Σήμερα, την πιο σκοτεινή μέρα του χρόνου σκέφτομαι φίλους στην Ελλάδα που αντέχουν το σκοτάδι και τις σκιές. Φίλους παλιούς και νέους, αυτοπρόσωπους και διαδικτυακούς. Που σκέφτονται και που αντιστέκονται. Που δεν παρασύρονται από τον παραλογισμό της κρίσης. Που δεν πιστεύουν παραμύθια για τα δισεκατομμύρια του Σιώρρα, τα πετρέλαια του Αιγαίου, τις διεθνείς συνομωσίες κατά της Ελλάδας. Για ψεκασμούς. Για μαγικές λύσεις.

Τη μέρα αυτή σκέφτομαι δικούς μου ανθρώπους που ανοίγουν βιβλία, αναζητούν πηγές, και μαθαίνουν. Ανθρώπους που θησαυρίζουν με τα πιο ανεκτίμητα αγαθά που μας έχουν απομείνει: λογική, γνώση, κριτική σκέψη. Φίλους δεξιούς κι αριστερούς, μα πάνω απ όλα ανθρωπιστές και προοδευτικούς.

Ανθρώπους που δεν ανέχονται την ημιμάθεια, δεν ανέχονται την διαστρέβλωση εννοιών και θεσμών. Σκέφτομαι ανθρώπους που γνωρίζουν και σέβονται ανθρώπινα δικαιώματα. Που βλέπουν τα πραγματικά αίτια της κρίσης. Που αντί για παραδειγματικές (δηλαδή εκδικητικές) τιμωρίες αόριστων υπευθύνων, αναζητούν υποδειγματικές λύσεις στα προβλήματα της κρίσης.

Φίλους και φίλες όπως την Άννα Τ., τον Αντύπα Κ., την Αρετή Γ., τη Βίβιαν Ε., τον Γιάννη Δ., τον Γιάννη Κ., τον Γιώργο Σ., τον Δημήτρη Κ., τον Ευδόκιμο Τ., τον Κώστα Κ., τον Κωστή Γκ., τον Λουκά Β., τον Μπάμπη Χ., τον Ορέστη Κ., τον Περικλή Μ., τον Περικλή Κ., τον Πολυχρόνη Μ., τον Χρήστο Ε., τον Χρήστο Σ., τον Χρήστο Γρ., τη Χριστίνα Δ., και άλλους.

Ανθρώπους που έχουν δει δυο πράγματα εκτός συνόρων. Που έχουν συγκρίνει. Που πονούν την Ελλάδα αλλα δεν της χαρίζονται. Που βλέπουν τα στραβά της και τα λένε. Δίχως φόβο. Δίχως πάθος. Επειδή μόνο έτσι μπορούμε να πάμε μπροστά: αναγνωρίζοντας τα μειονεκτήματά μας πρώτα.

Τη μέρα που στην άλλη μεριά της Γης γιορτάζουν το ηλιοστάσι, τη μέρα που η μεγαλύτερη νύχτα σέρνεται πάνω από την Ελλάδα, σκέφτομαι τους φίλους μου που κρατούν φως κι ελπίδα, γνώση και λογική μέσα τους.

Μετα τη μεγάλη νύχτα, οι μέρες γίνονται φωτεινότερες.

Καλιό ηλιοστάσι. Και καλή αντάμωση.

Το ψέμα του όσον αφορά το γάμο ομόφυλων ζευγαριών, εκ των υστέρων ο Έλληνας Υπουργός Δικαιοσύνης το χαρακτήρισε λάθος εκ παραδρομής.

Έκανα εκ παραδρομής ένα λάθος στο ρήμα που χρησιμοποίησα για τη Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Δεν ισχύει ότι το απαγορεύει, αλλά ότι δεν το προβλέπει. Μιλά για γάμο μεταξύ γυναίκας και άντρα. — www.in.gr 04.12.2014

Δικαιολογώντας το ψέμα του ο Υπουργός Δικαιοσύνης, λέει και δεύτερο. Ότι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση μιλά για γάμο μεταξύ γυναίκας και άντρα. Όμως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει νομολογήσει το 2010 πως:

στο εξής το Δικαστήριο δεν θα θεωρεί ότι το δικαίωμα γάμου που κατοχυρώνεται στο άρθρο 12 [της Συνθήκης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων] πρέπει σε όλες τις περιστάσεις να περιορίζεται σε γάμο μεταξύ δύο προσώπων αντιθέτου φύλου. — ECHR 30141/04, παράγραφος 61.

