Άρθρο του Διονύση Γουσέτη *
Μου έρχονται δάκρυα όταν διαβάζω στην εφημερίδα την απελπισία των συμπολιτών που βλέπουν να χάνουν τη δουλειά τους, ξέροντας ότι δεν θα μπορέσουν να την αντικαταστήσουν. Το φάσμα της μόνιμης ανεργίας είναι μια από τις χειρότερες ανθρώπινες τραγωδίες. Δεν είναι μόνο η έλλειψη του οικονομικού πόρου. Είναι και η κοινωνική υποβάθμιση και απομόνωση. Ο άνεργος αποφεύγει τις παρέες. Όχι μόνο γιατί δεν έχει να πληρώσει το ρεφενέ του καφενείου, ούτε μόνο επειδή ντρέπεται για την κατάντια του. Είναι και που δεν έχει πια τι να συζητήσει με τους φίλους. Εκείνοι συζητούν την καθημερινότητά τους στη δουλειά, στον κόσμο που συναλλάσσονται. Εκείνος δεν έχει καθημερινότητα, πέρα απ’ το να τσακώνεται με τη γυναίκα του που, όσο περισσότερο περιφρονεί τον εαυτό του, τόσο περισσότερο τη μισεί. Τσακώνεται για το φαγητό που είναι άνοστο, το σκόρδο που δεν του αρέσει, τα φώτα που δεν κάνει οικονομία, το θόρυβο που κάνει και την ξυπνάει. Λίγο λίγο, τον κόβουν και οι φίλοι. Παύουν να του τηλεφωνούν. Τι να του πουν άλλωστε;