Πιστεύω πως το πρόσφατο ξέσπασμα του κ. Α. Λοβέρδου κατά των δημοσίων υπαλλήλων είναι το κοσκίνισμα που επέλεξε ο συγκεκριμένος πολιτικός προκειμένου να αποφύγει το ζύμωμα. Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει Έλληνας πολίτης που να μην έχει τουλάχιστον μια ιστορία τρόμου να διηγηθεί από τις συναλλαγές του με το διοίκηση και τους υπαλλήλους της. Θα σταθώ σε μια ιστορία που αφηγείται ο συνάδελφος Πάνος Ηπειρώτης. Μια ιστορία που εξελίχθηκε στο προξενείο της Ελλάδας στη Νεα Υόρκη και με την οποία ασχολήθηκε ο Συνήγορος του Πολίτη. Η υπόθεση έχει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία της αυθαιρεσίας και κατάχρησης εξουσίας που ασκούν πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι.

Το χρονικό της υπόθεσης είναι δημοσιευμένο στο διαδίκτυο.

Παρά τις αναφορες στον Συνήγορο, τις αποχρώσες ενδείξεις αυθαιρεσίας, και την πρόδηλη κατάχρηση εξουσίας, η Γενική Πρόξενος στην υπόθεση αυτή πήρε προαγωγή και απ όσο γνωρίζω ο Στρατολόγος εξακολουθεί να απολαμβάνει τη ζωή στη Νέα Υόρκη.

Αφήνοντας προς στιγμή στην άκρη το ερώτημα τι δουλειά έχει στρατολόγος σε προξενική άρχη στην εποχή του διαδικτύου, ας σταθούμε σε ένα πιο καίριο ερώτημα: ίδρωσε το αυτί κανενός στην Αθήνα; Έγινε κάποια διερεύνηση του περιστατικού από υπηρεσιακούς παράγοντες; Όχι βέβαια. Υπενθυμίζω πως πρόκειται για υπόθεση επώνυμης καταγγελίας για υπηρεσιακές αυθαιρεσίες διαπιστωμένες και από τον Συνήγορο του Πολίτη που τις περιέγραψε ως «θρυαλλίδα ανασφάλειας δικαίου, έλλειμμα ασφάλειας δικαίου, διακινδύνευση μιας ρητής συνταγματικής επιταγής».

Κάθε μέρα πολίτες που ζουν στην Ελλάδα υποφέρουν τις παρατυπίες και αυθαιρεσίες δημοσίων υπαλλήλων και κανείς δεν ακούει τις διαμαρτυρίες τους. Θα δώσει κανείς σημασία στη διαμαρτυρία και καταγγελία ενός πολίτη που βρίσκεται εφτά χιλιάδες χιλιόμετρα δυτικώς του μαινόμενου Λοβέρδου;

Όταν η διοίκηση (στέλεχος της οποίας είναι ο μαινόμενος Λοβέρδος) είναι ανίκανη να χειριστεί μια επώνυμη και τεκμηριωμένη καταγγελία, τι ελπίδα έχουν χιλιάδες Έλληνες των οποίων η αξιοπρέπεια κουρελιάζεται καθημερινά στα γκισέ συναλλαγών με το κράτος;

Δύο ετήσιες εκδηλώσεις αποτελούν, για μένα, χαρακτηριστικά συμπτώματα παρακμής: τόσο σε επίπεδο πολιτεύματος όσο και σε επίπεδο κοινωνίας. Πρόκειται για την έλευση και υποδοχή του Αγίου Φωτός με τιμές αρχηγού κράτους και για τη Βουλή των Εφήβων. Θα πιστέψω πως η Ελλάδα έχει μπει σε τροχιά κοινωνικής και πολιτευματικής ανάκαμψης όταν εκλείψουν τέτοια ετήσια καραγκιοζιλίκια.

Γιάννενα, άνοιξη του 1987, μέρα ηλιόλουστη, ό,τι έπρεπε για καφέ στα Λιθαρίτσια. Εκεί τότε γνώρισα τον Λεωνίδα Κύρκο. Ω, τον αγαπητό συνονόματο, είπε. Από τότε έτσι προσφωνούσαμε ο ένας τον άλλο, απολαμβάνοντας τη συνωνυμία μας. Κρατήσαμε μια επαφή, περισσότερο προσωπική παρά πολιτική. Αν βρισκόμουν Αθήνα θα βρισκόμασταν έστω και για λίγο.

Από γράμμα του Λεωνίδα λίγο πριν το έμφραγμα του 2007. Τα δικά μου τρεχάματα με τη δουλειά, λίγο οι περιπέτειες με την υγεία του, σταμάτησαν την αλληλογραφία μας.

Τελευταία φορά τον είδα το 2007, λίγο μετά το γάμο της Sinead και του Γιώργου. Καθήσαμε για καφέ κοντά στο σπίτι του. Μου έδωσε το βιβλίο του. Μιλήσαμε ώρα. Κάθε τόσο σταματούσαν γνωστοί του και άγνωστοι να του πουν καλημέρα, μια καλή κουβέντα για το βιβλίο του, και να τον ρωτήσουν πώς ειναι, πού θα πάει το καλοκαίρι, πώς βλέπει τα πράγματα. Πριν επιστρέψω στο Σικάγο εκείνο το καλοκαίρι του έστειλα ένα γράμμα με τις (θετικές) εντυπώσεις μου για το βιβλίο του και τις (αρνητικές) ανησυχίες μου για την Ελλάδα. Λίγες μέρες αργότερα έλαβα την απάντησή του ταχυδρομημένη στις ΗΠΑ. Ήταν το τελευταίο γράμμα που πήρα από τον αγαπητό συνονόματο. Πέντε μέρες αργότερα ήταν στο νοσοκομείο με έμφραγμα.

Δεν ξαναβρεθήκαμε απο το 2007, αν και ακολούθησαν τρία ταξίδια στην Ελλάδα. Μιλήσαμε από το τηλέφωνο τα Χριστούγεννα του 2008 και τον άκουσα αδύναμο.

Ένας φίλος μου έγραψε παλιότερα για τον Κύρκο πως αντιστάθηκε σε ό,τι άξιζε να αντισταθεί κανείς στις εποχές που έζησε: Ναζί, Σταλινισμό, Χούντα, Λαϊκισμό. Είναι μεγάλη υπόθεση να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα μια ζωή και στο τέλος να δικαιώνεσαι για κάθε μια από τις αντιστασιακές επιλογές σου. Ο αγαπητός συνονόματος όμως ήταν κάτι μεγαλύτερο από αυτό. Είχε μοναδική ικανότητα να κάνει υπερβάσεις δίχως υπερβολές, και ιστορικούς συμβιβασμούς δίχως φανφάρες. Ήταν ο πιο μετριοπαθής, διαλλακτικός, και ορθολογιστής πολιτικός που γνώρισα ποτέ μου στην Ελλάδα. Είχε μια ωραία ανθρωπιά μέσα του ο Λεωνίδας.