Εικόνα μιας κοινωνίας εθισμένης στο ψέμα είναι ο δόλιος Υπουργός Δικαιοσύνης και της μοιάζει.

Σε ένδειξη συμπαράστασης προς τον Ανδρέα Πετρουλάκη αναδημοσιεύω παρακάτω το κείμενο του με τίτλο «Γιώργος Κουρής, η κατσαρίδα της Μεταπολίτευσης». Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο protagon στις 18.10.2014. Αφορμή για την αναδημοσίευση αποτελεί η αγωγή για δυσφήμιση που κατέθεσε ο Γιώργος Κουρής κατά του Ανδρέα Πετρουλάκη και του protagon, για το παρακάτω κείμενο.

Γιώργος Κουρής, η κατσαρίδα της Μεταπολίτευσης

ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ

Όλοι τον γνωρίζουν από παλιά, δεν υπάρχουν αθώοι εδώ. Ο άνθρωπος περικλείει όλες τις συνιστώσες του κακού- κανείς δεν έχει γλυτώσει από τους βρώμικους πολέμους που κήρυττε ανάλογα με τη συγκυρία κάθε εποχής.

Το ‘89 έβριζε με χυδαίους χαρακτηρισμούς το τότε κόμμα του Παν. Λαφαζάνη και συκοφαντούσε τον ηγέτη του, τον Χαρίλαο Φλωράκη, ακόμα και ως κάτοχο κότερου. Χειρότερα έλεγε για το τότε κόμμα του Παν. Σκουρλέτη, το ΚΚΕ εσ., και τον Λεωνίδα Κύρκο, που αποκαλούσε φιλιππινέζα του Μητσοτάκη. Η αριστερά είχε υποστεί την πιο βρώμικη και χωρίς φραγμούς επίθεση του εκδότη αυτού τα χρόνια που κατοχυρωνόταν ο όρος «Αυριανισμός».

Η ανανεωτική αριστερά, όπως θα θυμάται ο Δημ. Παπαδημούλης, είχε επίσημο πόλεμο με το φαινόμενο αυτό και είχε πρωτοστατήσει στην υπεράσπιση του Μάνου Χατζηδάκι από τις εμετικές επιθέσεις του Γ. Κουρή. Αλλά και ο Μανώλης Γλέζος, θεματοφύλακας της ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης στις μέρες μας, αναγνώρισε τη σπίλωσή της όταν ο άνθρωπος αυτός δεν δίστασε να συκοφαντήσει τον Κων. Μητσοτάκη ως συνεργάτη των Γερμανών. Ακόμα και οι όψιμοι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ, οι παλιοί ΠΑΣΟΚ, δεν γίνεται να μην εξοργίστηκαν με τον εξευτελισμό που είχε υποστεί ο παλιός αρχηγός τους τους μήνες της αδυναμίας του από το αρπακτικό αυτό, που τόλμησε να εκβιάσει με τη δημοσίευση κατά δόσεις γυμνών φωτογραφιών της συζύγου του για ένα δάνειο από κρατική τράπεζα.

Πιθανότατα δεν υπάρχει εκδοχή, συνιστώσα ή στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που δεν βίωσε κάποια στιγμή τη φρίκη της επίθεσης χωρίς όρους και αρχές, που δεν τον έπνιξε η οργή για τη βρωμιά των κάτω από τη ζώνη κτυπημάτων, που δεν ανατρίχιασε από τον ωμό κιτρινισμό, ρατσισμό, φασισμό που συνέθεσαν τον δυσώδη χυλό του Αυριανισμού, που δεν ένιωσε οιονεί στόχος.

