Schweppes? Τί μου έπ’ς;

Βράδι Κυριακής του Πάσχα, ο μπατζανάκης κι εγώ έχουμε βγει για ένα ποτό στο λιμάνι του Γαλαξειδίου. Οι δυό μας, έπειτα από μια καταπληκτική μέρα με φίλους και τις οικογένειές μας. Περνούμε μπροστά από το μπαράκι Το Κιόσκι και η μουσική του ’80 μας τραβάει. Sweet Dreams are Made of This. Καθόμαστε.

Απολαμβάνουμε το ποτό μας, την ωραία μουσική, την εμπειρία μιας ξεχωριστής μέρας, και συζητούμε τα δικά μας. Όταν ξαφνικά σηκώνεται ένα ολόκληρο τραπέζι (καμια 10ριά άτομα) και ξεκινούν φασαρία με τον ιδιοκτήτη του μπαρ. Βρισίδι, ουρλιαχτά, απειλές, σπρωξίματα, φωνές, οι ψυχραιμότεροι να συγκρατούν τους θερμόαιμους, χαμός.

Τι είχε συμβεί; Οι πελάτες είχαν την εντύπωση πως το Schweppes tonic water που ήπιε η έγγυος συγγενής τους ήταν ληγμένο. Κι απαιτούσαν από τον ιδιοκτήτη να τους δείξει το μπουκάλι. Ο ιδιοκτήτης αρνήθηκε με αποτέλεσμα να γίνει ο χαμός που περιγράφω παραπάνω. Για 15 λεπτά, 10 ενήλικες μεταξύ των οποίων και μια έγγυος γυναίκα, ουρλιάζουν, τσιρίζουν, ετοιμάζονται να πιαστούν στα χέρια. Τα πνεύματα τελικά ηρεμούν, οι διαμαρτυρόμενοι θαμώνες επιστρέφουν στο τραπέζι τους με την έγγυο συγγενή τους κι αρκετοί ανάβουν τσιγάρο για να καλμάρουν.

Τι να πρωτοπαρατηρήσω;

Έγγυος που πίνει προϊόν με κινίνο; Δεν θα έπρεπε.

Κατά τη διάρκεια του καβγά κανείς δε νοιάζεται για την έγγυο γυναίκα και το έμβρυο. Αν υποπτεύεσαι πως ήπιε ληγμένο tonic κι αν νομίζεις πως το ληγμένο tonic έχει επιπτώσεις, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να την πας στο πλησιέστερο νοσοκομείο, ή κέντρο υγείας. Το τελευταίο που κάνεις είναι να την υποβάλλεις στην ένταση ενός εντονότατου διαπληκτισμού.

Κανείς από τους συγγενείς της δεν τηλεφωνεί στο γιατρό της να μάθει αν το ληγμένο tonic απειλεί την υγεία της ίδιας και του μωρού.

Στην ένταση συμμετείχε και η ίδια η έγγυος, υποβάλοντας έτσι τον οργανισμό της και το μωρό της σε αχρείαστο stress. Η παρέα της μετά τη λήξη του περιστατικού, άναψε τσιγάρα δίπλα στην έγγυο γυναίκα.

Η εικόνα είναι τραγική αλλά όχι σοβαρή. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν μια κρίσιμη στιγμή. Η συγκινησιακή φόρτιση και η παρελκόμενη αδυναμία αναγνώρισης προτεραιοτήτων, δεν είναι καλό πράγμα.

Share

Επαρχιωτισμός

Ο Νίκος Μαραντζίδης γράφει στο protagon περι του αφόρητου επαρχιωτισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Αφόρητος όμως και σιχαμερός είναι ο ελιτισμός του συντάκτη ο οποίος άθελα ή σκόπιμα χωρίζει τον τόπο σε επαρχιώτες και κοσμοπολίτες.

Είμαι επαρχιώτης και κοσμοπολίτης. Σιχαίνομαι την άγνοια, την υπεροψία, και την κοντοφθαλμοσύνη που οδηγεί σε διακρίσεις μεταξύ επαρχιωτών και μη. Είμαι επαρχιώτης και μιλώ 4 ξένες γλώσσες· πέρασα από την ανανεωτική αριστερά και τον Ρήγα. Σιχαίνομαι το δήθεν ύφος του κίβδηλου ελιτισμού. Είμαι επαρχιώτης και έχω δει τον κύκλο Der Ring des Nibelungen στο Bayreuth· δυο φορές. Αηδιάζω όμως απέναντι στην ψευτοκουλτούρα αυτών που υποτιμούν την επαρχία.