Το φερε η τύχη εκείνη την άνοιξη του 1987 να γνωριστώ μ’ έναν εξαιρετικό άνθρωπο. Να βρεθώ μαζί του για ωραίες συζητήσεις στα Εξάρχεια στα χρόνια που ακολούθησαν. Και σήμερα, 8000 χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο που ανταμώσαμε τελευταία φορά, να αισθάνομαι μια ανείπωτη λύπη μαζί και χαρά. Λύπη που δεν θα τον ξαναδώ. Χαρά (και ευγνωμοσύνη) για τις αναμνήσεις και τα μαθήματα που μου άφησε.

Του Χρήστου Παπαδημητρίου*

Πριν από 88 χρόνια μιά μεγάλη καταστροφή βρήκε την Ελλάδα, και σαν αποτέλεσμα πέντε πρώην υπουργοί και πρωθυπουργοί καταδικάσθηκαν για έσχατη προδοσία και εκτελέστηκαν από το στρατιωτικό καθεστώς που επεκράτησε. Η σημερινή Καταστροφή δεν είναι αναγκαστικά μικρότερη, αλλά ο Πάγκαλος που μας έλαχε αυτή τη φορά δεν φαίνεται να έχει τέτοια σχέδια. Αντίθετα, είναι σχεδόν σίγουρο ότι κανένα στέλεχος της ντόπιας Κλεπτοκρατίας δεν θα δικασθεί καν.

Ας τους πούμε «οι Τετρακόσιοι Κλέφτες,» καθώς δεν συντρέχει λόγος να ονομάσουμε ονόματα. Δεν είναι βέβαια όλοι τους πολιτικοί, αρκετοί από τους Τετρακόσιους φαντάζομαι ότι ανήκουν σε άλλες συγκοινωνούσες σφαίρες, όπως η επιχειρηματική, στρατιωτική, ακαδημαϊκή, νομική, και πάει λέγοντας. (Συχνά αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια Ευρωπαϊκή νομοθεσία περί οργανωμένου εγκλήματος, βασει της οποίας η ΕΕ δικαιούται να παρέμβει καταλυτικά στον Ελληνικό δημόσιο βίο.) Αλλά, επαναλαμβάνω, κανείς τους δεν πρόκειται να πάει φυλακή. Κατ’ αρχήν, τους πιο πολλούς τους προστατεύει ο ψευδώνυμος «νόμος περί ευθύνης υπουργών».

Αλλά και πέραν του νόμου, οι Τετρακόσιοι είναι υπαράνω δικαιοσύνης διότι «δεν τους πιάσαμε στα πράσα» – φυσικά και δεν τους πιάσαμε, αφού ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός έχει ως κύριο έργο του να μην πιαστούν στα πράσα οι Τετρακόσιοι. Αν το κράτος έδειχνε για την τιμωρία αυτών των ενόχων το ένα δέκατο της επιμέλειας που έδειξε στην δίωξη της 17Ν, τότε και οι Τετρακόσιοι θα ήταν αυτή τη στιγμή πίσω από τα σίδερα.

Αλλά βέβαια, η 17Ν σκότωσε ανθρώπους, ενώ οι Τετρακόσιοι απλώς έκλεψαν. Για να το δούμε κι αυτό.

Πόσο πουλιέται το φιλί;

Τα μεγάλα πράγματα δεν έχουν τιμή, διότι πώς να τιμολογήσεις έναν μεγάλο έρωτα, ας πούμε, ή μια ανθρώπινη ζωή; Αλλά οποιοσδήποτε διοικεί σωστά μια χώρα, βρίσκεται καθημερινά μπροστά σε φρικτά διλήμματα: Να ξωδέψω δώδεκα εκατομμύρια για να βελτιώσω τον αυτοκινητόδρομο, βελτίωση που θα σώζει μια ζωή κάθε χρόνο επί δέκα χρόνια, ή να βάλω ακτινολόγους και μηχανές μαστογραφίας σε τρία κέντρα υγείας, που θα κοστίσουν δύο εκατομμύρια το χρόνο και θα σώζουν δύο ζωές; Ή να ρίξω αυτά τα λεφτά σε άλλους τομείς – εκπαίδευση, πολιτισμό, περιβάλλον, επενδύσεις – που θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής όλων; Αν και καμμιά κυβέρνηση δεν θα το παραδεχτεί μπροστά στις κάμερες, ο πιο σωστός τρόπος για να παίρνεις τέτοιες αποφάσεις είναι να κοστολογείς αυτό που δεν έχει τιμή. Έτσι λοιπόν, στις δυτικές κοινωνίες, αυτό που ακούγεται ως τρέχουσα τιμή για ένα χρόνο ζωής – καλής ποιότητας – ενός πολίτη είναι περίπου 100,000 ευρώ.

Αυτό μας λέει το εξής: οποιοσδήποτε βλάπτει το κράτος κατά τέσσερα εκατομμύρια ευρώ (ας πούμε, διορίζοντας στο δημόσιο τέσσερις άσχετους τεμπέληδες ψηφοφόρους του που θα ταλαιπωρούν τους πολίτες επί δεκαετίες περιμένοντας τη σύνταξη), δολοφονεί μια ανώνυμη σαραντάρα (αν πάρουμε την μέση διάρκεια ζωής στα 80) της οποίας η ζωή θα μπορούσε να είχε σωθεί με παρόμοια δαπάνη.