Ο Αυριανισμός ήταν γέννημα του ΠΑΣΟΚ αλλά με ευκολία στράφηκε εναντίον του και το πολέμησε με ελεεινό τρόπο χωρίς αυτό να τον εμποδίσει να το ξαναστηρίξει και να το ξαναφήσει καμιά δυό φορές ακόμα. Ήταν η «εφημερίδα που γκρέμισε τον Καραμανλισμό» αλλά αυτό δεν πείραζε όταν στήριζε τον μικρό Καραμανλή για ένα διάστημα και τον Σαμαρά για ένα άλλο. Όποιος δεν ζαλιζόταν από τις απότομες στροφές του συγκροτήματος ισχυριζόταν ότι δεν ήταν οι αμετακίνητες ιδεολογικές αρχές του εκδότη που τις υπαγόρευαν αλλά τα δάνεια, τα χρέη και τα τραβήγματα με τη Δικαιοσύνη. Γύρευε ποια είναι η αλήθεια, κατά την προσφιλή του έκφραση.

Λένε ότι αν γίνει πυρηνικός πόλεμος το μόνο είδος που θα γλυτώσει θα είναι η κατσαρίδα. Αν υπάρχει αντίστοιχό της σε άνθρωπο αυτό είναι ο Γιώργος Κουρής. Όποια μεταβολή και αν συνέβαινε στον πολυτάραχο βίο της Μεταπολίτευσης αυτός βρισκόταν πάντα στο συμφερότερο στρατόπεδο. Πάρα πολλοί καταστράφηκαν από λάθος συμμαχίες, ηττήθηκαν από κακές εκτιμήσεις των συσχετισμών και περιέπεσαν στην ανυπαρξία, αλλά όχι ο αρχιερέας του Αυριανισμού. Αυτός ο τερατώδους αντοχής εκδότης άλλαζε σαν χαμαιλέων έντυπα, ηλεκτρονικά μέσα, συνεταίρους και παρατάξεις και πάντα κατάφερνε να επιβιώνει. Ακόμα και αυτην την εποχή, που φαίνεται να τελειώνουν τα ψέματα για πολλούς λούμπεν επιχειρηματίες, αυτός ξαναγίνεται κυρίαρχος παίκτης. Εκεί που τον θυμόσουν στη φυλακή για δυσθεώρητα χρέη, ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι έχει ξαναγίνει ρυθμιστής του δημοσίου βίου. Ένα δημοσίευμα του περιθωριακού του εντύπου για κουτσομπολιά σε ένα γάμο έγινε η θρυαλίδα που έβαλε φωτιά στα τόπια της πολιτικής ζωής και έδωσε τον ρυθμό που χορεύουν τα κόμματα, ο Τύπος και η Δικαιοσύνη.

Ήταν η πρώτη φορά που η αριστερά, η μόνη αμόλυντη από τον Αυριανισμό, ακούμπησε πάνω του. Και αυτό είναι το χειρότερο των ημερών αυτών γιατί, προ των πυλών της εξουσίας, δείχνει να έμαθε τι κάνουν τα κόμματα εξουσίας. Συμμαχούν ακόμα και με τον πιο ορκισμένο εχθρό τους. Θα το βρεί και αυτή μπροστά της όπως όλοι οι προηγούμενοι. Γιατί στην πολιτική, όπως και στη ζωή, περισσότερο από τους φίλους μας πρέπει να προσέχουμε και να διατηρούμε τους εχθρούς μας.

πηγή: protagon, 18.10.2014

Φέτος βρεθήκαμε στη Νέα Υόρκη για την λειτουργία του (Ισραηλιτικού) Εξιλασμού στην Κεντρική Συναγωγή της πόλης.  Πρωτοραββίνος της συναγωγής είναι η Angela Buchdahl, μια από τις πιο ανοιχτόμυαλες φωνές στον Ιουδαϊκό χώρο. Και με εξαιρετική φωνή ως ψάλτις.

Η Ημέρα του Εξιλασμού (Yom Kippur, Γιόμ Κιπούρ) είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Ισραηλιτών. Η γιορτή αποτελεί ευκαιρία για ανασκόπηση, αναστοχασμό, μετάνοια, και παράκληση συγχώρεσης. Θα έλεγα πως πρόκειται για την συλλογική εξομολόγηση μιας ολόκληρης κοινότητας.

Το κεντρικό στοιχείο της λειτουργίας ανήμερα του Εξιλασμού είναι η προσευχή Κολ Νιντρέι (Kol Nidrei). Ακούγεται τρεις φορές κατά τη διάρκεια της λειτουργίας. Δια της προσευχής αυτής οι πιστοί ζητουν συγχώρεση από τον Θεό για την αδυναμία τους να εκπληρώσουν όρκους που του έχουν κάνει ή θα κάνουν απέναντι στον ίδιο ή στον εαυτό τους. Στην Κεντρική Συναγωγή της Νέας Υόρκης η ψαλμωδία του Κόλ Νιντρέι από την ραββίνο Buchdahl είναι μια μοναδική στιγμή.