Ο Νίκος Μαραντζίδης έχει πρόβλημα με την πνευματική και πολιτική πενία του ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνοι. Η πενία αυτή όμως και η εσωστρέφεια του ετερόκλητου συνοθυλεύματος που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαρχιωτισμός. Είναι πολιτική ανεπάρκεια, είναι πολιτική ημιμάθεια, λαϊκισμός, πατριδοκαπηλεία, κουτοπονηρία, σοβινισμός, ελαφρο-εθνικισμός κ.ά. Αυτά δεν συνδέονται με τον επαρχιωτισμό.

Η ελλειματική πολιτική και ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ δεν συνιστούν επαρχιωτισμό. Ο Νίκος Μαραντζίδης υποτιμά τη μισή Ελλάδα για να κρίνει ένα περιστασιακό και ευκαιριακό πολιτικό μόρφωμα. Πρόκειται για πενία λόγου ή για υπεροψία; Όπως και να’χει, ως επαρχιώτης αισθάνομαι προσβεβλημένος από το κείμενο του Μαραντζίδη. Κι ως επαρχιώτης λέω το εξής: άνθρωπος που θεωρεί την μισή Ελλάδα αρχέτυπο ανοησίας, εσωστρέφειας, και ημιμάθειας, δεν διαφέρει και πολύ απ αυτους που κρίνει. Απλως δεν το ξέρει, κι ο χρόνος θα το δείξει.

Share

Πέντε νότες της ψυχής

Οι πρώτες πέντε νότες για τα έγχορδα από το 2ο μέρος της 7ης Συμφωνίας του Beethoven.

Ο ρυθμός δίνει την εντύπωση πως κάτι πλησιάζει. Πέντε νότες, όλες κι όλες, μοιρασμένες στις βιόλες, στα τσέλα, και στα μπάσα. Δυο συμφωνίες νωρίτερα, η έλευση της Μοίρας αναγγέλεται με τέσσερεις κρούσεις. Τίνος την έλευση δηλώνουν τώρα οι πρώτες νότες στο δεύτερο μέρος της 7ης Συμφωνίας;

Ένα βήμα. Δύο βιαστικά βήματα. Δυο ακόμη βήματα. Ξανά. Ξανά και ξανά. Σαν βροντές από μια ρυθμική θύελλα, που πλησιάζει απειλητικά και περιπαικτικά.

Γεμάτη θλίψη και δέος, η σκοτεινότερη ίσως συγχορδία της λά ελάσσονος που προκύπτει από τις πρώτες νότες των εγχόρδων, ακούγεται σαν μακρινό σάλπισμα, μακρινή καταιγίδα, ή βηματισμός θλιβερής πομπής που ξεπροβοδίζει νεκρό.

Οι βιόλες κρατούν την ίδια νότα. Τα τσέλα και τα μπάσα παίζουν την ίδια νότα τρεις φορές και χαμηλώνουν τις επόμενες δύο. Το μοτίβο αυτό επαναλαμβάνεται δυο ακόμη φορές. Αισθάνεσαι τον ουρανό να γίνεται βαρύτερος, μελανότερος.

Ο νούς περιμένει τις βιόλες και τα τσέλα να επαναλάβουν για τρίτη φορά τις πέντε νότες του μοτίβου. Αλλά από τα όργανα αυτά εμφανίζεται το δεύτερο μοτίβο.

Το ξεκίνημα του δεύτερου μοτίβου για τις βιόλες στο δεύτερο μέρος της 7ης Συμφωνίας.

Πάλι σε λα ελάσσονα, το δεύτερο μοτίβο είναι λιγότερο απειλητικό, λιγότερο ζοφερό.

Το πρώτο μοτίβο έχει περάσει στα βιολιά. Κι ανάμεσα στο πρώτο και δεύτερο μοτίβο ισορροπούν τα μπάσα.