Για να πάμε τώρα στο χρέος, πόσο μεγάλο μέρος του οφείλεται στην διαφθορά; Ας το βάλουμε, πολύ συντηρητικά, στα 50 δις. Δηλαδή, υποθέτουμε ότι το 80% του χρέους δεν έχει καμιά σχέση με τους Τετρακόσιους, αλλά έχει απλώς να κάνει με την διάρθρωση της οικονομίας μας, τις αντίξοες συνθήκες, την Τουρκοκρατία ίσως – μ’ ένα λόγο, με τον Θεό που μας μισεί όπως έλεγε ο Βάρναλης. Από αυτά τα 50 δις, πόσα μπήκαν στις τσέπες; Για να απαντήσουμε ας δούμε τι συνέβη με τον μοναδικό ατυχή πρώην υπουργό για τον οποίον, απο φοβερή γκίνια του, τα μάθαμε. Το συμβόλαιο ήταν για 6 εκατομμύρια ευρώ. Ας πούμε ότι από αυτά το παράνομο όφελος της εταιρίας ήταν 1 εκατομμυριο. Η μίζα ήτανε εκατό χιλιάδες. Αυτό μου φαίνεται λογικό, δηλαδή για να κλέψεις ένα ευρώ πρέπει να ζημιώσεις τη χώρα δέκα. Άρα, από τα 50 δις, τα πέντε έχουν πάει σε μίζες, και τα μισά από αυτά τά πήραν, φαντάζομαι, οι Τετρακόσιοι Κλέφτες (και τα υπόλοιπα ίσως να πήγαν στα Τεσσερες Χιλιάδες Κλεφτρόνια που τους περιστοιχίζουν). Αν είναι έτσι, ο καθένας από τους Τετρακόσιους καθάρισε περί τα έξι εκατομμύρια ευρώ, κατά μέσον όρο. Θαυμάσια, και σε καλή μεριά, διότι, όπως όλοι ξέρουμε, κανείς τους δεν θα πιαστεί.
Από την άλλη, τα 50 δις ζημιά στη χώρα που προξένησαν οι Τετρακόσιοι στοίχισαν την ζωή σε 12.500 ανώνυμους πολίτες. Δηλαδή, είναι σαν να περικύκλωσαν οι Τετρακόσιοι, όπως έκαναν κάποτε οι Γερμανοί κατακτητές, μια πόλη σαν την Ιεράπετρα ή το Ναύπλιο, να έστησαν τους πάντες στην κεντρική πλατεία, και να τους γάζωσαν με τα πολυβόλα, ώστε να πάρει ο καθένας τους τα έξι εκατομμύριά του. Για σύγκριση, οι απώλειες του στρατού στη Μικρασιατική εκστρατεία ήταν παρόμοιες, 25.000 νεκροί και τραυματίες – αλλά βέβαια οι σφαγμένοι άμαχοι Έλληνες της Μικράς Ασίας ήταν πολύ πιο πολλοί – ενώ τα ολοκαυτώματα στα Καλάβρυτα και το Δίστομο από τους Ναζί στοίχησαν, και τα δυό μαζί, λιγότερο από 2.000 ζωές.

Αλλά το είπαμε, οι Τετρακόσιοι Εγκληματίες δεν θα πιαστούν ποτέ, γιατί τους προστατεύουν οι νόμοι τους και το κράτος τους. Θα μπορούσαν τουλάχιστο να είχαν την τσίπα να παραιτηθούν, αντί να χύνουν κροκοδείλεια δάκρυα ενώ νομοθετούν τις οδυνηρές επιπτώσεις των εγκλημάτων τους – ή, σε μια εκπληκτική επίδειξη κυνισμού και υποκρισίας που δεν την περίμενα ούτε από στελέχη των Τετρακοσίων, να τις καταψηφίζουν.

Και λοιπόν;

Η πατρίδα μας βγήκε από την Μικρασιατική Καταστροφή πιο έμπειρη και πιο συντονισμένη με τους καιρούς, απαλλαγμένη από τα φαντάσματα των διχασμών και τα στείρα οράματα των μεγάλων ιδεών, πιο πλούσια πολιτισμικά με τους Πρόσφυγες και τα ρεμπέτικα, τελικά πιο δυνατή. Η παρούσα Καταστροφή μπορεί κι αυτή να γίνει το νέο ξεκίνημα. Μια Κυβέρνηση Τίμιων Τεχνοκρατών τώρα μπορεί να οδηγήσει την χώρα έξω από την κρίση, και τελικά σε ένα μέλλον από όπου θα απουσιάζουν παντελώς οι Τετρακόσιοι, με τα ανομολόγητα εγκλήματά τους και τη πολλαπλή χρεωκοπία τους.

____________

Σημείωση: Τρείς μεγάλες εφημερίδες της Αθήνας απέρριψαν αυτό το άρθρο. Στο περελθόν είχαν μετά χαράς δημοσιεύσει άρθρα μου, που δεν νομίζω ότι ήταν όλα πιο καλογραμμένα και πιο ενδιαφέροντα. Οι Τετρακόσιοι έχουν πολλά ποδάρια — γύρω στα οκτακόσια….

Ο Χρήστος Παπαδημητρίου είναι καθηγητής πληροφορικής στο UC Berkeley. Το παραπάνω κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στον χώρο του στο Facebook και αναδημοσίευεται εδώ με άδεια του ΧΠ.

Σχεδόν 22 χρόνια στις ΗΠΑ μέχρι σήμερα, οι επαφές μου με δημοσίους υπαλλήλους ήταν ελάχιστες. Τις απαριθμώ παρακάτω επειδή περιγράφουν χαρακτηριστικά πιστεύω την οργάνωση δημόσιας διοίκησης με αντικείμενο την εξυπηρέτηση δίχως ταλαιπωρία.

• 1990, συνέντευξη 15 λεπτών με προξενικό υπάλληλο των ΗΠΑ στην Αθήνα για την πρώτη μου φοιτητική βίζα.
• 1991, εξέταση οδήγησης 30 λεπτών από πολιτειακό υπάλληλο στο Ohio για άδεια οδήγησης.
• 1992, συνέντευξη 15 λεπτών με προξενικό υπάλληλο των ΗΠΑ στην Αθήνα για τη δεύτερη μου φοιτητική βίζα.
• 1992, συναλλαγή 5 λεπτών με πολιτειακό υπάλληλο στο Colorado για απόκτηση άδειας οδήγησης στην πολιτεία δίχως απολύτως κανένα παραστατικό παρά την ισχύουσα άδεια από την πολιτεία του Ohio και ένα παράβολο $20.
• 1996, συναλλαγή 5 λεπτών με πολιτειακό υπάλληλο στο Illinois για απόκτηση άδειας οδήγησης στην πολιτεία δίχως απολύτως κανένα παραστατικό παρά την ισχύουσα άδεια από την πολιτεια του Colorado και ένα παράβολο $20.
• 2000, συναλλαγή 3 λεπτών με πολιτειακό υπάλληλο στο Illinois για ανανέωση άδειας οδήγησης δίχως απολύτως κανένα παραστατικό παρά την ισχύουσα άδεια και ένα παράβολο $25.
• 2001, παρουσία σε δίκη 20 λεπτών για υπερβολική ταχύτητα (ανευ δικηγόρου, αθωώθηκα).
• 2010, συναλλαγή 3 λεπτών με πολιτειακό υπάλληλο στο Illinois για ανανέωση άδειας οδήγησης δίχως απολύτως κανένα παραστατικό παρά την ισχύουσα άδεια και ένα παράβολο $30.
• 2010, συνέντευξη 30 λεπτών με υπάλληλο της ομοσπονδιακής μεταναστευτικής υπηρεσίας για την απόκτηση υπηκοότητας.
• 2010, συναλλαγή 10 λεπτών με ταχυδρομικό υπάλληλο για την κατάθεση αίτησης διαβατηρίου.