Μου αρέσει να παρακολουθώ από κοντά τις μεγάλες γιορτές των θρησκειών. Έχω καθήσει για Iftar με μουσουλμάνους κι έχω ανάψει φαναράκια στο Diwali των Ινδουιστών. Από την Ελληνορθόδοξη παράδοση προτιμώ τα Εγκώμια. Στις γιορτές αυτές παρατηρώ ανθρωπότητα και ανθρωπιά, παράδοση και διανόηση, αντίληψη και ανάμνηση.

Προς το τέλος της λειτουργίας προχτές στη συναγωγή, η ραββίνος διάβασε την εξής παράκληση (σελ. 21):

The accident of mortality // Makes life an interim of expulsion // As quickened dust and ashes, // Bookended by eternities. // We were thrust, at birth, onto a stage // As actors unprepared for roles // We never sought to have. // With every day’s performance, // We edge closer to the final bow.

(Το ατύχημα της θνηνότητας // κάνει τη ζωή ένα μεσοδιάστημα εξώσεων // σα δεμένη σκόνη και στάχη // βιβλιοδετημένη από αιωνιότητες. // Πεταγόμαστε στη γέννα πάνω σε μια σκηνή // σαν ηθοποιοί απροετοίμαστοι για ρόλους // που ποτέ δεν επιδιώξαμε // Και με την παράσταση κάθε μέρας // πλησιάζουμε ολοένα και πιο κοντά στην τελευταία υπόκλιση)

Θυμήθηκα την εσχατολογία του Καζαντζάκη στην Ασκητική:

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα με το ξεκίνημα κι ο γυρισμός.

Με την ανάμνηση του Καζαντζάκη επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Το Σάββατο νωρίς το πρωί πετάξαμε στο Σικάγο. Απο το αεροδρόμιο με μια σύντομη στάση στο σπίτι για να πάρουμε τα σκυλιά μαζί μας, πήγαμε σε μια διαφορετική σύναξη μιας άλλης κοινότητας: την λαϊκή αγορά της πόλης μου. Η λαϊκή στήνεται κάθε βδομάδα στο προαύλιο μιας τοπικής εκκλησίας που — όπως η Κεντρική Συναγωγή — έχει ως αρχιερέα μια αξιόλογη γυναίκα (και γειτόνισσα).

Eπιστρέφοντας από τη λαϊκή στο σπίτι, φωτογράφισα τα φθινοπωρινά χρώματα της γειτονιάς μου.

Καλή βδομάδα!

Αναρρωτιόμαστε συχνά (και φωναχτά) για την κατάντια του Τύπου. Όταν ο Τύπος λειτουργεί δίχως δεοντολογία και δίχως επαγγελματισμό, η σταδιακή παρακμή είναι αναπόφευκτη. Με αφορμή την πρόσφατη επέτειο των 20 ετών από τον θάνατο του Μάνου Χατζηδάκι, θυμηθήκαμε τον διασυρμό του συνθέτη από την Αυριανή. Η Αυριανή της δεκαετίας του ’80 και ο Τριανταφυλλόπουλος της δεκαετίας του ’10, είναι συμπτώματα ενός παρακμιακού Tύπου.

Επαγγελματισμός και δεοντολογία είναι άγνωστα πράγματα και στον παραδοσιακό Tύπο αλλά και στα νέα ψηφιακά μέσα. Αναφέρω τρία χαρακτηριστικά περιστατικά προς τεκμηρίωση.