Τα δυο μοτίβα εναλλάσονται μεταξύ πνευστών και εγχόρδων, μεταξύ πρώτων και δεύτερων βιολιών. Καθώς ωριμάζει η σύνθεση, τα μοτίβα συγκρούνται και από τα πνευστά ξεπηδά η πανηγυρική λα μείζονα που χαρακτηρίζει το δεύτερο μισό του κομματιού.

Τα σύννεφα της καταιγίδας διαλύονται. Το πρώτο μοτίβο όμως, οι αυστηρά λιτές πέντε νότες, θα ξανακουστούν αρκετές φορές ως το τέλος του κομματιού αυτού. Και με το μοτίβο αυτό θα κλείσει το 2ο μέρος της 7ης Συμφωνίας.

(Γράφτηκε με αφορμή τα 200 χρόνια από τη σύνθεση της 7ης Συμφωνίας)

Youtube: Το 2ο μέρος της 7ης, με οπτική αναπαράσταση.

Youtube: Το 2ο μέρος της 7ης, από τη Φιλαρμονική του Βερολίνου υπό τον Karajan.

Share

Εκλογές (στις ΗΠΑ)

Με αφορμή τις αυριανές εκλογές στις ΗΠΑ παρουσιάζω μια σύνοψη των εκλογικών διαδικασιών. Οι διαδικασίες αυτές διαφέρουν από Πολιτεία σε Πολιτεία και συχνά από κομητεία σε κομητεία (διοικητική υποδιαίρεση της Πολιτείας). Σε γενικές γραμμές όμως ακολουθούν το ίδιο μοτίβο.

Οι κύριες εκλογές στις ΗΠΑ είναι οι εξής τέσσερεις:

  • Προεδρικές εκλογές (κάθε 4 χρόνια)
  • Εθνικές εκλογές (κάθε 2 χρόνια)
  • Πολιτειακές εκλογές (κάθε 2 ή 4 χρόνια ανάλογα με την πολιτεία)
  • Τοπικές εκλογές (κάθε 2 ή 4 χρόνια ανάλογα με την πολιτεία)

Για πρακτικούς λόγους, οι εκλογές προγραμματίζονται για την ίδια μέρα, την πρώτη Τρίτη μεταξύ 2 και 8 Νοεμβρίου.

Σε πολλές εκλογικές περιφέρειες τα ψηφοδέλτια είναι εννιαία, δηλαδή συμπεριλαμβάνουν υποψήφιους διαφορετικών κομμάτων και για διαφορετικές εκλογές (πχ, εθνικές και προεδρικές, κοκ).

Για διευκόλυνση των ψηφοφόρων, δημιουργούνται ειδικά εκλογικά τμήματα στα οποία μπορεί κανείς να ψηφίσει πριν την ημέρα των εκλογών, συχνά ως κι ένα μήνα νωρίτερα. Επιπλέον υπάρχει η δυνατότητα της επιστολικής ψήφου.

Οι προεδρικές εκλογές είναι έμμεσες. Οι ψηφοφόροι δεν εκλέγουν πρόεδρο αλλά εκπροσώπους για την πολιτεία τους, οι οποίοι στη συνέχεια θα εκλέξουν τον πρόεδρο. Οι αντιπρόσωποι αυτοί λέγονται εκλέκτορες. Συνήθως ο προεδρικός υποψήφιος με τη λαϊκή πλειοψηφία έχει και την πλειοψηφία του σώματος των εκλεκτόρων και αναδεικνύεται πρόεδρος.

Σπάνια, όμως, είναι πιθανή η αναντιστοιχία μεταξύ λαϊκής πλειοψηφίας και πλειοψηφίας στο σώμα των εκλεκτόρων. Αυτό έγινε τελευταία φορά το 2000 όταν αναδείχτηκε πρόεδρος ο G. W Bush που έλαβε λιγότερες λαϊκές ψήφους από τον Al Gore αλλά κέρδισε την πλειοψηφία των εκλεκτόρων. Η αναντιστοιχία αυτή οφείλεται στο γεγονός πως ο αριθμός των εκλεκτόρων ανά πολιτεία δεν είναι απόλυτα εναρμονισμένος με τον πληθυσμό της πολιτείας.