Στις συναλλαγές παραπάνω δεν υπολογίζω βεβαίως τις αγορές γραμματοσήμων στο ταχυδρομείο (οι ταχυδρομικοι είναι ομοσπονδιακοί δημόσιοι υπάλληλοι) ή τον έλεγχο χειραποσκευών στο αεροδρόμιο (το προσωπικό είναι υπάλληλοι ομοσπονδιακής υπηρεσίας). Ούτε και τις κλήσεις προς την Αστυνομία για διάφορα περιστατικά (κατά μέσο όρο 1 το χρόνο). Επίσης για την απόκτηση πράσινης κάρτας και υπηκοότητας έπρεπε να δώσω δακτυλικά αποτυπώματα. Αυτό έγινε με ραντεβού σε ιδιωτική εταιρεία που εκτελεί το έργο για λογαριασμό της αρμόδιας ομοσπονδιακής υπηρεσίας.

Στην συντριπτική πλειοψηφία οι συναλλαγές μου με το δημόσιο (σε τοπικό, πολιτειακό, και ομοσπονδιακό επίπεδο) ήταν δι αλληλογραφίας (πχ συμπλήρωση εντύπου) ή μεσω διαδικτύου. Με τις μεθόδους αυτές απέκτησα δυο προσωρινές άδειες εργασίας (τις γνωστές H1B θεωρήσεις διαβατηρίου), την πράσινη κάρτα, άδεια πιλότου μονοκινητήριου αεροσκάφους (έχει λήξει), άδεια οπλοκατοχής, εκλογική ταυτότητα, και άδεια ραδιοερασιτεχνικού σταθμού. Επίσης αγόρασα σπίτι, αυτοκίνητο, και σκάφος, διεκπεραίωσα διάφορες συναλλαγές για οικοδομικές άδειες για το σπίτι (με μεγιστο χρόνο έκδοσης 2 ημέρες), ιδρυτικό καταστατικό και άδεια για ΕΠΕ, πινακίδες και ετήσιες άδειες κυκλοφορίας οχημάτων, φορολογικές δηλώσεις, κτλ.

Μέσω διαδικτύου κατέθεσε η σύζυγός μου την αίτηση και απέκτησε άδεια εξάσκησης κλινικού επαγγέλματος. Η αίτηση δεν συνοδευόταν από κανένα δικαιολογητικό· αυτά τα αναζήτησε και επιβεβαίωσε η αρμόδια αρχή και εξέδωσε την άδεια σε ~10 εργάσιμες μέρες.

Συνδέσεις για νερό και υπηρεσία απορριμάτων (δημοτικές υπηρεσίες) γίναν επίσης μεσω διαδικτύου, όπως και οι συνδέσεις ηλεκτρικού, τηλεφώνου, και καλωδιακής που παρέχονται από ιδιωτικές εταιρειες. Το φθινόπωρο το αυτοκίνητό μου θα πρέπει να περάσει ΚΤΕΟ και το ραντεβού κλείστηκε μεσω διαδικτύου.

Ποτέ δεν μου ζητήθηκε κάποιο παραστατικό που θα έπρεπε να το αναζητήσω (ανα)τρέχοντας σε άλλη υπηρεσία. Οι περισσότερες συναλλαγές διεκπεραιώνονταν με βάση μια απλή αίτηση/έντυπο. Υπάλληλο της εφορίας στις ΗΠΑ δεν έχω συναντήσει ποτέ. Σε τοπικό επίπεδο κάθε έτος πρέπει να ανανεώνουμε τις άδειας για τα κατοικίδια μας, τον συναγερμό στο σπίτι, και την πρόσβαση στο ειδικό πάρκο για σκυλιά. Όλα μέσω διαδικτύου.

Φέτος επίσης κατέθεσα ένσταση κατά της αύξησης της αντικειμενικής αξίας του σπιτιού μας επειδή την θεώρησα υπερβολική. Μου πήρε 10 λεπτά να καταθέσω την αίτηση μέσω διαδικτύου, παραθέτοντας συγκριτικά στοιχεια για άλλα ακίνητα παρόμοια με το δικό μας (τα οποία βρήκα με απλή αναζήτηση στην ιστοσελίδα της κομητείας μας στην οποία κατέθεσα και την ένσταση). Η απάντηση ήρθε σε 10 εργάσιμες, η ένστασή μου έγινε δεκτή και η αντικειμενική αξία δεν αυξήθηκε.

Η εμπειρία μου είναι αποτέλεσμα ενός μηχανισμού δημόσιας διοίκησης που έχει σχεδιαστεί ώστε να βελτιστοποιεί την εξυπηρέτηση του κοινού. Τέτοιοι μηχανισμοί λειτουργούν με βάση μακροσκοπικές προδιαγραφές. Δηλαδή: γνωρίζεις εκ των προτέρων τι πρέπει να κάνεις και πόσο καιρό θα πάρει.

Για παράδειγμα: η σύζυγός μου μόλις έκανε αίτηση για να πολιτογραφηθεί αμερικανή υπήκοος. Η διαδικασία απαιτεί μια αίτηση, δυο φωτογραφίες, αντίγραφο της πράσινης κάρτας, και παράβολο των $680. Εκ των προτέρων γνωρίζεις πως αν δεν υπάρξει πρόβλημα, η αίτηση θα εγκριθεί σε 5 μήνες. Την αίτηση την ταχυδρομείς και δεν χρειάζεται να τρέχεις σε υπηρεσίες περιμένοντας στην ουρά. Ούτε και περιμένεις μπροστά από κάποιον υπάλληλο να την κοιτάξει και να την παραλάβει. Αν έχεις κάνει σωστά την αίτηση, η διαδικασία θα κυλήσει μια χαρά και κάποια στιγμή θα κλείσεις ραντεβού για την συνέντευξη και την ορκομωσία. Μέχρι τώρα η διαδικασία παει ρολόι: 21 Ιουλίου ταχυδρομήθηκε η αίτηση, 25 Ιουλίου παραλήφθηκε και μας ήρθε σχετική ειδοποίηση με email, 28 Ιουλίου επίσης με email πληροφορηθήκαμε για ραντεβού δακτυλικών αποτυπωμάτων το οποίο ήδη κλείσαμε για τις 25 Αυγούστου στις 3 μμ, σε κέντρο εξυπηρέτησης 2 χλμ από το σπίτι μας.

Το αποτελεσματικό κράτος είναι απρόσωπο.

Διαβάζοντας το άρθρο του Γιάννη Α. Μυλόπουλου «…Και ο Λουμίδης στους καφέδες του» που δημοσιεύτηκε στο blog Βήμα, προβληματίζομαι μήπως η ανωνυμία κάποιων αρθρογράφων πρέπει να επιβάλλεται δια νόμου, προκειμένου να προστατευθεί ο θεσμός που εκπροσωπούν. Στην προκειμένη περίπτωση ο κ. Μυλόπουλος αρθρογραφεί με την ιδιότητα του πρυτάνεως του ΑΠΘ. Το κείμενο του είναι ένα τυπικό παράδειγμα τακτικής ad hominem όσον αφορά τα επιχειρήματα των αντιπάλων του και appeal to authority όσον αφορά τα δικά του: δεν ξέρουν αυτοί μην τους ακούτε, ξέρω εγώ ακούστε με.