1. Αρθρογράφος μεγάλης Αθηναϊκής εφημερίδας πριν λίγα χρόνια προσπάθησε μέσω της στήλης του να προωθήσει την υποψηφιότητα του κουμπάρου του για καθηγητική θέση στην Ελλάδα, υποστηρίζοντας πως ο υποψήφιος ήταν καθηγητής σε κορυφαίο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ. Απέκρυψε όμως και την κουμπαριά και πως το πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ δεν ήταν κορυφαίο σε εθνική κλίμακα αλλά σε τοπική και ειδική κατάταξη.
2. Σε free press έντυπο δημοσιεύονται προϊόντα λογοκλοπής αλλά ο εκδότης του αυτάρεσκα απαριθμεί τα δικά του editorials με αύξοντες αριθμούς αντί να ελέγξει την κατάσταση.
3. Και μόλις πριν λίγες μέρες σε διαδικτυακή ραδιοφωνική εκπομπή η παραγωγός και παρουσιάστρια είχε ως καλεσμένο τον σύζυγό της. Δίχως να περιγράψει την συγγενική ιδιότητα του καλεσμένου της.

Η κατάντια του Τύπου στην Ελλάδα είναι πρωτίστως έργο των εκδοτών, συντακτών, και δημοσιογράφων. Η ανοχή απέναντι σε ημιμάθεια, ανεπάρκεια, ακόμη και εκβιαστικές τακτικές, όταν είναι διαρκής γίνεται έγκριση και προϋπόθεση.

Επιχειρώντας μια γρήγορη αποτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων — από την άλλη άκρη του ωκεανού — σημειώνω τα εξής.

Δεν υπάρχει πλέον αξιόπιστος κεντρώος πολιτικός σχηματισμός. Η ΝΔ υπό τον Σαμαρά έχει πολωθεί κυρίως προς το δεξιό άκρο. Το παραλήρημα του Άρη Σπηλιωτόπουλου για το τζαμί, υπογράμμισε την ανοχή της ΝΔ σε ακραίους βερμπαλισμούς. Και το πυροτέχνημα Μπαλτάκου απλώς διάλυσε τις τελευταίες αμφιβολίες για μια πόλωση που ήταν αναπόφευκτη υπό την ηγεσία ενός εθνικιστή.

Το ΠΑΣΟΚ φυγοκεντρίστηκε κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια θραύσματα έπεσαν στην ΔΗΜΑΡ και ίσως στο Ποτάμι. Η εγωκεντρική πολιτική του Ε. Βενιζέλου λειτούργησε αποτελεσματικά, συσπειρώνοντας ψηφοφόρους γύρω από την Ελιά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην πρώτη θέση όχι επειδή αύξησε σημαντικά τα ποσοστά του αλλά επειδή μειώθηκε η απήχηση των αντιπάλων του. Είναι κι αυτό μια νίκη. Βιάστηκε όμως να την αξιοποιήσει πολιτικά ο Α. Τσίπρας πηγαίνοντας στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Η ΔΗΜΑΡ πληρώνει την έλλειψη πολιτικού λόγου και τόλμης.

Δράση και ΔΗΞΑΝ απέτυχαν. Από τη μια ο άμορφος βερμπαλισμός του Τζήμερου κι από την άλλη οι προσωπικές επιδιώξεις του Σκυλακάκη τελμάτωσαν μια κατάσταση που έτσι κι αλλιώς ήταν θνησιγενής. Η σύμπραξη ενός φιλελεύθερου (στα χαρτιά τουλάχιστον κόμματος) μ έναν πολιτικό σχηματισμό που ως πρόσφατα ζητούσε στρατόπεδα εργασίας για φυλακισμένους και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων με βάση την επαγγελματική εμπειρία, δεν έπεισε.

(Η Δράση, υπό τον Στέφανο Μάνο, έχασε μια μοναδική ευκαιρία να μπει στη Βουλή το 2012).

Παρενθετικά σημειώνω ότι η σταθερή παρουσία της Χρυσής Αυγής δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Ουτε για δικαιολογίες. Υπάρχουν ανάμεσά μας ναζιστές ή φασίστες. Ας μην τους χαϊδεύουμε τ’ αυτιά. Οι παρερμηνείες, οι δικαιολογίες, και τα χάδια δείχνουν πολιτικό αμοραλισμό ή φόβο. Ας τους κοιτάξουμε κατάματα λοιπόν.

Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι αμόρφωτοι, ακαλλιέργητοι. Είναι οι τραμπούκοι και οι φανατικοί. Είναι ακόμη και οι ήρεμοι άνθρωποι που μέσα στην αμάθειά τους (ή χειρότερα, στην ημιμάθειά τους), αρέσκονται στους εθνικούς μύθους: για τις καλύτερες παραλίες, τον γαλανότερο ουρανό, τον εξυπνότερο λαό. Είναι οι ψωνισμένοι που τρέχουν πίσω από τον κάθε απατεώνα που τάζει καταπιστεύματα. Είναι αυτοί που τα σπάνε στις κερκίδες κάθε Κυριακή. Αυτοί που στο σχολείο δεν άνοιγαν βιβλίο. Που δεν μάθαν ποτέ ιστορία. Είναι κι οι οικογενειάρχες που προσκυνάν τους Μητροπολίτες Πειραιώς, Σπάρτης, και Καλαβρύτων. Είναι οι άνθρωποι γύρω μας που αγανακτούν με την έρευνα που μας ανέδειξε ως την πιο αντισημιτική χώρα της Ευρώπης.

Η σταθερή παρουσία της Χρυσής Αυγής είναι ανάκλαση της συλλογικής μας ημιμάθειας, της εθνικής ανοχής σε μυθεύματα. Είναι η αντανάκλαση μιας εθνικής ιδιοσυγκρασίας που μας απαλλάσει από την ευθύνη των επιλογών μας.

Η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα δεν θα ανακοπεί γλύφοντας τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής — όπως αηδιαστικά επιχείρησαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η άνοδος του ναζισμού στην Ελλάδα δεν θα ανακοπεί με δικαστικές μακέτες όπως επιχειρεί η παρούσα κυβέρνηση. Η άνοδος του φασισμου και του ναζισμού σταματά είτε με αιματοκύλισμα είτε με ποιοτική παιδεία. Εδώ και 40 χρόνια καταστρέφουμε την παιδεία στην Ελλάδα (και με την ανοχή — αν όχι την ενεργό συνδρομή — της Αριστεράς).

Επιστρέφοντας στο θέμα μου όμως, το πολιτικό κέντρο έχει μείνει έρημο. Δεν είμαι βεβαιος ότι το Ποτάμι θα καλύψει το κενό. Ας διαχειριστεί πρώτα τα δικά του κενά.

Αναζητώντας το κέντρο λοιπόν, διαπιστώνω και κάποια ευχάριστα πράγματα. Η επανεκλογή δύο ρεαλιστών δημάρχων, για αρχή. Γιατι πέρα από ιδεολογίες, το κέντρο απαιτεί ρεαλισμό που τον έχουν επιδείξει Καμίνης και Μπουτάρης.

Στον ρεαλισμό του κέντρου αποδίδω άλλα δυο περιστατικά της πρόσφατης εκλογικής περιόδου: την εκλογή Ψινάκη στον Μαραθώνα και την αποτυχία Βαλλιανάτου στην Αθήνα. Ο ένας προσπάθησε να επιβάλλει τα προσωπικά του βιώματα ως πολιτικό πρίσμα και μέτρο για την αυτοδιοίκηση. Ο άλλος όχι.

Ευχάριστη έκπληξη ήταν και η εκλογή Μοράντ στην Ανδραβίδα.

Όσον αφορά την ιδεολογία του κέντρου, αυτό είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής. Θεωρώ τον εαυτό μου φιλελεύθερο και συμφωνώ με την Βίβιαν Ευθυμιοπούλου όταν γράφει:

Η ex cathedra πολιτικοποίηση τελείωσε. Τις έδρες τις γκρέμισαν οι ουρές των ανέργων, των αστέγων, των αποκλεισμένων, οι πολίτες στο κίνημα Occupy, το 99% των αποκλεισμένων. Είμαι με αυτούς και όχι με τους λίγους που τσιρίζουν για τη φορολογία του προικώου τους και της περιουσίας που κληρονόμησαν από τον μπαμπά τους. Αφήστε που πλέον δεν γίνομαι ακόλουθος σε κανέναν κηφήνα απόφοιτο του Κολεγίου που αποφασίζει να το παίξει φιλελεύθερος πολιτικός ή άλλους που υπάρχουν μια ζωή ως μέλη αυλής μεγάλων πολιτικών οικογενειών. (Facebook 28.05.14)

Και παρά την δεξιά οικογενειακή παράδοση, τα πρώτα μου πολιτικά βιώματα ήταν αριστερά. Γι αυτό μου άρεσε η ανάλυση του Νίκου Σαραντάκου για τις εκλογές.