Γι αυτό βλέπουμε σήμερα τους υποψηφίους να συγκεντρώνουν τις προσπάθειές τους σε συγκεκριμένες πολιτείες όπως το Ohio. Κερδίζοντας τις πολιτείες-προμαχώνες (battleground states), κερδίζουν περιθώρια ασφαλείας στο σώμα των εκλεκτόρων.

Στις εθνικές εκλογές οι πολίτες εκλέγουν Γερουσιαστές (US Senators) και Αντιπροσώπους (US Representatives). Οι εκλογές αυτές είναι άμεσες. Οι Γερουσιαστές και οι Αντιπρόσωποι συγκροτούν τα δυο νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ: τη Γερουσία (Senate) και τον Οίκο (ή Βουλή) των Αντιπροσώπων (House of Representatives). Μαζί τα δυό σώματα αποτελούν τη Σύνοδο (Congress) των Ηνωμένων Πολιτειών.

Κάθε πολιτεία εκλέγει δύο Γερουσιαστές. Ο αριθμός των Αντιπροσώπων για κάθε πολιτεία είναι ανάλογος του πληθυσμού της. Ο συνολικός αριθμός Αντιπροσώπων είναι 435.

Η θητεία των Αντιπροσώπων είναι διετής. Η θητεία των Γερουσιαστών είναι εξαετής. Κάθε δυο χρόνια γίνονται εκλογές για όλες τις έδρες στον Οίκο των Αντιπροσώπων και για το 1/3 των εδρών της Γερουσίας. Όταν οι εθνικές εκλογές δεν συμπίπτουν με την προεδρική εκλογή, ονομάζονται Εκλογές Μεσοδιαστήματος (Midterm Election).

Στις πολιτειακές εκλογές οι ψηφοφόροι αναδεικνύουν πολιτειακούς κυβερνήτες, γερουσιαστές και αντιπροσώπους για τα πολιτειακά νομοθετικά σώματα, καθώς και άλλους αξιωματούχους για την Πολιτεία τους. Και αυτές οι εκλογές είναι άμεσες.

Στις τοπικές εκλογές οι πολίτες εκλέγουν δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους, αξιωματούχους τοπικών σχολικών περιφερειών, δικαστές, εισαγγελείς, σερίφηδες, προέδρους και στελέχη των κομητειών, διευθυντές εταιρειών κοινής οφελείας, κ.ά.

Οι τοπικές εκλογές, μαζί με τις πολιτειακές εκλογές, είναι ίσως και οι πιο σημαντικές για την καθημερινή ζωή των πολιτών στις ΗΠΑ.

Τα εκλέξιμα αξιώματα διαφέρουν απο πολιτεία σε πολιτεία και ορίζονται από τα πολιτειακά Συντάγματα καθώς και από τις ιδρυτικές διακηρύξεις των κομητειών και πόλεων. Για παράδειγμα στο Δήμο του Σικάγο το αξίωμα του Δημάρχουν είναι εκλέξιμο. Το γειτονικό Oak Park δεν έχει τέτοιο αξίωμα και η διαχείριση του εκεί Δήμου γίνεται από επαγγελματικό στέλεχος το οποίο προσλαμβάνεται και αξιολογείται από ένα σώμα δημοτικών συμβούλων και επιτρόπων που εκλέγονται άμεσα.

Την ευθύνη για την διεξαγωγή των εκλογών, κάθε επιπέδου, έχει η κάθε Πολιτεία. Για πρακτικούς σκοπούς η ευθύνη αυτή επιμερίζεται στις κομητείες. Τα εκλογικά τμήματα στήνονται σε δημόσιους χώρους (εκκλησίες, βιβλιοθήκες, δημοτικά καταστήματα, εστιατόρια, κ.ά.) αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να μην διακόπτεται η λειτουργία των χώρων αυτών. Η επίβλεψη των εκλογικών τμημάτων γίνεται από εθελοντές πολίτες (election judges).

Share

Παραιτήσου

Όχι απο ευθιξία απέναντι στις κατηγορίες που μπορεί τελικά να είναι και άδικες ή αβάσιμες. Αλλά επειδή στους Έλληνες αξίζουν καλύτερα.

Ένας λεβεντομαλάκας λιγότερο είναι μια καλή αρχή.