Κι επειδή συζητιέται (πάλι!) στην Ελλάδα νομοθετική ρύθμιση για την επωνυμία των blogs σκέφτομαι μήπως πάλι κάνουμε το λάθος θα ρυθμίσουμε με νόμους θέματα που αντιμετωπίζονται μόνο με παιδεία, καλλιέργεια, και αισθητική.

Άρθρα σαν κι αυτά του κ. Μυλόπουλου, έχουν απήχηση σε μεγάλο κοινό επειδή ακριβώς στερούνται δεδομένων και τεκμηρίων. Κινούνται στο χώρο της προσωπικής αντιπαράθεσης, προσβολής και υποτίμησης του αντιπάλου. Δεν αντιμάχονται τις ιδέες αλλά το πρόσωπο που τις εκφέρει. Υποτιμώντας το πρόσωπο, υποτιμάται και η ιδέα ενώπιον ενός αναγνωστικού κοινού που δεν έχει την παιδεία να αξιολογήσει μια ιδέα με βάση την τεκμηρίωση και τη λογική της. Ο πρύτανης αντί να εκπαιδεύει, ρίχνει στάχτη στα μάτια του αναγνωστικού κοινού. Ευτυχώς, όπως δείχνουν τα σχόλια αναγνωστών του συγκεκριμένου άρθρου αλλά και η αξιολόγηση των σχολίων αυτών από άλλους αναγνώστες, η τακτική του κ. Μυλόπουλου δεν έτυχε και μεγάλης εκτίμησης.

Τέτοια άρθρα, είτε επώνυμα είτε ανώνυμα, πιάνουν στην Ελλάδα επειδή έχουμε απωλέσει (αν ποτέ είχαμε) την ικανότητα ορθολογικής συζήτησης, αντιπαράθεσης ιδεών, δεδομένων και τεκμηρίων. Η ορθολογική συζήτηση όμως απαιτεί χρόνο και υπομονή, σεβασμό στο πρόσωπο του αντιπάλου, δυνατή κατάρτιση και σοβαρή τεκμηρίωση. Το εξαιρετικό debate Μένω ή Φεύγω, κράτησε πάνω από δυο ώρες αλλά απευθύνθηκε σ’ ένα υψηλά καταρτισμένο και υπομονετικό κοινό. Οι εφτά αντιπαραθέσεις του Lincoln με τον Stephen Douglas για την εκλογή στη Γερουσία το 1858 κράτησαν πάνω από 3 ώρες η καθεμία.

Επειδή λοιπόν δεν έχουμε την υπομονή για ορθολογική συζήτηση, ο δημόσιος διάλογος γίνεται με όρους εντυπώσεων. Αυτές δημιουργούνται με φήμες και υπονοούμενα. Τέτοιες φήμες και υπονοούμενα εκτοξεύονται από διάφορα blogs και από τον Τύπο. Τα δε ανώνυμα blogs δεν είναι παρά εξελικτικά βήματα των παραπολιτικών στηλών που χρόνια βρομίζουν το δημόσιο διάλογο. Η διαφορά μεταξύ της στήλης Βηματοδότης και του blog «Τρωκτικό» είναι ουσιαστικά μικρή. Και δεν πρόκειται να αλλάξει με ρύθμιση που θα επιβάλλει επώνυμο υπεύθυνο στα blogs.

Επώνυμες είναι οι εφημερίδες που φιλοξενούν παραπολιτικές στήλες. Επώνυμοι κι οι δημοσιογράφοι που παραπληροφορούν είτε για να εξυπηρετήσουν την ιδεολογία τους είτε για να βολέψουν συγγενικό πρόσωπο. Επώνυμη ήταν η εφημερίδα που έγραψε για ψυχρό κλίμα σε συνάντηση Καραμανλή-Ερντογάν που δεν έγινε ποτέ. Επώνυμος κι ο υπουργός Παιδείας που αναμάσησε διαδικτυακές βλακείες περι νοηματικής γλώσσας. Επώνυμα ισχυρίστηκε ο καθηγητής Χρ. Ζερεφός πως έχει Νομπελ Ειρήνης.

Η επωνυμία δεν σταματά την βλακεία, την παραπληροφόρηση, την μετριότητα. Αυτόκλητος, επώνυμα και με τη θεσμική ιδιότητά του ο Γιάννης Μυλόπουλος καταρακώνει το κύρος του Πρυτάνεως ελληνικού πανεπιστημίου στο πρόσφατο άρθρο του. Επώνυμα ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ισχυρίστηκε από το βήμα του κοινοβουλίου πως ο Μπαράκ Ομπάμα είναι Μουσουλμάνος.

Το πρόβλημα δεν είναι η ανωνυμία. Το πρόβλημα είναι η συλλογική μας αδυναμία να αξιολογήσουμε μια είδηση, μια ιδέα ή ένα κείμενο με βάση την αξία των ιδεών, της λογικής των επιχειρημάτων, και της ακρίβειας των δεδομένων. Το πρόβλημα είναι η συλλογική ανυποληψία που τρέφουμε για τους συμπολίτες μας. Αυτή η λειψή αισθητική μας και η έλλειψη κριτικής σκέψης είναι το πρόβλημα. Αυτό το πρόβλημα όμως δεν λύνεται δια νόμου και δεν λύνεται σε σύντομο διάστημα.

Είναι εύκολο να πιστέψουμε υπονοούμενα, φήμες, και λασπολογία επειδή ικανοποιούν την ανυποληψία που τρέφουμε. Δεν έχουμε την υπομονή να κοιτάξουμε τις λεπτομέρειες. Δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε την αντιπαράθεση τεκμηρίων και δεδομένων. Γι αυτό όμως δεν φταίει η ανωνυμία κάποιων ιστολογίων.

Ο Παναγιώτης Βρυώνης παρατηρεί πολύ εύστοχα πως η προτεινόμενη ρύθμιση για τα ιστολόγια στηρίζεται πάνω την αντίληψη της κυβέρνησης για τα πολιτικά blogs. Και μας θυμίζει, πολύ σωστά, πως υπάρχουν πολλοί και σοβαροί λόγοι για έναν ιστολόγο να παραμείνει ανώνυμος. Υπάρχει μια σαφής διάκριση ενός blog κι ενός ιστοτόπου του οποίου η λειτουργία στηρίζεται σε λογισμικό που χρησιμοποιούν τα blogs. Ιστοτόποι όπως το Τρωκτικό χρησιμοποιούν λογισμικό για blogs αλλά λειτουργούν εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια του δημόσιου λόγου. Αυτό δεν θα λυθεί νομοθετικά. Όπως νομοθετικά δεν μπορεί να απαγορεύσει κανείς στον κ. Μυλόπουλο να προσβάλει την κοινή λογική αλλά και τον θεσμό που εκπροσωπεί.