Πέρα απο τις ατομικές αποτιμήσεις και ιδιωτικές αναλύσεις όμως, το καίριο ερώτημα παραμένει: πού είναι το κέντρο και ποιοί το συγκροτούν πλέον; Πέρα απο ιδεολογίες, σε ποιόν χώρο μπορούν να συνυπάρξουν μορφωμένοι, καλλιεργημένοι, επαγγελματικά καταξιωμένοι, διαλλακτικοί άνθρωποι; Ποιόν πολιτικό σχηματισμό του κέντρου μπορούν να εμπιστευτούν άτομα που είναι σε θέση να εκτελέσουν προγράμματα και να ολοκληρώσουν εγχειρήματα; Αυτόν τον χώρο πρέπει να αναζητήσουμε και να προσδιορίσουμε. Μακριά από τον παρωχημένο βερμπαλισμό της αναχρονιστικής αριστεράς ή το ενδοκρανιακό τρικύμισμα ημιμαθών καιροσκόπων. Φοβάμαι όμως πως αυτή η αναζήτηση θα μας πάρει καιρό.

—

An Lár στα Ιρλανδικά σημαίνει “προς το κέντρο”. Συνήθως βρίσκεται σε πινακίδες οδικής κυκλοφορίας που κατευθύνουν αυτοκινητιστές προς το κέντρο μιας πόλης, στην Ιρλανδία.

Κλείνουν σήμερα 7 χρόνια από τον θάνατο της Αμαλίας Καλυβίνου.

Στις 23 Απριλίου 2014, ο Ιατρικός Σύλλογος Δράμας (ΙΣΔ) έστειλε επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην οποία πασχίζει να εκθέσει απόψεις για την κατάργηση κάποιων σχολικών αργιών. Πρόκειται για μια επιστολή που προσβάλλει τη Δράμα και τους κατοίκους της.

Την επιστολή συνυπογράφουν ο πρόεδρος και ο γενικός γραμματέας του ΙΣΔ. Παραλήπτες της επιστολής είναι επίσης ο Πρωθυπουργός, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, και ο Υπουργός Παιδείας. Η επιστολή κοινοποιείται  στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο και στους Βουλευτές του νομού Δράμας. Η συλλογική φωνή των Δραμινών γιατρών ψελίζει πως η κατάργηση κάποιων θρησκευτικών εορτών θα υποβαθμίσει την ποιότητα της παιδείας.

Το επίπεδο της επιστολής είναι τραγικό. Γεμάτη ανορθογραφίες και ασυνταξίες η επιστολή βρίθει ημιμάθειας, αμορφωσιάς και τσαπατσουλιάς. Κι ας τιμούσαν τους Τρεις Ιεράρχες, οι συντάκτες της επιστολής στα μαθητικά τους χρόνια.

Λάθη και διορθώσεις στην 1η σελίδα της επιστολής του ΙΣΔ.

Το κείμενο της επιστολής παρατίθεται στο τέλος του άρθρου, αυτούσιο μαζί με τις ανορθογραφίες και ασυνταξίες. Ακόμη κι αν παραβλέψει κανείς κάποια δακτυλογραφικά σφάλματα, δεν δικαιολογείται η τσαπατσουλιά, ημιμάθεια, και αμορφωσιά που ξεχυλίζει από την επιστολή. Όταν απευθύνεται κανείς σε κορυφαίους πολιτειακούς και πολιτικούς παράγοντες, λίγη επιμέλεια είναι επιβεβλημένη.

Σε συλλογικό επίπεδο ένας Ιατρικός Σύλλογος δεν έχει καν αρμοδιότητα να στείλει τέτοια επιστολή. Τέλος πάντων, έτσι αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία κάποιοι γιατροί στη Δράμα. Από τη στιγμή λοιπόν που αποφάσισαν να στείλουν την επιστολή, δεν τους έκοψε να την δώσουν σε κάποιον να την «χτενίσει» λίγο.

Λάθη και διορθώσεις στη 2η σελίδα της επιστολής του ΙΣΔ.