Share

45

Μπαίνοντας στα 45 τον περασμένο μήνα δανείστηκα ένα παλιό σκίτσο του Αρκά για να περιγράψω κάτι καινούριο στη ζωή μας.

Έπειτα από τέσσερεις εξωσωματικές η Breeda, στα 43 της, έμπαινε στην 20η βδομάδα της εγκυμοσύνης. Μια μετά την άλλη οι εξετάσεις που κάναμε για τα προβλήματα που μπορούσε να να παρουσιάσει η εγκυμοσύνη, έβγαιναν καλές. ΄Ηδη από τα μέσα Μαΐου είχαμε αρχίσει να λεμε τα νέα μας σε γνωστούς και συγγενείς.

Γνωρίζαμε πως περιμέναμε αγόρι και είχαμε αρχίσει να κοιτούμε ονόματα· η Breeda έψαχνε για Ελληνικά κι εγώ για Ιρλανδικά.

Στο τέλος της 20ης βδομάδας η εγκυμοσύνη κατέληξε με αποβολή.

Η μόνη επιλογή που είχαμε ήταν αν η περιπέτεια θα έκλεινε με τοκετό εντός 18 ωρών ή με χειρουργική επέμβαση έπειτα απο τρεις μέρες. Στο υπερηχογράφημα doppler ο χτύπος της καρδιάς του μωρού γινόταν σταδιακά ασθενέστερος. Μετά τις 9 το βράδι δεν ακουγόταν.

Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε με τοκετό. Τουλάχιστον έτσι, σκεφτήκαμε, την επόμενη μέρα θα είμασταν στο σπίτι μας, στο περιβάλλον μας, και αυτό θα βοηθούσε. Η άλλη επιλογή — να επιστρέψουμε δηλαδή 2 μέρες αργότερα για την επέμβαση που λέγεται D&C — μας φάνηκε εξαιρετικά ψυχοφθόρα.

Η φαρμακευτική αγωγή για την πρόκληση τοκετού ξεκίνησε στις 11 το βράδι. Η Breeda μπόρεσε να κοιμηθεί λίγες ώρες παρά τα ρήγη που προξενούν τα φάρμακα. Γέννησε στις 11:58 π.μ., ανήμερα Bloomsday. Το πιστοποιητικό θανάτου γράφει intra-uterine fetal demise. Η πιθανότερη αιτία μάθαμε, ήταν ενδομήτρια μόλυνση που δεν φάνηκε εγκαίρως στις εξετάσεις.

Μετά τον τοκετό κρατήσαμε το μωρό μαζί μας για λίγες ώρες. Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν είμασταν βεβαιοι αν θέλαμε να τον δούμε. Ανησυχούσα για την Breeda. Παρόλη τη δύναμη και την αντοχή της, φοβόμουν μήπως την καταρρακώσει η θέα του νεκρού μωρού.

Αντέξαμε.

Και έτσι τον αποχαιρετίσαμε μόνοι μας στο ήσυχο δωμάτιο.

Φεύγοντας από το νοσοκομείο πήραμε μαζί μας το μπλε σκουφάκι που του έδωσαν οι νοσοκόμες καθώς και την μικρή κουβερτούλα με την οποία τον είχαν τυλίξει.

Επίσης πήραμε μαζί μας αποτυπώματα από τις πατούσες του.

Απόηχοι μιας πολύ σύντομης ζωής, μιας παρουσίας που μόλις είχαμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε.

Πριν λίγες μέρες παραλάβαμε την τέφρα του. Ελάχιστη.

Θα σκορπίσουμε λίγη στη Geneva, το γραφικό χωριουδάκι δυτικά του Σικάγο όπου πήγαμε με τη Breeda για το πρώτο μας δείπνο το 2000.

Λίγη θα αφήσουμε στο σκαρί της Hilma Hooker, 30 μέτρα κάτω από το νερό στα κοράλια της Bonaire που είναι το δεύτερο σπίτι μας.

Θα σκορπίσουμε λίγη ακόμη στο Slí an Chroí, εκεί που παντρευτήκαμε στην Ιρλανδία.