Η έκρυθμη κατάσταση που έχει προκύψει από την κινητοποίηση στον χώρο των ταξι, φανερώνει για μια ακόμη φορά την αδυναμία μας ως κοινωνίας και κράτους να τολμήσουμε ουσιαστικό διάλογο με τεκμήρια και δεδομένα και να καταλήξουμε σε εφαρμόσιμες αποφάσεις.

Πριν λίγες μέρες έκανα μια απλή σύγκριση του κόστους μεταφοράς με ταξί σε τέσσερεις μεγαλουπόλεις: Αθήνα, Σικάγο, Λονδίνο, και Νέα Υόρκη. Με βάση αντικειμενικά δεδομένα, τα φτηνότερα ταξί μεταξύ των τεσσάρων πόλεων τα διαθέτει η Αθήνα. Η σύγκριση έγινε με βάση τα εξής μεγέθη: κόστος σημαίας, χιλιομετρική αποζημίωση, και αποζημίωση αναμονής. Κατά μέσο, ο καταναλωτής στην Αθήνα πληρώνει €1 ανά χιλιόμετρο διαδρομής με ταξί.

Το κόστος αυτό δεν είναι εξωπραγματικό. Η Γενική Υπηρεσία Διοίκησης των ΗΠΑ (GSA, General Services Administration) που είναι αρμόδια για τέτοια θέματα, έχει ορίσει την οδομετρική αποζημίωση για μετακίνηση με προσωπικό όχημα στα $0.51/μίλι, δηλαδή περίπου €0.22/χιλιόμετρο.* Η αποζημίωση αυτή καλύπτει δαπάνες για καύσιμα και φθορά του οχήματος. Πιστεύω πως η εκτίμηση της GSA είναι από τις πιο αντικειμενικές που μπορούμε να έχουμε.

Ένας ιδιοκτήτης ταξί στην Ελλάδα πέρα από τα καύσιμα και τη φθορά του οχήματος, πρέπει να καλύψει και τις εξής δαπάνες: ασφάλιση (οχήματος, επιβατών, ατομική), ιατρική κάλυψη, συνταξιοδοτικά, εισφορές σε ταμεία, απόσβεση οχήματος, συντήρηση οχήματος, καθαριότητα, τέλη, και βεβαίως ατομικό εισόδημα. Δεν γνωρίζω το ύψος των δαπανών αυτών αλλά πιστεύω πως εύκολα φτάνουμε στο €1/χλμ. Δεν συνυπολογίζω το κόστος άδειας επειδή στο παρελθόν αυτές αποκτήθηκαν εκτός θεσμικού πλαισίου και επειδή στο μέλλον με ανοιχτό τον κλάδο η άδεια δεν θα είναι ακριβή.

Τα γράφω αυτά επειδή η συζήτηση για το άνοιγμα του κλάδου ταξί στην Ελλάδα γίνεται και γύρω από το επιχείρημα πως θα πέσουν οι τιμές των διαδρομών. Αν οι εκτιμήσεις μου είναι σωστές, και το κόστος είναι ήδη χαμηλό, από κάπου θα κόψει ο ταξιτζής για να ρίξει κι άλλο τις τιμές. Θα αγοράσει φτηνότερο όχημα; Θα μειώσει το ατομικό του εισόδημα; Οι άλλες δαπάνες είναι λίγο-πολύ ανελαστικές.

Πιστεύω πως μια ανεξέλεγκτη απελευθέρωση του κλάδου δεν είναι καλή κίνηση ούτε για τους καταναλωτές ούτε και για επαγγελματίες. Η συμπεριφορά των ταξιτζήδων σήμερα δεν δικαιολογεί απολύτως καμία συμπάθεια προς τον κλάδο τους· η αντικοινωνική και παραβατική συμπεριφορά όμως είναι ζήτημα εφαρμογής νόμου. Την αφήνω λοιπόν στην άκρη επειδή κάποια στιγμή θα τελειώσει κι αυτός ο πόλεμος και θα πρέπει να σκεφτούμε για την επόμενη μέρα.

Το άνοιγμα του κλάδου μόνο με άρση του ορίου αδειών ταξί δεν έχει από μόνο του νόημα. Θα πρέπει να αρθούν και οι ρυθμίσεις τιμολογιακής πολιτικής που επιβάλλονται από το κράτος. Να μπορεί ο κάθε ιδιοκτήτης ταξι να ορίζει τις τιμές που θέλει. Από την άλλη βεβαιως δεν επιθυμούμε να έχουμε μειοδοτικούς διαγωνισμούς και παζαρέματα μεταξυ επιβατών και οδηγών στις πιάτσες και στους δρόμους. Έτσι οδηγούμαστε στην εξής προσέγγιση.

• Να δημιουργηθούν δύο τύποι αδειών ταξί. Αυτά που θα λειτουργούν με κλήσεις και ραντεβού μόνο και αυτά που μπορούν να παραλαμβάνουν πελάτες από το δρόμο κι απο πιάτσες ανα πάσα στιγμή.
• Για την υπηρεσία ταξί που λειτουργεί με κλήσεις και ραντεβού, το καθεστώς είναι πλήρως ελεύθερο. Κάθε άτομο με τα απαραίτητα προσόντα (τα οποία ορίζονται από το κράτος με βάση βέλτιστες πρακτικές άλλων χωρών) και με το κατάλληλο όχημα μπορεί να προσφέρει την υπηρεσία αυτή είτε ατομικά είτε ως μέλος συνεταιρισμού. Το τιμολόγιο είναι δημοσιευμένο στο διαδίκτυο και ο πελάτης πληροφορείται το κόστος της διαδρομής όταν κλείνει το ραντεβού. Τα οχήματα της υπηρεσίας αυτής δεν θα μπορούν να σταματούν στο δρόμο για να παραλάβουν πελάτη που αναζητά ταξί περιστασιακά. Ο αριθμός των αδειών για τα ταξί αυτά αυξάνεται κατά 10% ετησίως εως ότου κορεστεί η αγορά — δηλαδή εως ότου πέσει η ζήτηση τέτοιων αδειών κάτω από ενα συγκεκριμένο όριο.
• Για την υπηρεσία ταξί που παραλαμβάνουν πελάτες όπου βρεθούν, το καθεστώς παραμένει ρυθμιζόμενο για δυο λόγους: αφενός για να μην επιβαρυνθεί το κυκλοφοριακό μιας πόλης από υπεράριθμα ταξί που αναζητούν πελάτες κι αφ ετέρου για να μην έχουμε παζαρέματα στη μέση του δρόμου. Υπάρχει δηλαδή μια σταθερή τιμολογιακή πολιτική. Στη λήξη επαγγέλματος οι άδειες επιστρέφονται στον αρμόδιο κρατικό φορέα κι έτσι δεν έχουμε φαινόμενα αγοραπωλησιών εκτός θεσμικού πλαισίου.
• Να συσταθεί ειδική μονάδα στην ΕΛΑΣ για την εφαρμογή των κανόνων λειτουργίας ταξί, ειδικά σε μεγάλες πιάτσες (αεροδρόμια, λιμάνια, κτλ).
• Να οργανωθεί ειδική υπηρεσία πληροφόρησης και προστασίας καταναλωτή για θέματα ταξί. Η υπηρεσία αυτή παρέχει πληροφόρηση για τις υπηρεσίες ταξί (τιμές, κτλ), δέχεται παράπονα, και ερευνά καταγγελίες. Δημοσιεύει σε ετήσια βάση στατιστικά στοιχεία για παράπονα και καταγγελίες και βάση αυτών μπορεί να αφαιρεί άδειες. Ευνόητο είναι πως η υπηρεσία αυτή συναλλάσεται με τους καταναλωτές σε 24ωρη βάση (κυρίως μέσω του διαδικτύου), στα Ελληνικά αλλά και σε 3-4 ξένες γλώσσες. Παραδείγματα τέτοιων υπηρεσιών αποτελούν αυτές του Δήμου Σικάγο και των Μετακινήσεων Λονδίνου.