Τι να πρωτοπαρατηρήσει κανείς στην επιστολή: Την αναίδεια («δίνουμε συγχαρητήρια στον υπουργό παδείας [sic]»); Τις προτάσεις δίχως νόημα; Την ειρωνία;

Πώς να μην γελάσει πικρά κάποιος με την τραγική ειρωνία να διαμαρτύρονται ανορθόγραφοι γιατροί πως τα παιδιά δεν θα μάθουν τα «βασικά της γλώσσας μας»; Πόσα κεριά έχουν ανάψει στους Τρεις Ιεράρχες οι γιατροί και δεν γνωρίζουν πότε διατηρείται το τελικό ν της αιτιατικής ενικού θηλυκού γένους οριστικού άρθρου;

Πώς να προσπεράσει κάποιος τον ισχυρισμό περι Google και αρχαίας Ελληνικής γλώσσας και αρίθμησης, που είναι παντελώς ανυπόστατος;

Ποιός σοβαρός άνθρωπος απευθύνει επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και μετά από λίγες αράδες τον αποκαλεί Πρωθυπουργό;

Αν οι κύριοι Γεωργιάδης και Ιντζές ήθελαν να εκφράσουν τις απόψεις τους σχετικά με την κατάργηση της εορτής των Τριών Ιεραρχών, το Σύνταγμα τους παρέχει το δικαίωμα να αναφερθούν ατομικά στις αρχές του τόπου. Ήταν ανάγκη να πάρουν τον ΙΣΔ συλλογικά στο λαιμό της ιδιωτικής τους ημιμάθειας;

Για την γελοία επιστολή του ΙΣΔ πρωτοδιάβασα στο εξαιρετικό ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου. Γράφει χαρακτηριστικά ο Νίκος:

Είναι λίγο αστείο να κάνουν εκκλήσεις για τη γλώσσα κάποιοι που την κακοποιούν τόσο (όπως δείχνουν τα γλωσσικά λάθη, το τρικυμισμένο ύφος, η τσαπατσουλιά που τους κάνει να γράφουν λάθος ακόμα και το όνομα της κ. Γλύκατζη-Αρβελέρ που τάχα θαυμάζουν), και ακόμα περισσότερο κωμική είναι η αξίωση του ιατρικού συλλόγου να “ληφθούν σοβαρά” (κάτι δεν λείπει εδώ; ) οι ασυναρτησίες τους.

Το κείμενο της επιστολής (όπου σημειώνω κάποια χαρακτηριστικά λάθη με κόκκινα γράμματα).

Εδώ και μέρες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι ακροβατούν στα όρια ενός θεμελιώδους ζητήματος που προέκυψε έπειτα από την καταδίκη της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η Ελλάδα καταδικάστηκε επειδή απέκλεισε από το σύμφωνο συμβίωσης τα ομόφυλα ζευγάρια (νόμος 3719/2008).

Ο αποκλεισμός συνιστά κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας ισονομίας.

Το ζήτημα δηλαδή δεν είναι αν η κοινωνία συμφωνεί ή όχι με την ομοφυλοφιλία, αν η εκκλησία την ανέχεται, κι αν πρόκειται για βιολογική ή άλλη ιδιαιτερότητα. Το θεμελιώδες ζήτημα είναι το εξής: ισονομία.

Ενώπιον του νόμου δεν υπάρχουν άτομα δεύτερης κατηγορίας. Σε μια δημοκρατία δεν δικαιολογείται διαχωρισμός δικαιωμάτων με βάση φυλετικά, γενετήσια, θρησκευτικά, ή βιολογικά χαρακτηριστικά.

Είναι ντροπή για την Ελλάδα που το 2013 η Ελληνική Διοίκηση μισθοδοτεί μισανθρώπους σαν τον Μητροπολίτη Πειραιώς.

Είναι ντροπή για την Ελλάδα που το 2013 δεν υπάρχει ένα δημόσιο πρόσωπο με τη ηθικό ανάστημα να θέσει το ζήτημα ως έχει: ισονομία και τίποτα περισσότερο.

Είναι ντροπή για την Ελλάδα που το 2013 οι πολιτικοί της βαυκαλίζονται με την εθελοτυφλία πως η κοινωνία μας δεν είναι ακόμη έτοιμη. Ανέτοιμη για τι; Για ισονομία;

Η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια είναι καθαρά θέμα ισονομίας, δηλαδή θεμελιώδους ανθρωπίνου δικαιώματος. Τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα.