόλμησε ο Γιώργος Παπανδρέου να διώξει από το ΠΑΣΟΚ το Νίκο Φωτόπουλο έπειτα από τα videos που κυκλοφόρησαν ευρέως δείχνοντας την αισθητική και τη διαλεκτική του. Τον έστειλε για καφέ και κουλουράκια στο Προεδρικό όμως.

Δεν τόλμησε ούτε ο Κώστας Καραμανλής να καταδικάσει την χορωδία «Βουλγαράκη-γάμησε-τον-πούστη-τον-Γιωργάκη». Ούτε ο Αντώνης Σαμαράς έχει τολμήσει ακόμη να καταδικάσει τα άτομα που εμφανίζονται στο video με τις πράσινες κότες, τα μπλε λουκάνικα και την πλαστική κουκλα. Αναρρωτιέμαι τι θα έλεγε η Πηνελόπη Δέλτα αν έβλεπε σήμερα την εικόνα αυτή που ανέχεται ο εγγονός της.

Δεν αισθάνονται την ανάγκη, οι λαλίστατοι πατέρες της εκκλησίας να πουν κάτι για το ρημαδιό που υφίσταται οι ψυχές αυτών των παιδιών; Γράφει επιστολές ο άγιος Πειραιώς στην Ελισάβετ της Αγγλίας και δεν βλέπει το κακό που γίνεται στον τόπο του; Σκούζει ο Άνθιμος της Θεσσαλονίκης για το χειροφίλημα του Μπουτάρη και δεν προλαβαίνει να δει τι ζημιά γίνεται στο μέλλον του τόπου;

Η διανόηση πού είναι; Ξέρει να φλυαρεί για τους Εβραίους ο Μίκης Θεοδωράκης, αλλά για την αξιοπρέπεια της νέας γενιάς δεν μπορεί να πει κάτι; Έχει λύση για τους λαθρομετανάστες ο Σαββόπουλος, ε ας βρει λίγο χρόνο να πει κάτι και για τη σαπίλα της ατέλειωτης παράγκας.

Οι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι; Ομερτά απέναντι στον βόθρο των φοιτητικών παρατάξεων; Γιατί;

Οι «Νέστορες» των κομμάτων; Οι πρυτάνεις — για όλα έχουν λόγο αλλά για την ασχήμια που γεννιέται μέσα στα αμφιθέατρά τους σιωπούν. Γιατί;

Το έλλειμα δημοκρατίας στα σώματα ασφαλείας που διαπίστωσε όψιμα ο αρμόδιος υπουργός είναι μια διάγνωση που μόνο ένας γνήσιος εκπρόσωπος του βαθέως ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να κάνει. Στην ΕΛ.ΑΣ. υπάρχει κυρίως έλλειμα επαγγελματισμού. Αν αποκατασταθεί αυτό θα μειωθούν και τα κρούσματα αυθαίρετης, αλόγιστης και καταχρηστικής βίας — όπως αυτό που έστειλε άνθρωπο στην εντατική με σοβαρό κρανιοεγκεφαλικό τραυματισμό. (Διότι στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που περισσεύει η δημοκρατία είδαμε τις επιδόσεις του κ. Φωτόπουλου — ο οποίος παραμένει μέλος του ΠΑΣΟΚ αφού ούτε ο πρόεδρος του κινήματος ούτε κανείς άλλος αισθάνθηκε από στοιχειώδες φιλότιμο και αξιοπρέπεια να τον αποβάλλει).

Όσον αφορά την αστυνομία, τα πράγματα είναι απλά. Δουλειά της δεν είναι να τιμωρεί και μάλιστα με αλόγιστους ξυλοδαρμούς. Δουλειά της είναι να επιβάλλει την τάξη και να στέλνει στη δικαιοσύνη παραβάτες του νόμου συλλέγοντας τεκμήρια για να στηρίξει τις κατηγορίες.

Από τη στιγμή που ο παραβάτης είναι πεσμένος στο έδαφος, σταματάει η βία, μπαίνουν οι χειροπέδες, και πάμε για τον επόμενο. Αυτά τουλάχιστον λένε τα βασικά εγχειρίδια αστυνόμευσης που καθορίζουν τα όρια της απαραίτητης αστυνομικής βίας.

Οι εικόνες που έχουμε δει κατα καιρούς σε videos δείχνουν μια ΕΛ.ΑΣ. με ελλειπή επαγγελματισμό. Τόσο ελλειπή που κάποιες φορές πέφτουν θύματα της ανικανότητάς τους κι οι ίδιοι οι αστυνομικοί.

Η έλλειψη επαγγελματισμού στις κρατικές υπηρεσίες είναι μεγάλο δράμα για τον τόπο. Έχουμε γεμίσει λειτουργούς ενώ χρειαζόμαστε καλούς, ευσυνείδητους, καταρτισμένους επαγγελματίες. Όσο αναζητούμε τα κακά της αστυνόμευσης σε δημοκρατικά ελλείματα και άλλες ανοησίες του κομματικού ξύλινου λόγου, το αίσθημα ασφαλείας των πολιτών θα μειώνεται μαζί με τον σεβασμό (αν έχει απομείνει δηλαδή) απέναντι στα σώματα ασφαλείας.

Αν ο κ. Παπουτσής είχε ο ίδιος ένα στοιχειώδες ισοζύγιο δημοκρατικότητας θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί. Άλλωστε το κόμμα του ως αντιπολίτευση είχε ζητήσει για παρόμοιο περιστατικό την παραίτηση Πολύδωρα. Στην δημοκρατική λογιστική του τόπου μας όμως φοβάμαι πως η δημοκρατικότητα περισσεύει στα έδρανα της αντιπολίτευσης και στερεύει στα υπουργικά.