—

* Ο υπολογισμός έγινε με τις εξής ισοτιμίες: $1=€0.6963 στις 30 Ιουλίου 2011· 1 μίλι έχει 1603 μέτρα.

Φανταστείτε αν κατά την ανάληψη των νέων του καθηκόντων ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έκανε την εξής δήλωση:

Όπως γνωρίζετε, μεγάλη προτεραιότητα για την κυβέρνηση και το υπουργείο μου ειδικά είναι η ρύθμιση πολεοδομικών εκκρεμοτήτων και ο εξορθολογισμός της κατάστασης με τα αυθαίρετα. Πρόκειται για μεγάλο πρόβλημα που αγγίζει και ταλαιπωρεί πάρα πολλές οικογένειες. Ακόμη και η μητέρα μου είναι κληρονόμος και ιδιοκτήτρια ενός αυθαίρετου οικοδομήματος.

Ούτε σκάνδαλο θα είχαμε, ούτε «αποκαλύψεις». Με μια τέτοια δήλωση ο υπουργος θα αφόπλιζε αμέσως κάθε δύσπιστο ή κακόβουλο δημοσιογράφο και θα έβαζε το θέμα σε μια ανθρώπινη βάση. Έχουμε όλοι τα ελαττώματά μας και τα προβλήματά μας.

Επιπλέον θα μπορούσε ο υπουργός να πει πως το ζήτημα με τα αυθαίρετα δεν οφείλεται μόνο στην καταπατητική διάθεση κάποιων ιδιοκτητών γης αλλά και στις προβληματικές υπηρεσίες πολεοδομίας, το δαιδαλώδες νομικό καθεστώς, και την κακή οργάνωση του κράτους. Αντι για απλά, λιτά, ξεκάθαρα λόγια έχουμε σήμερα δικαιολογίες, μηνύσεις, και κακόβουλα σχόλια.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είναι της γενιάς μου, κοσμοπολίτης, με σπουδές και εμπειρία στο εξωτερικό. Η στάση του με απογοήτευσε. Αν μόνο είχε τολμήσει την ευθύτητα και την ειλικρίνεια και την αμεσότητα που επέβαλλε η περίπτωση, η συμβολή του στον πολιτικό διάλογο θα ήταν σημαντική. Είναι χαρακτηριστικό της ανθρωπιάς και της συμπόνοιας μας να συγχωρούμε τα σφάλματα. Αγανακτούμε όπως όταν η αλαζονεία των πολιτικών μας υποτιμά και την ανθρωπιά και την συμπόνοια μας.

Αυτή η υποτίμηση ήταν το λάθος του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Κρίμα που ένας νέος και καλλιεργημένος άνθρωπος αυτο-εντάχθηκε πλέον στην συνομοταξία Μαγγίνα-Σουφλιά-Πετσάλνικου. Κρίμα.

Η χώρα διέρχεται κρίσιμες στιγμές.

Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;

Οφείλουμε να διασφαλίσουμε με αίσθημα εθνικής ευθύνης το μέλλον της πατρίδας, αντιμετωπίζοντας με αποφασιστικότητα την παρούσα πολύμορφη κρίση.

Το αίσθημα εθνικής ευθύνης Γιώργο είναι κάτι που το δείχνεις από την πρώτη στιγμή. Και από τη στιγμή που διορίζεις τον Τσιόκα γενικό γραμματέα, έχεις ήδη τραβήξει το καζανάκι πάνω στο αίσθημα ευθύνης. (Για παράδειγμα αναφέρω τον Τσιόκα· θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα και την ανοησία με το Nature και τον Μητσό. Και μη μου πεις Γιώργο πως πιάνομαι από τις λεπτομέρειες διότι εκεί κερδίζεται ο πόλεμος — devil is in the details, remember?)

Ανέλαβα την ευθύνη της διακυβέρνησης σε μια στιγμή που η χώρα βρισκόταν στο  χείλος της καταστροφής και της  χρεοκοπίας.

Δεν την ανέλαβες. Σου ανατέθηκε με εντολή του Ελληνικού Λαού.

Πήραμε στους ώμους μας τις αμαρτίες άλλων.

Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα, έ;

Με αφοσίωση η Κυβέρνησή μας δίνει 20 μήνες τώρα τη μάχη για τη διάσωση της χώρας.

Ναι αλλά ως Τυφλός τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματ’ …

Και έχει μείνει η χώρα όρθια ανοίγοντας και προοπτικές μεγάλων αλλαγών.

Και με CCC απο την S&P.

Ζήτησα η προσπάθεια αυτή να πάρει τα χαρακτηριστικά μιας κοινής, εθνικής προσπάθειας. Το καθήκον είναι εθνικό, όχι κομματικό.Έκανα συνεχείς προτάσεις συνεργασίας προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Σήμερα επανήλθα με νέες προτάσεις προς τους αρχηγούς όλων των κομμάτων, προκειμένου να επιτευχθεί η αναγκαία εθνική συνεννόηση.

Αυτά θα μπορούσαν να γίνουν και με ήπιες διαδικασίες, δίχως να προσπασθείς να τους στριμώξεις σε μια γωνιά. Τέλος πάντων έκανες μια προσπάθεια αλλά φοβάμαι πως αυτή έπρεπε να γίνει νωρίτερα. Πάντως έγινε.