Και θα φέρουμε λίγη στη Δράμα να αφήσουμε στον τάφο του αδερφού μου — επειδή η Breeda είχε διαλέξει να ονομάσουμε τον γιό μας Αριστείδη.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να μας έχει προετοιμάσει για την εμπειρία που βιώσαμε και για τις αποφάσεις που πήραμε μέσα σε λίγες ώρες. Ήταν ίσως οι δυσκολότερες ώρες της ζωής μας. Και μ’ αυτές πάτησα τα 45.

Share

Γρ.

Την βδομάδα που μας πέρασε έμαθα για τον θάνατο του Γρηγόρη Πεντζίκη. Τον γνώρισα το 1984. Φιλόλογος αυτός στο 1ο Λύκειο Δράμας, μαθητής της β’ λυκείου εγώ. Έχοντας ξεκινήσει να γράφω τους πρώτους μου στίχους. Δεθήκαμε με φιλία απο τότε.

Για να γράψεις, μου είχε πει, πρέπει πρώτα να διαγράψεις. Ποίηση, μας έλεγε, είναι η ανατροπή της καθημερινής διαλεκτικής. Η ποίηση είναι μια κατ’ εξοχην σωματική πράξη.

Ταξιδεύοντας στη Δράμα εδώ και χρόνια, βλεπόμασταν και τα λέγαμε, αλλοτε στο σπίτι του άλλοτε στου Μουστάκα. Άσβεστο το πάθος του για πνευματική ζωή. Για πνευματώδη συζήτηση. Για στίχους και κείμενα. Διάβασες το τελευταίο της Γεωργίας; Τι κάνει η Άννα; Μου άρεσε το τελευταίο σου γράμμα. Είδα τη Σύλβια τις προάλλες.

Ο Γρηγόρης Πεντζίκης ήταν ένας απο τους ανθρώπους που με δένουν με την Ελλάδα και με τη Δράμα.

Η αναγγελία του θανάτου θα έκανε τον Γρηγόρη να γελάσει. Δράμα-Μιλάνο-Σικάγο-Δράμα-Αθήνα. Ο θάνατος του φίλου, του ποιητή παγκοσμιοποιημένος. Με μήνυμα από την αδελφική φίλη στο Μιλάνο ενω ταξίδευα εκτός Σικάγο. Έγραψα της Άννας στην Αλεξανδρούπολη.

Τη βδομάδα που έφυγε ο Γρηγόρης ήταν και τα γεννέθλια του αδερφού μου τον οποίο αγαπούσαν ο Γρηγόρης και η Τζουλιάνα. Αν ζούσε ο Αριστείδης Ηρακλειώτης σήμερα θα ήταν 43.

Στους δυο φίλους που ξανάσμιξαν, αφιερώνω ένα ποίημα της αγαπημένης μας Γεωργίας Τριανταφυλλίδου από τη συλλογή της Δικαίωμα Προσδοκίας (Άγρα, 2008).

ΙΔΑΝΙΚΟΣ Α.Η. ΔΡΑΜΗΝΟΣ

Ήταν ωραίος. Μύριζε παιδικό σαπούνι.
Για χρόνια τα χελιδόνια οσμίζονταν αλάνθαστα
ώσπου τα μαλλιά του προσπέρασαν τον Μάρτιο
κι ο ουρανός σκίστηκε άκαιρες ψαλιδιές.
Ήταν νέος. Σίγουρος για το τέλος του παιχνιδιού
με το μαχαίρι να φέρνει βόλτες γύρω από το σώμα
μα να πληγώνει βαθιά το στρώμα.
Μαρτύρησε έκπληκτος στην πόλη που γεννήθηκε
κι ούτε κανείς μαρτύρησε ποτέ την έκπληξή της.

Share

Προσεχώς …

Λίγο τα ταξίδια τις τελευταίες βδομάδες, λίγο η ενασχόληση με το 17:28 και το r2tm, τον τελευταίο καιρό έχω αμελήσει το ιστολόγιο. Με αποτέλεσμα η κεντρική σελίδα να προβάλλει έναν αρνητικό τόνο που δεν είχα πρόθεση να δώσω. Όπου να’ναι όμως τελειώνω μερικά νέα κείμενα με τα οποία ελπίζω να επιστρέψει το ιστολόγιο σε μια πιο ομαλή ροή. Στα νέα κείμενα που θα δημοσιευτούν εντός των προσεχών ημερών λοιπον γράφω:

  • για τον φίλο μου ποιητή Γρηγόρη Πεντζίκη που έφυγε την περασμένη βδομάδα,
  • για την ανοιχτή επιστολή του Νίκου Παππά,
  • για την ανώτατη παιδεία στην μεταμνημονιακή Ελλάδα.

Καλό σαββατοκύριακο, στο μεταξύ.

 

Share

Αγαπητέ μου συνονόματε

Γιάννενα, άνοιξη του 1987, μέρα ηλιόλουστη, ό,τι έπρεπε για καφέ στα Λιθαρίτσια. Εκεί τότε γνώρισα τον Λεωνίδα Κύρκο. Ω, τον αγαπητό συνονόματο, είπε. Από τότε έτσι προσφωνούσαμε ο ένας τον άλλο, απολαμβάνοντας τη συνωνυμία μας. Κρατήσαμε μια επαφή, περισσότερο προσωπική παρά πολιτική. Αν βρισκόμουν Αθήνα θα βρισκόμασταν έστω και για λίγο.

Από γράμμα του Λεωνίδα λίγο πριν το έμφραγμα του 2007. Τα δικά μου τρεχάματα με τη δουλειά, λίγο οι περιπέτειες με την υγεία του, σταμάτησαν την αλληλογραφία μας.

Τελευταία φορά τον είδα το 2007, λίγο μετά το γάμο της Sinead και του Γιώργου. Καθήσαμε για καφέ κοντά στο σπίτι του. Μου έδωσε το βιβλίο του. Μιλήσαμε ώρα. Κάθε τόσο σταματούσαν γνωστοί του και άγνωστοι να του πουν καλημέρα, μια καλή κουβέντα για το βιβλίο του, και να τον ρωτήσουν πώς ειναι, πού θα πάει το καλοκαίρι, πώς βλέπει τα πράγματα. Πριν επιστρέψω στο Σικάγο εκείνο το καλοκαίρι του έστειλα ένα γράμμα με τις (θετικές) εντυπώσεις μου για το βιβλίο του και τις (αρνητικές) ανησυχίες μου για την Ελλάδα. Λίγες μέρες αργότερα έλαβα την απάντησή του ταχυδρομημένη στις ΗΠΑ. Ήταν το τελευταίο γράμμα που πήρα από τον αγαπητό συνονόματο. Πέντε μέρες αργότερα ήταν στο νοσοκομείο με έμφραγμα.

Δεν ξαναβρεθήκαμε απο το 2007, αν και ακολούθησαν τρία ταξίδια στην Ελλάδα. Μιλήσαμε από το τηλέφωνο τα Χριστούγεννα του 2008 και τον άκουσα αδύναμο.

Ένας φίλος μου έγραψε παλιότερα για τον Κύρκο πως αντιστάθηκε σε ό,τι άξιζε να αντισταθεί κανείς στις εποχές που έζησε: Ναζί, Σταλινισμό, Χούντα, Λαϊκισμό. Είναι μεγάλη υπόθεση να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα μια ζωή και στο τέλος να δικαιώνεσαι για κάθε μια από τις αντιστασιακές επιλογές σου. Ο αγαπητός συνονόματος όμως ήταν κάτι μεγαλύτερο από αυτό. Είχε μοναδική ικανότητα να κάνει υπερβάσεις δίχως υπερβολές, και ιστορικούς συμβιβασμούς δίχως φανφάρες. Ήταν ο πιο μετριοπαθής, διαλλακτικός, και ορθολογιστής πολιτικός που γνώρισα ποτέ μου στην Ελλάδα. Είχε μια ωραία ανθρωπιά μέσα του ο Λεωνίδας.

Το φερε η τύχη εκείνη την άνοιξη του 1987 να γνωριστώ μ’ έναν εξαιρετικό άνθρωπο. Να βρεθώ μαζί του για ωραίες συζητήσεις στα Εξάρχεια στα χρόνια που ακολούθησαν. Και σήμερα, 8000 χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο που ανταμώσαμε τελευταία φορά, να αισθάνομαι μια ανείπωτη λύπη μαζί και χαρά. Λύπη που δεν θα τον ξαναδώ. Χαρά (και ευγνωμοσύνη) για τις αναμνήσεις και τα μαθήματα που μου άφησε.

Share