Αποσαφήνισα ότι δεν εξάρτησα ποτέ την ευθύνη μου από αξιώματα. Παρά τη δική μου στάση, η αξιωματική αντιπολίτευση διαχειρίστηκε την όλη αυτή προσπάθεια με επικοινωνιακούς όρους και όχι με όρους πολιτικής και εθνικής ευθύνης. Πριν καν συζητηθεί και η ουσία, τέθηκαν δημοσίως όροι που δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί, διότι κρατούν τη χώρα σε παρατεταμένη αστάθεια και εσωστρέφεια, ενώ το μείζον εθνικό θέμα είναι η αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους.

Ωραία! Αλλά αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα θα μπορούσες από καιρό να κάνεις κάποιες συναινετικές κινήσεις. Δεν τις έκανες.

Έχω μάθει στη ζωή μου να δίνω μάχες για  την πατρίδα, για την οικονομία, για τους πολίτες, για αξίες.

Θα μπορούσες να είχες κάνει απλά πράγματα, δείχνοντας έμπρακτα πως όντως έμαθες να κάνεις αυτά που λες παραπάνω. Το γεγονός όμως πως στον 21ο αιώνα έχει ταλαιπωρηθεί πολίτης έτσι όπως έχει ταλαιπωρηθεί ο Πάνος Ηπειρώτης, κάτι λέει έτσι;

Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες των πράξεών μας απέναντι στη χώρα. Εγώ θα συνεχίσω στον ίδιο δρόμο, το δρόμο του καθήκοντος, μαζί με την Κοινοβουλευτική Ομάδα  του ΠΑΣΟΚ, τα στελέχη και τον Ελληνικό λαό. Αύριο θα σχηματίσω νέα κυβέρνηση και αμέσως μετά θα ζητήσω ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Είναι ώρα ευθύνης.

Συμφωνώ. Και γι αυτό την ύστατη αυτή στιγμή ελπίζω πως θα σταθείς στο ύψος που περίμενα να σταθείς πριν 2 χρόνια. Από τότε απογοητεύτηκα με πολλές επιλογές σου και με τη στάση σου. Αυτή τη στιγμή όμως κρίνεται το μέλλον του τόπου και δεν έχουμε ούτε τα περιθώρια ούτε την πολυτέλεια για κυβερνητική αστάθεια. Είναι και μια τελευταία ευκαιρία για σένα. Από τις κινήσεις των επομένων ωρών θα κριθεί αν πρόκειται για Γιώργο ή Γιωργάκη. Εύχομαι Γιώργο να δείξεις την τόλμη και το σθένος που απαιτούν οι περιστάσεις.

Ως Έλληνας πολίτης απευθύνω την έκκληση αυτή προς κάθε συμπολίτη και ειδικά προς τις Ελληνίδες και Έλληνες που κατέχουν θέσεις ευθύνης. Η χώρα μας βρίσκεται σε κομβικό σημείο της πορείας της. Λάθη του παρελθόντος έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε μια κατάσταση από την οποία μόνο με θυσίες θα μπορέσουμε να βγούμε. Αυτές οι θυσίες και η σκληρή δουλειά που απαιτείται θα φέρουν αποτελέσματα έπειτα από πολλά χρόνια. Οι άνθρωποι που κατέχουν σήμερα θέσεις ευθύνης οφείλουν να πληροφορήσουν τους συμπολίτες τους, τον Ελληνικό Λαό, πως καμιά λύση, καμιά δέσμη μέτρων, και κανένα πρόγραμμα δεν θα φέρει αποτελέσματα μέσα σε λίγα χρόνια. Η πορεία προς την ουσιαστική βελτίωση της κατάστασης στην Ελλάδα θα είναι μακροχρόνια. Θα περάσει μισή γενιά, ίσως και ολόκληρη, για να δούμε αποτελέσματα. Στο μεταξύ θα υπάρξουν ελπιδοφόρα σημάδια βελτίωσης και ανάκαμψης εφ όσον οι επιλογές μας για θυσίες και λύσεις είναι οι καλύτερες που θα κάνουμε με γνώμονα το μέλλον του τόπου.

Είναι αναγκαίο πλέον να καθορίσουμε ποιοτικά και ποσοτικά ποιό μέλλον επιθυμούμε για την Ελλάδα. Να θέσουμε συγκεκριμένους στόχους και προτεραιότητες. Για την παιδεία, την υγεία, την καινοτομία, τον τουρισμό, τη δημόσια ασφάλεια, την κοινωνική προστασία των αδυνάτων. Δεν χρειαζόμαστε γενικολογίες — όλοι επιθυμούμε αυτά που υπόσχονται τα περιστασιακά ευχολόγια. Χρειαζόμαστε συγκεκριμένους στόχους μετρήσιμους με συγκεκριμένα επιτεύγματα σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα. Στόχους που να είναι ευθυγραμμισμένοι και συγκρίσιμοι με βέλτιστες πρακτικές και διεθνώς αποδεκτά πρότυπα. Χρειαζόμαστε τεκμηριωμένη, εμπεριστατωμένη ενημέρωση με ποσοτικές και ποιοτικές αναλύσεις που να στηρίζουν τις δύσκολες αποφάσεις. Χρειαζόμαστε ουσιαστικά μέτρα που να μην οδηγήσουν στην απόγνωση και στον μαρασμό τους ανθρώπουν που θα πληγούν από τις δύσκολες αποφάσεις που μας περιμένουν.

Χρειαζόμαστε μια κοινη βάση αρχών και αξιών που δεν θα είναι δηλητηριασμένη από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις, από εμπάθεια και ημιμάθεια. Τετοια βάση δεν είναι δυνατόν να προκύψει από τη μια μέρα στην άλλη ούτε μέσα σε λίγους μήνες. Είναι αποτελέσμα παιδείας και αισθητικής που απαιτεί υπομονή και εργασία για να επιτευχθεί. Όσο νωρίτερα επιδιώξουμε τέτοια βάση τόσο γρηγορότερα θα την αποκτήσουμε.

Είναι απαραίτητο λοιπόν, όσοι βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης να ασκήσουν την ευθύνη του αξιώματός τους και να πληροφορήσουν έγκυρα και υπεύθυνα τους Έλληνες και τις Ελληνίδες πως οποιαδήποτε προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ελλάδα θα πάρει πολλά χρόνια και θα χρειαστεί να δουλέψουμε μαζί πάνω σε συγκεκριμένους και καλά ορισμένους στόχους.

Πως σταθμός της επίλυσης των προβλημάτων του τόπου δεν είναι η επιστροφή στις κεφαλαιοαγορές στα επόμενα 2-4 χρόνια, αλλά η αντιμετώπιση δομικών αδυναμιών του πολιτεύματος, του πολιτικού συστήματος, και των κρατικών μηχανισμών.

Και πως η επίτευξη στόχων γίνετα σταδιακά και όχι πυροτεχνικά, με μεθοδική εργασία, συστηματική πληροφόρηση και συναίσθημα ευθύνης και λογοδοσίας.